Το παιδί σας ξύπνησε μέσα στη νύχτα ουρλιάζοντας. Τρέξατε στο δωμάτιο του και το βρήκατε σε μια κατάσταση πανικού, με ανοιχτά μάτια και τρομαγμένη έκφραση στο πρόσωπο του να αναπνέει γρήγορα και να έχει ταχυκαρδία. Η κρίση κράτησε λίγα λεπτά και στη συνέχεια κοιμήθηκε. Την επόμενη ημέρα δε θυμόταν τίποτα. Αναρωτιέστε τι του συνέβη και πώς πρέπει να χειριστείτε την κατάσταση; Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά", "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά", "Οι γονείς χωρίζουν" και "Παιδιά στην εφηβεία, γονείς σε κρίση", κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
Οι νυχτερινοί τρόμοι παρουσιάζονται στο 3-4 % των παιδιών ηλικίας από 18 μηνών μέχρι και τα 6 χρόνια ή και πιο αργά. Όπως αναφέρει η κυρία Καππάτου, σχετίζονται με τη φυσιολογική πορεία ωρίμανσης του νευρικού συστήματος. Είναι αποτέλεσμα μιας απότομης μετάβασης από τον Non REM ύπνο στον REM και συμβαίνει στην αρχή του ύπνου (15-90 λεπτά). Το επεισόδιο διαρκεί από 5 μέχρι 20 λεπτά και ενδέχεται να είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο, που δε θα επαναληφθεί ποτέ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, τα επεισόδια επαναλαμβάνονται μερικές φορές μεταξύ 3 και 6 ετών και μετά εξαφανίζονται. Πολύ σπάνια η συχνότητά τους είναι τακτική ή και καθημερινή. Αν είναι μια κατάσταση επαναλαμβανόμενη, ίσως είναι ένδειξη της αδυναμίας του παιδιού να επεξεργαστεί καλύτερες «ψυχικές άμυνες». Πιθανόν, το παιδί βιώνει διάφορες συγκινησιακές εντάσεις, που προέρχονται από περιβαλλοντικά προβλήματα ή κάποιο τραυματικό γεγονός και ίσως σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται η βοήθεια ειδικού.
Οι γονείς θα πρέπει…
Να διατηρούν την ψυχραιμία τους, να μην πανικοβάλλονται και να μην απελπίζονται.
Να γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια παροδική κατάσταση.
Να καθησυχάζουν τα παιδιά τους, τονίζοντας διακριτικά την παρουσία τους.
Να μην προσπαθούν να ξυπνήσουν το παιδί από ένα νυχτερινό τρόμο, γιατί θα του προκαλέσουν σύγχυση.
Να παίρνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις, ώστε να μην του συμβεί κανένα ατύχημα κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.
Να αποφεύγουν την έκθεση των παιδιών σε φοβογόνα ερεθίσματα, π.χ. προγράμματα ή ταινίες της τηλεόρασης που προορίζονται για ενηλίκους.
