Εάν νομίζετε ότι μόνο εμείς οι μεγάλοι υποφέρουμε από το άγχος, κάνετε λάθος…Έτσι, την επόμενη φορά που το παιδί σας θα έχει περίεργη συμπεριφορά σκεφτείτε το ενδεχόμενο να οφείλεται στο στρες. Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά", "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά", "Οι γονείς χωρίζουν" και "Παιδιά στην εφηβεία, γονείς σε κρίση", κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
Συμπτώματα άγχους
το παιδί μπορεί να παρουσιάσει κάποια από τα παρακάτω:
- αναίτια ξεσπάσματα κλάματος
- διαταραχές στον ύπνο, όπως άρνηση να πάει για ύπνο, αϋπνία ή υπερυπνία, εφιάλτες, υπνοβασία, τρίξιμο δοντιών
- νυχτερινή ενούρηση, μετά τα 5 χρόνια, ή συχνουρία
- προβλήματα στη διατροφή, όπως άρνηση να φάει ή βουλιμία
- καπρίτσια και απαιτήσεις
- ονυχοφαγία
- δακτυλολειχία
- τραυλισμό
- υπερβολική προσκόλληση στη μητέρα του και άρνηση να απομακρυνθεί έστω για λίγο από κοντά της
- αναστάτωση με το παραμικρό
- είναι μελαγχολικό
- αρνείται να μοιραστεί τα παιχνίδια του ή δυσανασχετεί που τα αγγίζει κάποιος άλλος
- απομονώνεται
- λέει ψέματα (μετά τα 6-7 χρόνια)
- κλέβει μικροαντικείμενα (από τα 6-7 χρόνια)
- αντιδρά επιθετικά με την παραμικρή ματαίωση
- δείχνει υπερβολική ανησυχία για το σχολείο ή για καθετί που κάνει.
Τι θα πρέπει να κάνετε για το άγχος
Οι γονείς καλό είναι να μετριάσετε το δικό σας άγχος, αφού αποτελείτε πρότυπο για το παιδί.
Να το ενθαρρύνετε να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματα του και να μην το αποπαίρνετε για κάτι με το οποίο διαφωνείτε. Γενικά, να μην κρατάτε κριτική στάση.
Να μιλάτε και οι ίδιοι συχνά για τα συναισθήματα σας, ώστε να του διδάξετε από νωρίς την "τέχνη" του να μιλά και να αναγνωρίζει όσα αισθάνεται.
Αν το παιδί σας παρουσιάζει ένα ή περισσότερα από τα προαναφερόμενα συμπτώματα, είναι σκόπιμο να αναζητήσετε τα αίτια για τα οποία αυτό δε νιώθει ασφαλές μέσα στην οικογένεια.
Να σκεφτείτε πόσο καιρό τώρα το παιδί αντιδρά με το συγκεκριμένο τρόπο. Μήπως μπορείτε να τοποθετήσετε χρονικά στην ίδια εποχή κάτι που να μπορεί να το αναστάτωσε;
Αν τροποποιήσετε τη δική σας στάση είναι πιθανόν να υπάρξει βελτίωση και στη συμπεριφορά του παιδιού.
Να του αφήνετε πρωτοβουλίες.
Να ασχολείστε ποιοτικά μαζί του.
Να ενισχύετε την αυτοεκτίμηση του.
Να το παροτρύνετε να επιδίδεται σε κινητικές δραστηριότητες (σπορ, γυμναστική), καλλιτεχνικές (ζωγραφική, χειροτεχνία) και παιχνίδια που το βοηθούν να ελέγξει ή και να αποβάλει το άγχος.
Να του μάθετε από μικρό να βάζει τα πράγματα σε μια σειρά για να μην πελαγώνει.
Να βάζει σαφή όρια στους άλλους και όταν με κάτι διαφωνεί να το εκφράζει.
Να ενισχύετε την κοινωνικοποίηση του.
Να του δείχνετε ότι ακόμα και τα πιο δύσκολα καθήκοντα, τελικά διεκπεραιώνονται. Αν δεν καταφέρνει κάτι μόνο του, ίσως το βοηθήσει η δασκάλα, η μαμά, ο μπαμπάς, ο αδερφός ή κάποιος φίλος του. Η συνεργασία παίρνει από πάνω του μεγάλο μέρος τους άγχους.
Όταν τα συμπτώματα επιμένουν για διάστημα μεγαλύτερο των δύο εβδομάδων, απευθυνθείτε σε ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.
Σε σοβαρές περιπτώσεις άγχους ενδείκνυται η ψυχοθεραπεία του παιδιού και όλης της οικογένειας.
Η χορήγηση αγχολυτικών ή άλλων φαρμάκων στο παιδί χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.
