Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Έχει εξαιρετική φωνή, γράφει υπέροχους στίχους και μουσική, είναι έξυπνη, διαθέτει χιούμορ και παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 18 χρόνων έχει μια ωριμότητα που εντυπωσιάζει. Ο λόγος για τη Σμαράγδα Αλεξανδρή ή αλλιώς τη SmaRagDa, την ταλαντούχα μουσικό από την Πάτρα. Η SmaRagDa μιλά στο news.gr για τα όνειρα και τους φόβους της, τους καβγάδες με τη μητέρα της και όλα αυτά που της δίνουν χαρά. Απολαύστε την!
Σε αποκαλούν "the next big thing", πώς αισθάνεσαι για αυτό; Τι πιστεύεις ότι έχει αγαπήσει ο κόσμος στη μουσική σου, σε σένα...;
Νομίζω το αβαντάζ μου είναι ότι όπως και ως άνθρωπος, τόσο και στα τραγούδια μου, προσπαθώ να είμαι αφοπλιστικά ειλικρινής και να εμπιστεύομαι την αμεσότητα. Το "the next big thing" το είχε πει πρώτη φορά ο Αντώνης Κανάκης στο "Ράδιο Αρβύλα" κι είναι σα να με "καταράστηκε" να πρέπει να φτάσω τις υψηλές προσδοκίες του κοινού. Όσο κι αν χαίρομαι να το ακούω, τόσο νιώθω να πέφτει πάνω μου ένα μεγάλο βάρος. Πάλι καλά που συνάμα έχω και την ταμπέλα της για πάντα "17χρονης". Παρεμπιπτόντως έχω κλείσει πια τα 18. Το 17 είναι μύθος.
Πώς είναι να βλέπεις τα όνειρά σου να γίνονται πραγματικότητα; Ποια είναι τα συναισθήματά σου για όλο αυτό που συμβαίνει;
Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να καταφέρνει κάποιος να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Δεν είναι τόσο εύκολο και ιδανικό όσο ακούγεται, γιατί το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί για να τα καταφέρει κανείς. Θέλει οργάνωση και σκληρή δουλειά. Για αυτό δεν είναι τόσο σωστό να πω πως "τα βλέπω" να γίνονται πραγματικότητα, αλλά τα κάνω πραγματικότητα σιγά σιγά. Για αυτό νιώθω πολύ περήφανη. Γιατί βρήκα το κουράγιο να πω όχι στο παράλογο και καταπιεστικό σύστημα των πανελληνίων, απόφαση που αρχικά με έπνιγε λόγω ανασφάλειας και πίεσης φυσικά που είχα από το περιβάλλον μου. Και που τελικά με όλη την ευθύνη αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό που αγαπάω. Βλέπεις είναι προτιμότερο να μετανιώσεις για μια δική σου απόφαση, παρά για μια απόφαση άλλων για σένα. Είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω πως σε αυτό που κάνω υπάρχει ανταπόκριση, πράγμα που πέραν της ηθικής ικανοποίησης, μου δίνει και κίνητρο να συνεχίσω.
Πώς ξεκίνησε το "ταξίδι" σου στη μουσική;
Τελείως τυχαία. Αν και δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά τέλος πάντων συμβατικά μιλώντας, τελείως τυχαία. Πάντα ήξερα πως η καλλιτεχνική μου φύση υπερίσχυε των άλλων, αλλά μέχρι το γυμνάσιο που πήγα σε μουσικό σχολείο δεν είχα καμία επαφή, ούτε είχα προσδιορίσει ακριβώς την κλίση μου. Εκεί είχα την ευκαιρία να πάρω μια σφαιρική μουσική παιδεία, από κλασική μουσική, μέχρι βυζαντινή και παραδοσιακή. Το αστείο είναι πως πολλά από τα υποχρεωτικά μουσικά μαθήματα τα σιχαινόμουν, όπως το πιάνο, το μαντολίνο και τη βυζαντινή μουσική. Σήμερα όμως βλέπω πως ακόμα κι αυτά που με απωθούσαν τελείως, έχουν επηρεάσει πολύ τον τρόπο που σήμερα σκέφτομαι μουσικά. Πέραν του μουσικού σχολείου όμως, άρχισα να ψάχνω και μόνη μου πράγματα, να αγοράζω όργανα και να πειραματίζομαι, πράγμα φυσικά που κάνω ακόμα και σήμερα. Ας πούμε προχτές αγόρασα έναν τζουρά. Ούτε που ξέρω το κούρδισμά του αλλά δόξα τω θεώ έχουμε ίντερνετ και όρεξη.
Πώς άρχισες να ασχολείσαι επαγγελματικά;
Θέλοντας να στείλω κάποια τραγούδια μου σε μια φίλη από την Αίγυπτο που είχα γνωρίσει ένα καλοκαίρι πριν από τρία, τέσσερα χρόνια, είχα βγάλει κάποια βιντεάκια που τραγουδούσα στις σκάλες της πολυκατοικίας μου με μια κιθάρα, ντυμένη χάλια και με πολύ κακό φωτισμό. Ο ευκολότερος τρόπος να τα στείλω, μιας και τα αρχεία ήταν τεράστια, μου φάνηκε να τα ανεβάσω στο youtube. Παραδόξως αυτά τα βιντεάκια άρεσαν, αρχικά στους φίλους μου, έπειτα σε φίλους φίλων και κάπως έτσι έφτασαν και στα αυτιά της Mahayana Records, την εταιρεία με την οποία συνεργάζομαι. Κάπως έτσι, λοιπόν, προχωρήσαμε -παράλληλα με το σχολείο πάντα- σε ηχογραφήσεις, live εμφανίσεις, συνεντεύξεις κλπ. Από τότε που ξεκίνησα να γράφω τραγούδια, δηλαδή γύρω στα 14, 15, βαθια μέσα μου ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω ως επάγγελμα. Ήλπιζα και το δούλευα όσο μπορούσα και μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε πολύ καλά κι ελπίζω να συνεχίσουν.
Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειάς σου όταν ανακοίνωσες ότι θέλεις να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο;
Οι αδερφές μου ήταν υποστηρικτικές από την αρχή, μου έλεγαν ότι θα είμαι χαζή αν δεν ακολουθήσω την κλίση μου από τη στιγμή που την έχω βρει, κι ότι αν ακολουθήσω κάτι άλλο για να νιώθω ασφαλής -αν και στις μέρες μας καμιά επιλογή δε σε εξασφαλίζει- δε θα είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου. Η μαμά μου, παλιάς σχολής, δεν τρελάθηκε κι από τη χαρά της όταν της είπα ότι δε θα δώσω πανελλήνιες κι ότι θα σπουδάσω μουσική. Οι ατάκες που έχουν ειπωθεί σε τσακωμούς για αυτό το θέμα ήταν θεϊκές. Η αγαπημένη μου ήταν η εξής :" Σε είχα υπερεκτιμήσει. Σου αξίζει να καταλήξεις σε ένα ημιυπόγειο σαν τον Τέρη Χρυσό!". Δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά έπρεπε να της πω "όταν χόρευες στα πάρτι το Τααακατακατακατακατακατα, δε σου φαινόταν υποδεέστερος ο Τέρη!". Τέλος πάντων, νομίζω πια πως καταλαβαίνει ότι μπορώ να τα καταφέρω σε αυτό που κάνω κι ότι τα όνειρα μου εν τέλει δεν ήταν και τόσο ανεδαφικά και άπιαστα.
Γιατί έχεις επιλέξει αγγλικό στίχο;
Γιατί εξ' ορισμού η τέχνη για μένα, σε οποιαδήποτε μορφή της, εμπεριέχει το στοιχείο της προσφοράς. Γράφοντας στην πιο διαδεδομένη γλώσσα, μπορείς να μοιραστείς τη μουσική σου με όλο και περισσότερο κόσμο. Καλό αυτό που είπα, ρομαντικό, αλλά είναι ψέμα βασικά…Για να μην καταλαβαίνει η μαμά μου τα έγραφα στα αγγλικά! Βαριέμαι τις πολλές ερωτήσεις, όπως "για ποιον το έγραψες αυτό;","και τι εννοείς με αυτό;","και γιατί δεν μου το είχες πει κι εμένα;" κλπ.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σου;
Δεν είναι ένα πράγμα. Θα ήταν λάθος να προσπαθήσω να το προσδιορίσω. Σίγουρα ο έρωτας κι οι παρενέργειές του είναι ένα κύριο θέμα, γιατί είναι από τα πράγματα που σου προκαλούν έντονα συναισθήματα. Συνώνυμο του έρωτα είναι η υπερβολή θα μπορούσε να πει κανείς. Ναι, η υπερβολή είναι η πηγή έμπνευσης.
Πώς αισθάνθηκες την πρώτη φορά που βρέθηκες μπροστά σε κοινό; Υπάρχει κάποια στιγμή που έχεις κρατήσει;
Η πρώτη φορά ήταν εντάξει. Κυρίως γνωστός μου κόσμος, οικογένεια και φίλοι, οπότε ήμουν κι εγώ σχετικά χαλαρή. Οι επόμενες ήταν οι ζόρικες…που σιγά σιγά ο κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος. Μια στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά που έβαλα το κοινό να χτυπάει τα δάχτυλα του γιατί ήθελα να δω πως ακούγεται όταν το κάνει πολύς κόσμος ταυτόχρονα. Ακούγεται σα βροχή, είναι μαγικό.
Τι είναι για σένα η μουσική;
Η μουσική είναι ο τομέας στον οποίο νιώθω ότι μπορώ να φτάσω στο μέγιστο της παραγωγικότητάς μου, πράγμα που με συμπληρώνει σαν άνθρωπο και με ανεβάζει. Όταν βρεις ένα στόχο στη ζωή σου, ένα όνειρο και καταπιαστείς με αυτό, τότε η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ανάλαφρη αλλά και γεμάτη. Πολύ πιο ουσιώδης και γεμάτη χρώματα.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Δύσκολη ερώτηση. Δεν έχω μεγαλύτερο φόβο πια. Όχι ότι μεγάλωσα τόσο που τους ξεπέρασα, ξέρω πως σπόρος είμαι ακόμα, αλλά είναι κάποια γεγονότα που με έχουν κάνει να σκληρύνω και να συμφιλιωθώ με τους φόβους μου. Φοβόμουν πολύ το θάνατο αλλά πέθανε ο πατέρας μου όταν ήμουν 9 χρόνων και αναγκάστηκα να τον αντιμετωπίσω. Πια δε με τρομάζει τόσο...Ο μεγαλύτερος μου φόβος προς το παρόν είναι να μη μπλεχτεί τσίχλα στα μαλλιά μου γιατί θα πρέπει να ξυρίσω το κεφάλι μου.
Τι σου δίνει χαρά;
Να βλέπω ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Γιατί αυτοί είναι που εν τέλει τον αλλάζουν. Επίσης χαρά μου δίνουν τα μπαλόνια, οι αγώνες τένις στην τηλεόραση, ο έρωτας, η θάλασσα το χειμώνα, να τρώω χιόνι, ο σκύλος μου, η ιππασία, τα κίτρινα παπούτσια, οι εκπομπές μαγειρικής, η φιλανθρωπία.
Έχεις χόμπι;
Έχω χόμπι. Κάνω πολλές συλλογές. Συλλογή από εισιτήρια (και μάλιστα έχω τη δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο), συλλογή από φρονιμίτες ανθρώπων που τους λένε Άγγελο ή Αγγελική, συλλογή από κουμπιά που βρίσκω στο δρόμο. Η μαμά μου με λέει σαβουρομαζώχτρα. Δε θα με καταλάβει ποτέ!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το Σεπτέμβρη του 2014 θα φύγω για σπουδές στο Λονδίνο πάνω στη μουσική παραγωγή. Παράλληλα, θα ηχογραφώ για το δεύτερο μου άλμπουμ, το οποίο ευελπιστώ να βγει μέσα στο 2014 και όταν γυρίσω από τις σπουδές θα βάλω μπρος το μεγάλο μου σχέδιο. Δε μπορώ να σας μιλήσω για αυτό. Αλλά είναι μεγάλο και θα αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί και όχι βέβαια, αλλά πρέπει να ξεκινάς με υψηλές προσδοκίες. Θα δείτε, θα δείτε...
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις στους νέους της ηλικίας σου;
Ναι. Να μη σκέφτονται με γνώμονα το βόλεμα και την εξασφάλισή τους. Να πιστεύουν στον εαυτό τους λίγο παραπάνω απ'ό,τι παραδέχονται. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση, ισχύει γενικά. Δε δέχομαι δικαιολογίες περί κρίσης. Η κρίση αντιθέτως, είναι ευκαιρία να ακολουθήσει κανείς ακόμα και τα πιο τρελά του όνειρα, γιατί αφού δε βγάζουμε που δε βγάζουμε λεφτά, έστω να μη βγάζουμε λεφτά κάνοντας αυτό που αγαπάμε! Και μόνο έτσι θα νιώθουμε χρήσιμοι και παραγωγικοί. Κάνοντας αυτό για το οποίο προοριζόμαστε, όχι αυτό που μας υπέδειξαν ως σωστό.
