Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η Κατερίνα γεννήθηκε πριν από 32 χρόνια στην Αθήνα. Οι γονείς της νησιώτες και οι δύο, ο ένας από την Κάρπαθο και ο άλλος από τη Σαντορίνη. Το όνειρό της ήταν να περάσει στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης. Με αρκετό διάβασμα και στερήσεις μπήκε στη Σχολή και λίγα χρόνια μετά με το πτυχίο της κατάφερε να εξασφαλίσει την πρώτη της εξάμηνη σύμβαση στο Υπουργείο Πολιτισμού. Από πολύ νωρίς όμως κατάλαβε ότι δε θα μπορούσε να βιοποριστεί μέσα από αυτή τη δουλειά. Ο λόγος; "Eίχα να κάνω με το Υπουργείο Πολιτισμού και δεν είχα κανένα "μπάρμπα" Υπουργό! Αλλά και να είχα δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπαίνουν στις δουλειές από την πίσω πόρτα! Αποφάσισα, λοιπόν, να φύγω από εκεί που η λέξη "αξιοκρατία" δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο τους!". Τότε, η αδερφή της, η οποία είναι γραφίστρια, τη βοήθησε να βρει μια άλλη δουλειά. "Σελιδοποίηση και ρετούς σε περιοδικά και εφημερίδες για πέντε χρόνια. Από την αρχή αυτή η δουλειά δε μου άρεσε, αλλά οι δόσεις του δανείου τρέχανε και εγώ έτρεχα μαζί τους, κρατώντας όλη μέρα ένα ποντίκι στο χέρι και προσπαθώντας να αλλάξω την εξωτερική εικόνα ανθρώπων που ενώ ήταν σαν όλους τους άλλους, με ρυτίδες και παχάκια, έπρεπε να φαίνονται τέλειοι και αψεγάδιαστοι. Όλα αυτά γιατί το ψέμα πουλάει! Αποφάσισα να φύγω και από εκεί που η λέξη "αλήθεια" δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους!". Κι έτσι στα 28 της για άλλη μια φορά βρέθηκε στον "αέρα", κάτι που όπως χαρακτηριστικά λέει την έκανε να νιώσει ελεύθερη και την οδήγησε να πάρει την απόφαση να τα αλλάξει όλα. "Με τη διαφορά, όμως, ότι αυτή τη φορά θα διάλεγα να ασχοληθώ με κάτι που πραγματικά αγαπούσα, κάτι που θα με έκανε ξανά δημιουργική και χαρούμενη, κάτι που θα με βοηθούσε να δώσω τρεις διαστάσεις στη φαντασία μου και ας τρέχουνε μόνες τους οι δόσεις του δανείου! Όλα αυτά τα βρήκα στο μαγικό κόσμο της αργυροχρυσοχοΐας!". Η Κατερίνα Χρυσού τον τελευταίο περίπου ένα χρόνο ζει σε ένα μικρό και γραφικό χωριουδάκι της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα, εκεί όπου από το 1976 λειτουργεί η περίφημη Σχολή Αργυροχρυσοχοϊας και πριν από περίπου ένα μήνα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό design κοσμήματος "Young Designer’s Corner", που γίνεται στο πλαίσιο της μεγάλης εμπορικής έκθεσης "The Munich Show", στο Μόναχο. Το όνομα του έργου της; "Escape"...Τι άλλο;
Πώς πήρατε μέρος στο διαγωνισμό;
Η Διευθύντρια της σχολής έμαθε για τη διεξαγωγή αυτού του διαγωνισμού και μας προέτρεψε να λάβουμε συμμετοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από εμένα άλλα δύο παιδιά από τη Σχολή προκρίθηκαν στους οκτώ καλύτερους ανάμεσα στους περίπου πενήντα συμμετέχοντες. Την ευχαριστώ πολύ που με προέτρεψε να βγάλω από τα συρτάρια τα κοσμήματα μου, να ταξιδέψω μαζί τους και να καταλάβω ότι μακριά από την Ελλάδα της κρίσης αξιών έχουν ένα μεγάλο κοινό που τα καταλαβαίνει, τα εκτιμά και περιμένει πως και πως φρέσκες ιδέες που σπάνε κάθε στερεότυπο για το τι πάει να πει καλό κόσμημα!
Πώς νιώσατε όταν σας ανακοίνωσαν ότι κερδίσατε το πρώτο βραβείο;
Ένιωσα ότι με βραβεύουν γιατί τόλμησα να αλλάξω τη ζωή μου στα 32, να μείνω σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον, να μην έχω τηλεόραση, να τρώω φρέσκα αυγά, να δημιουργώ μόνο πράγματα που μου αρέσουν και βγαίνουν από μέσα μου, να χτίσω ουσιαστικές ανθρώπινες επαφές με τους γύρω μου, να ξυπνώ και να κοιμάμαι ήσυχη, ευτυχισμένη και γεμάτη. Πολλές λέξεις που μέχρι τώρα δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό μου, αλλά τώρα έχουν πάρει τη θέση τους με φωσφοριζέ μελάνι!
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την αργυροχρυσοχοΐα;
Αφορμή ήταν μια φίλη που φόραγε πάντα ευφάνταστα κοσμήματα και με έκανε να παρατηρήσω αφενός ότι ένα κόσμημα δεν παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο και αφετέρου ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι φτιαγμένο μόνο με ακριβά υλικά με μοναδικό σκοπό να δηλώσει την οικονομική κατάσταση κάποιου! Συμπτωματικά μια άλλη φίλη δούλευε σε ένα μικρό εργαστήρι αργυροχρυσοχοΐας στο κέντρο της Αθήνας, όπου αναζητούσαν άτομα για εργασία. Εκεί πήρα μια μικρή γεύση από το τι μου αρέσει και τι όχι σε αυτή τη δουλειά! Για παράδειγμα, δε μου αρέσει να φτιάχνω σταυρουδάκια και καρδούλες μόνο και μόνο γιατί πουλάνε, επειδή ο κόσμος έχει συνηθίσει να τα φοράει! Πιστεύω ότι το κοινό εκπαιδεύεται κι αν του προτείνεις κάτι άλλο διαφορετικό, ίσως ξεκολλήσει από τη συνήθεια! Η δουλειά αυτή, όμως, συγχρόνως με έφερε σε επαφή με μέταλλα και εργαλεία, τα οποία μου έδωσαν τη δυνατότητα να αρχίσω να δημιουργώ κάτι από το μηδέν και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να σχηματίσω αυτό που τόσο καιρό βρισκόταν μόνο μέσα στο μυαλό μου! Για δύο χρόνια δούλευα μόνη και μάθαινα από φίλους αργυροχρυσοχόους ή από σεμινάρια που παρακολουθούσα. Σταδιακά, όμως, αυτό άρχισε να μην είναι αρκετό και τότε έμαθα τυχαία για μια σχολή αργυροχρυσοχοΐας στη Στεμνίτσα Αρκαδίας. Αυτή η πληροφορία ήρθε σαν δώρο γιατί συνδύαζε πολλές από τις επιθυμίες μου, όπως σημαντικές γνώσεις στο αντικείμενο που αγαπώ, αλλά και ευχάριστη ζωή σε ένα μικρό χωριό μακριά από την Αθήνα.
Πώς είναι για έναν νέο άνθρωπο να ζει σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας; Πώς είναι η ζωή σας εκεί και τι σας λείπει;
Την Αθήνα την αγαπώ πολύ, εξάλλου είμαι ένα από τα παιδιά των μπαλκονιών. Στα ταξίδια μου έπαιρνα μια μικρή, αλλά απαραίτητη δόση από τη φύση, και μετά επέστρεφα πάλι στο κέντρο της Αθήνας για να περάσω το χειμώνα μου μέσα σε κινηματογράφους και μπαράκια. Όμως, τα τελευταία χρόνια άρχισα να μην κυκλοφορώ πολύ, άρχισα να φοβάμαι στις βόλτες μου για το πόσους αστέγους θα δω να κοιμούνται στο κρύο, πόσους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, πόσοι θα μου ζητήσουν χρήματα και εγώ δε θα έχω να τους δώσω, μετά ο φόβος μεγάλωνε, πόσους αστυνομικούς να κάνουν πως φυλάνε την πόλη, αλλά στην πραγματικότητα απλώς την τρομοκρατούν και το χειρότερο πόσους μετανάστες θα δω να τρώνε ξύλο χωρίς λόγο από ανεγκέφαλους "πατριώτες"! Αποφάσισα, λοιπόν, να φύγω από εκεί που οι λέξεις ανθρωπιά, σεβασμός, αλληλεγγύη, αγάπη, δημοκρατία και πόσες ακόμα έχουν σβηστεί, ελπίζω όχι για πάντα, από το λεξιλόγιό τους! Έτσι, εδώ και ένα χρόνο ζω στη Στεμνίτσα. Δεν έχει πάνω από εκατό μόνιμους κατοίκους το χειμώνα, εκ των οποίων ακόμα πιο λίγοι κυκλοφορούν στα χιόνια. Η Σχολή όμως έχει πολλούς μαθητές που έρχονται από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να μάθουν αυτή τη σπουδαία τέχνη. Έτσι, το χωριό είναι γεμάτο ζωή, όλη μέρα βλέπεις παιδιά να πηγαινοέρχονται στη Σχολή με εργαλειοθήκες στα χέρια. Στα λίγα καφενεία που έχει βλέπεις πάλι παιδιά να κάθονται μαζί με τους παππούδες που παίζουν χαρτιά και αυτά να σχεδιάζουν το κόσμημα της επόμενης μέρας! Όλα αυτά δε θα υπήρχαν χωρίς αυτούς τους αξιόλογους καθηγητές που έχουν έρθει εδώ, γιατί πραγματικά αγαπούν αυτή τη δουλειά και σίγουρα όχι για το μισθό του Δημοσίου! Θέλουν να μεταδώσουν όσες πιο πολλές γνώσεις γίνεται, έχουν εξοπλίσει τη Σχολή με σχεδόν όλα τα απαραίτητα εργαλεία και έχουν καταφέρει με σκληρή δουλειά να ανεβάσουν το επίπεδο των γνώσεών μας! Αν και είναι δημόσια Σχολή δε θυμίζει σε τίποτα το Δημόσιο που μέχρι τώρα είχα στο μυαλό μου και είχα ζήσει! Θυμίζει, όμως, τη δημόσια Παιδεία που είχα πάντα στα όνειρά μου!!!
Μιλήστε μας για τα κοσμήματα που σχεδιάζετε.
Για μένα το σημαντικότερο είναι ένα κόσμημα να μπορεί με την πρώτη ματιά να εξωτερικεύσει κομμάτια του χαρακτήρα και της διάθεσης αυτού που το φοράει! Τα κοσμήματα μου θέλω να κρύβουν ένα μικρό σενάριο που να ιντριγκάρει τον θεατή και να τον βάζει με παιχνιδιάρικο τρόπο να αισθανθεί και να ερμηνεύσει αυτό που βλέπει! Είναι σαν μικρά γλυπτάκια που εκτός από αισθητικό ενδιαφέρον λένε και την ιστορία τους προς σκέψη και προβληματισμό. Τα υλικά που συνήθως χρησιμοποιώ είναι συνδυασμός πολύτιμου μετάλλου και ανακυκλώσιμου υλικού που με την πρώτη ματιά δε συνηθίζεται πάνω σε κόσμημα. Με ενθουσιάζει η ιδέα πως στα χέρια μου ένα "φτωχό" υλικό παίρνει ζωή και μεταμορφώνεται σε μέρος ενός κοσμήματος.
