Στην αρχαιότητα, ήταν τέτοια η αξία του αλατιού, που χρησιμοποιούνταν ως μέσω συναλλαγής.
Ο Ιπποκράτης (450 π.Χ.) ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τις θεραπευτικές ιδιότητες του αλατιού. Χρησιμοποιούσε αλάτι για να θεραπεύσει λοιμώξεις, συμφορήσεις και άλλα νοσήματα. Ο Παράκελσος (1500 μ.Χ.) έγραψε ότι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε αναμφίβολα το αλάτι και ότι χωρίς αλάτι θα είχαν αποσυντεθεί τα πάντα.
Κατά το 17ο και το 18ο αιώνα τo αλάτι έπαιζε σημαντικό ρόλο, τόσο ως μέσο κονσερβοποίησης τροφίμων, όσο και για χρήση του στην υαλουργία, κεραμοποιία, σαπουνοποιία. Στη διάρκεια τριών αιώνων, από το 15ο στο 18ο, αυξήθηκε η τιμή του στο εξαπλάσιο της αρχικής. Δίπλα στην προφανέστατη αυτή σημασία του αλατιού ως υλικού παραγωγής, ήταν και η σημασία του για τα φορολογικά έσοδα, δεδομένου ότι παραδοσιακά υπήρχε φόρος άλατος στην Ευρώπη. Υπολογίζεται ότι τα έσοδα των Βαυαρών ευγενών προέρχονταν κατά το ένα τρίτο από τη φορολογία του αλατιού.
Από πολύ νωρίς, είχε γίνει γνωστή στον άνθρωπο η χρήση του αλατιού ως συντηρητικού, πράγμα που συνέβαλε στη διατήρηση των τροφίμων (κρέατα, ψάρια, τυριά, ελιές κ.λπ.) και βοήθησε στις μεγάλες μετακινήσεις, αφού πλέον είχε βρεθεί ο τρόπος να συντηρούνται οι τροφές επί μακρόν.
Στην Αρχαία Ρώμη, το αλάτι λειτουργούσε ως νόμισμα και η ανταλλακτική του αξία ίσχυε και σε πολλές άλλες περιοχές και περιόδους. Η αξία του υπήρξε πολύ μεγάλη και - για να την αντιληφθεί κανείς - αρκεί να αναλογιστεί πως η αγγλική λέξη για το μισθό "salary", προέρχεται από τη λατινική "salarium", που σημαίνει πληρωμή με αλάτι (sale είναι το αλάτι στα λατινικά).
Στις Ασιατικές χώρες, το βάρος του ανταλλασσόταν σε χρυσάφι. Αυτό δικαιολογεί το μεγάλο αριθμό πολέμων, που έχουν ξεσπάσει στην ανθρώπινη ιστορία για την αποκλειστική εκμετάλλευση και διάθεση αλατιού.
Η παραγωγή αλατιού γινόταν, στις μεν παραθαλάσσιες χώρες της Μεσογείου με εξάτμιση σε αλυκές, στις δε μεσογειακές χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης με εξόρυξη σε αλατωρυχεία. Κατά το 16ο αιώνα, αναπτύχθηκε στην Ευρώπη μια σημαντική βιβλιογραφία για την εξόρυξη του αλατιού, με αναφορές σε τεχνικές μεθόδους, όμοιες ή παραλλαγμένες με εκείνες των ανθρακωρυχείων.
ΦΥΣΙΚΟ, ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΑΛΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΓΑΛΛΙΑ
Γνωστό και ως "χαβιάρι της θάλασσας" στη Γαλλία, αυτό το πανέμορφο, θαλασσινό αλάτι προέρχεται από τους βαλτώδεις κάμπους της Camargue στη Μεσόγειο. Μαζεμένο και καθαρισμένο με το χέρι, ένα ασυνήθιστο δώρο, ιδανικό για τον καλοφαγά. Η Camargue είχε ειδικά προνόμια το Μεσαίωνα. Αφού το αλάτι ήταν σημαντικό για τη ζωή και τη μακροχρόνια συντήρηση των τροφών και αφού η παραγωγή του μπορούσε να ελεγχθεί εύκολα, πολλές κυβερνήσεις το φορολόγησαν. Στη Γαλλία, ο φόρος άλατος (gabelle), εφαρμόστηκε το 14ο αιώνα και καταργήθηκε το 1790, αναγκάζοντας τους ιδιώτες να αγοράζουν κάθε χρόνο ένα συγκεκριμένο ποσό αλατιού από τις βασιλικές αποθήκες, σε προκαθορισμένη τιμή, ακόμη κι όταν δεν επρόκειτο να το χρησιμοποιήσουν.
FLEUR DE SEL (ΕΛΛΑΔΑΣ)
Η Ελλάδα, χώρα μεσογειακή, με τις ηλιόλουστες ακτές της ευνοεί την παραγωγή κρυστάλλων άλατος. Το πλεονέκτημα του φυσικού θαλασσινού αλατιού είναι η κρυσταλλική δομή του και το γεγονός ότι - σε αντίθεση με το ορυκτό - εμπεριέχει όλα τα απαραίτητα για τον οργανισμό ιχνοστοιχεία, όπως κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο κ.α. και αυτό οφείλεται στον τρόπο, που πραγματοποιείται η κρυστάλλωσή του.
ΟΡΥΚΤΟ ΑΛΑΤΙ
Το 70% της παγκόσμιας κατανάλωσης καλύπτεται από το ορυκτό αλάτι. Το κόκκινο ή μαύρο αλάτι από τη Χαβάη οφείλουν το χρώμα τους από τη μια στον ηφαιστειακό πηλό και στον άνθρακα, που υπάρχει στη γη, και από τηΝ άλλη στο ότι δεν υποβάλλονται καθόλου σε διαδικασίες καθαρισμού.
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ
Φυσικό αλάτι
Είναι αυτό που έχει υποστεί τις λιγότερες δυνατές κατεργασίες και δεν περιέχει καθόλου πρόσθετα ή βελτιωτικά.
Άνθος αλατιού
Θεωρείται το καλύτερο αλάτι και είναι αρκετά ακριβό. Δεν έχει υποστεί καμία κατεργασία – οπότε περιέχει ιχνοστοιχεία όπως φθόριο, μαγνήσιο, κάλιο, ασβέστιο – και συλλέγεται με το χέρι. Συγκεντρώνεται στην επιφάνεια του νερού στις αλυκές.
