Ήρθε, λοιπόν, η ημέρα που πήγατε να μπείτε στο δωμάτιο του παιδιού σας και βρήκατε την πόρτα του κλειδωμένη! Αναρωτιέστε ποια ανάγκη το οδήγησε να κάνει κάτι τέτοιο και πώς πρέπει να συμπεριφερθείτε;
Μέχρι τα δώδεκα με δεκατρία, το δωμάτιο του παιδιού αποτελεί οικογενειακό χώρο. Η μητέρα αποφασίζει για τη διακόσμησή του, το καθαρίζει και φυσικά μπαινοβγαίνει όποτε θέλει. Κάποια στιγμή ο έφηβος το διεκδικεί ως προσωπικό του χώρο και νιώθει την ανάγκη να το φτιάξει όπως ο ίδιος επιθυμεί. Χρειάζεται να περάσει χρόνο μόνος του στο δωμάτιό του, να τηλεφωνήσει, να ονειρευτεί. Εάν φοβάται επεμβάσεις των γονιών του για να προστατευτεί κλειδώνει την πόρτα. Υπάρχει περιπτώση να κλειδώνει την πόρτα ενώ απουσιάζει δείχνοντας ότι δεν εμπιστεύεται την οικογένειά του και δε θεωρεί ότι οι άλλοι θα σεβαστούν το χώρο και τις αποστάσεις μεταξύ τους.
Τι πρέπει να κάνετε
Το να έχει το παιδί σας τον προσωπικό του χώρο, την ευθύνη της τάξης του και των οικονομικών αναγκών του αποτελεί στόχο της ενηλικίωσης, προς την οποία κατευθύνεται. Το πέρασμα αυτό προς την αυτονομία πρέπει να γίνει ήπια με σεβασμό στις ανάγκες και τις επιθυμίες του καθενός. Το δωμάτιο ανήκει στον οικογενειακό χώρο όμως υπάρχει για να το χρησιμοποιεί το παιδί σας, είναι λοιπόν φυσιολογικό να υπακούει στους οικογενειακούς κανονισμούς σε σχέση με την οργάνωση και την καθαριότητα.
Όπως το παιδί σας δε μπαίνει στο δωμάτιό σας χωρίς να ζητήσει την άδεια και να χτυπήσει την πόρτα, πρέπει κι εσείς να τηρείτε τον ίδιο κανόνα απέναντί του. Όταν το παιδί σας νιώσει σίγουρο ως προς το σεβασμό αυτού του κανόνα δε θα χρειάζεται πια το κλειδί.
Δεν πρέπει να ψάχνετε τα πράγματά του με το πρόσχημα ότι θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα το παιδί σας καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να βρείτε κάτι που κρύβει, όπως για παράδειγμα το ημερολόγιο του. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο να μάθετε κάτι το οποίο όμως δε μπορείτε να συζητήσετε μαζί του καθώς θα καταλάβει ότι πρόκειται για "κλεμμένη" πληροφορία, με αποτέλεσμα να νιώθετε ένοχη και ανήσυχη χωρίς όμως να μπορείτε να επέμβετε.
