Ό,τι κι αν πείτε ή ζητήσετε από το παιδί σας εκείνο είναι ιδιαίτερα αρνητικό και σας απαντάει "όχι". Έχετε δοκιμάσει να το προσεγγίσετε και με το καλό και με το κακό αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο…Φωνάζει και αρχίζει να κλαίει. Αναρωτιέστε πώς πρέπει να αντιμετωπίζετε τα "όχι" του; Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά" και "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά" κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
Το παιδί από τα δύο του χρόνια παλεύει ανάμεσα στην ανάγκη του να μεγαλώσει και στην πλήρη εξάρτησή του από εσάς για αγάπη και φροντίδα. Λέγοντάς σας όχι δεν αμφισβητεί την επιβολή σας απλώς προσπαθεί να είναι ξεχωριστό άτομο.
Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι πίσω από το κίνητρο που ωθεί το παιδί σας να γίνει ανεξάρτητο βρίσκεται η επιθυμία του να σας ευχαριστήσει και να εισπράξει τον έπαινό σας.
Να θέτετε όρια απλά, λίγα και σαφή. Έχοντας καταλάβει αυτά τα όρια αισθάνεται πιο ασφαλές στον έλεγχο των δικών του δυνάμεων.
Προτιμάτε να του δίνετε τη δυνατότητα να παίρνει "αποφάσεις" προσαρμοσμένες στην ηλικία του όποτε είναι δυνατό παρά να του κάνετε ερωτήσεις στις οποίες θα απαντήσει "όχι".
Σεβόμενοι τις προτιμήσεις του στηρίζετε την ανάπτυξη της ανεξαρτησίας του και του δίνετε την ευκαιρία να γίνει ένα άτομο που θα σταθεί στα πόδια του.
Δε μπορείτε να απαιτείτε από ένα παιδί τριών, τεσσάρων χρόνων να κάνει ακριβώς αυτό που του έχετε πει. Χρειάζεται βοήθεια και υπομονή για να το πράξει.
Αντιμετωπίζετε κάθε πρόβλημα ξεχωριστά κι αν μια συμπεριφορά επαναλαμβάνεται αποφεύγετε να του το επισημαίνετε . Εάν για παράδειγμα θέλετε να του πείτε ότι δε μαζεύει τα παιχνίδια του μην πείτε "δε μαζεύεις ποτέ τα παιχνίδια σου" καθώς επισημαίνοντας το "ποτέ" θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν του έχετε εμπιστοσύνη.
Όταν παραπονιέται για κάτι να το ακούτε προσεκτικά παράλληλα όμως να του προτείνετε μια εναλλακτική δυνατότητα.
