Ένας μπαμπάς μοιράζεται τις σκέψεις του και αναρωτιέται αν οι γενιές έχουν αλλάξει και κατά πόσο ανταποκρίνονται με συνέπεια οι σημερινοί γονείς στα καθήκοντά τους.
"Κοιτάζοντας με αγωνία έξω από το παράθυρο του σπιτιού μας, έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης μόλις είδα ένα γνώριμο αυτοκίνητο να παρκάρει, της μαμάς και του μπαμπά μου.
Με δυο αρρώστα παιδιά μες στο σπίτι, ζούμε το απόλυτο χάος με το τηλέφωνο από τη δουλειά να μην έχει σταματήσει να χτυπάει. Οι μόνοι άνθρωποι λοιπόν πάνω στους οποίους μπορώ να βασιστώ είναι οι γονείς μου.
Και από τότε που γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος φαίνεται ότι στηρίζομαι όλα και περισσότερο, με κλήσεις μόλις τα παιδιά είναι ανήσυχα ή για κανένα έκτακτο babysitting, όταν εμείς δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, οι γονείς μου πάντα είναι βράχος.
Βέβαια η γυναίκα μου κι εγώ βάζουμε πραγματικά τα δυνατά μας για να γίνουμε όσο καλύτεροι γονείς γίνεται, αλλά έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι αν η γενιά μας τα πάει καλά ή μήπως η γενιά των γονιών μας ανταποκρίνονταν καλύτερα στον ρόλο τους;
Ως γονείς δύο αγοριών έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τις ισορροπίες μας χωρίς όμως να σταματούν οι προκλήσεις.
Είμαστε αρκετά τυχεροί που έχουμε δύο υγιή παιδιά και καλές θέσεις εργασίας. Ωστόσο, είμαστε συνεχώς με ένα άγχος εξαιτίας των απαιτήσεων της δουλειάς και της επιθυμίας μας να δώσουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δυνατόν ξεκίνημα στη ζωή τους. Πλέον έχω χάσει τον λογαριασμό των ξαφνικών κρίσεων πανικού που μας πιάνει για τα οικονομικά και το μέλλον μας!
Ρωτάω τους γονείς μου πώς κατάφεραν και μεγάλωσαν εμένα και τα άλλα δύο αδέρφια μου με πολύ λιγότερα χρήματα και ανασηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας «Αρκετά εύκολα για να είμαστε ειλικρινείς.»
Τους κοιτάζω μυστήρια και αναρωτιέμαι μήπως τα έχουν ξεχάσει επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια...
Δε νομίζω. Το θέμα είναι ότι όλα ήταν πολύ πιο απλά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο baby.gr
