Το φαγητό στο δρόμο ανήκε στην καθημερινότητα των αρχαίων Ρωμαίων. Έτρωγαν από αλατισμένα μπιζέλια, στους αγώνες στο Κολοσσαίο, μέχρι τηγανητά ψάρια όταν επέστρεφαν στο σπίτι από τα ξακουστά ρωμαϊκά λουτρά. Η διατροφή ενός λαού 50 εκατομμυρίων για περισσότερα από 2000 χρόνια είναι το θέμα της έκθεσης στο μουσείο Ara Pacis της Ρώμης με τον τίτλο «Η διατροφή της αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Πομπηία».
Μια τυπική μέρα στην αρχαία Ρώμη ξεκινούσε με το jentaculum, πρωινό με αλατισμένο ψωμί, αποξηραμένα φρούτα, τυρί, αυγά και γάλα ή κρασί. Το prandium, το μεσημεριανό, το έτρωγαν βιαστικά σε εστιατόρια τύπου σημερινών φαστφούντ. Το βράδυ, η ανώτερη τάξη ετοίμαζε πλούσια γεύματα. Ανάμεσα στις λιχουδιές ήταν γλώσσα παγωνιών και μαγειρεμένα τρωκτικά.
Ο υπόλοιπος πληθυσμός αρκούνταν σε φρέσκα λαχανικά, σούπες και καμιά φορά λίγο κρέας. Οι σούπες μαγειρεύονταν με φασόλια, μπιζέλια, ρεβίθια, φακές, κρεμμύδια, κουκουνάρι, χουρμάδες και αμύγδαλα.
Η προμήθεια του λαού με επαρκή τρόφιμα ήταν θέμα επιβίωσης για τον αυτοκράτορα. Πιθανές ελλείψεις σήμαιναν εξεγέρσεις. Ο Αύγουστος (63 π.Χ. μέχρι 14 μ.Χ.) για παράδειγμα φρόντιζε πάντοτε να υπάρχει επάρκεια σε τρόφιμα και έχρισε τη χρήση σιτηρών, ελαιολάδου και κρασιού απόλυτη προτεραιότητα ενώ έκανε ξακουστή τη μεσογειακή διατροφή.
«Ο τρόπος που διοργάνωναν και διεκπεραίωναν τις εισαγωγές τροφίμων για τους ένα εκατομμύριον κατοίκους της Ρώμης ήταν εντυπωσιακός» λέει η επιμελήτρια της έκθεσης Οριέτα Ροσίνι.
Η παγκοσμιοποίηση υπήρχε από τότε
Η κατακτημένη Αίγυπτος ήταν η αποθήκη σιτηρών της Αυτοκρατορίας. Ιδιωτικά πλοία μετέφεραν κάθε μήνα έως και 500 τόνους σιτηρών από την Αλεξάνδρεια στη Ρώμη. «Ο αυτοκράτορας ήταν ο απόλυτος άρχοντας και ο μοναδικός υπεύθυνος για την προμήθεια των τροφίμων» λέει η Ιταλίδα επιμελήτρια. Αργότερα τον ρόλο της σιταποθήκης ανέλαβε η Καρθαγένη στη σημερινή Τυνησία. Τα προϊόντα μεταφέρονταν σε διάστημα τριών ημερών στο ρωμαϊκό λιμάνι της Όστια. Από την Τυνησία εισήγαγαν επίσης κρασί, λάδι και κρέας.
Παγκοσμιοποίηση υπήρχε από τότε. Το κρασί ερχόταν από την Γαλικία και την Κύπρο, το λάδι από την Ανδαλουσία, το μέλι από την Ελλάδα, και ορισμένα είδη ψαριών από την Πορτογαλία.
Το φαγητό ήταν τόσο σημαντικό λοιπόν τότε που ήταν αυτοκρατορική υπόθεση.
Πηγή: Deutsche Welle
