Μόλις πλησιάζει η ώρα να φύγετε για τη δουλειά σας το παιδί σας αντιδρά έντονα. Κλαίει και σας ζητάει να μην το αφήσετε. Άλλες φορές προκειμένου να μην το πάτε στο σχολείο σας λέει πως πονάει η κοιλιά του και σας ζητάει να κάτσει μαζί σας. Αναρωτιέστε τι συμβαίνει στο παιδί σας; Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά" και "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά" κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
Το άγχος αποχωρισμού, όπως αναφέρει η κυρία Καππάτου, είναι μια φυσιολογική αντίδραση που ενεργοποιείται στα βρέφη όταν απομακρύνονται από τους γονείς τους και κυρίως από τη μητέρα τους, με την οποία έχουν αναπτύξει ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό με επίκεντρο την ικανοποίηση βασικών αναγκών τους. Παρουσιάζεται από τους 7-8 μήνες της ζωής του παιδιού, κορυφώνεται στους 13-18 μήνες και από τα 3 του χρόνια σταδιακά υποχωρεί. Υπάρχουν όμως παιδιά που εξακολουθούν να παρουσιάζουν υπερβολικό φόβο και ανησυχία κατά τον αποχωρισμό από τη μητέρα και σε αυτές τις περιπτώσεις αναφερόμαστε στο παθολογικό άγχος αποχωρισμού που υπάγεται στις αγχώδεις διαταραχές της παιδικής ηλικίας και εμφανίζεται κυρίως στις ηλικίες 5-7 ετών ή 11-14 ετών
Συμπτώματα διαταραχής άγχους αποχωρισμού
Το παιδί αντιδρά έντονα και επαναλαμβανόμενα ακόμα και στην προοπτική του αποχωρισμού.
Παρουσιάζει επίμονο και υπερβολικό φόβο να μείνει μόνο.
Εξομολογείται ακραίους φόβους όπως ότι θα χαθεί ή ότι κάτι θα πάθει η μαμά ή ο μπαμπάς χωρίς συγκεκριμένη αφορμή ή με αφορμή δυσανάλογα σημαντική.
Έχει συχνούς εφιάλτες με θέματα όπως ο χωρισμός από τους γονείς, καταδίωξη, εξαφάνιση των γονιών , διάφορες καταστροφές.
Επίμονη απροθυμία να κοιμηθεί μόνο του.
Παρουσιάζει ψυχοσωματικά προβλήματα, όπως πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά, ναυτίες ώστε να μην το πάνε στο σταθμό ή στο σχολείο και να μείνει με τους γονείς του.
Αποφεύγει τις αθλητικές δραστηριότητες ή τις επισκέψεις στη γιαγιά ή διάφορες εξόδους, όχι γιατί το ενοχλούν αυτές καθαυτές αλλά γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις θα φύγει από κοντά του ο γονιός του.
Ενδιαφέρεται υπερβολικά για το πρόγραμμα του γονιού-τι ώρα θα πάει κάπου, πόσο θα καθίσει εκεί, πότε θα πάει να ψωνίσει.
Τι πρέπει να κάνετε
Να προσπαθείτε να καθησυχάζετε το παιδί με ηρεμία και αποφασιστικότητα,
Να του δίνετε θετικά πρότυπα, όπως δηλαδή παιδιά γνωστών και συγγενών που κι εκείνα αποχωρίζονται καθημερινά τους γονείς τους και δεν τους συμβαίνει τίποτε κακό, να του διαβάζετε βιβλία με παιδάκια που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση και που τελικά ξεπερνούν το φόβο τους.
Να του δίνετε να έχει μαζί του φωτογραφίες σας, αν το θέλει φυσικά, ή ένα αντικείμενο που αγαπά.
Να του αποσπάτε την προσοχή με κάτι άλλο σημαντικό και ευχάριστο για εκείνο, τη στιγμή του αποχωρισμού.
Να εξοικειώνετε το παιδί σταδιακά με κάθε επερχόμενη αλλαγή.
Αν τα συμπτώματα είναι έντονα ή έχει προηγηθεί ένα συγκεκριμένο γεγονός που δικαιολογεί το άγχος αποχωρισμού, είναι σκόπιμο να απευθύνεστε σε ειδικό προτού η κατάσταση να παγιωθεί.
