Από τα προϊστορικά χρόνια, ο άνθρωπος κατανάλωνε ως τροφή ό, τι μπορούσε για να επιβιώσει, μερικές φορές και σαλιγκάρια.
Σε αρκετά μέρη του αρχαίου κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,τα σαλιγκάρια είχαν συχνή παρουσία στο τραπέζι. Στην πραγματικότητα είχαν τόση μεγάλη ζήτηση, που οι αρχαίοι Ρωμαίοι συνέλεγαν και εξέτρεφαν σαλιγκάρια για να καλύψουν τις ανάγκες.
Η παρουσία των σαλιγκαριών ως συστατικό της διατροφής δεν σταμάτησε στηην αρχαιότητα αλλά πέρασε διαχρονικά στις κουζίνες των λαών της Ευρώπης.
Στις βασιλικές αυλές των περασμένων αιώνων προσφέρονταν σαλιγκάρια στις δεξιώσεις και τα επίσημα γεύματα και ποτέ δεν σταμάτησαν να θεωρούνται "εκλεκτό" και ακριβό έδεσμα.
Για παράδειγμα, στη Γαλλία είναι πολύ δημοφιλή με την λέξη "Escargot", μια από τις πιο διάσημες συνταγές μαγειρέματος. Τα σαλιγκάρια ετοιμάζονται με σκόρδο, μαϊντανό και βούτυρο και σερβίρονται μέσα στο ίδιο τους το κέλυφος.
Η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Γερμανία είναι επίσης ευρωπαϊκές χώρες με μακραίωνη παράδοση στα σαλιγκάρια, τα οποία μαγειρεύονται με διάφορους τρόπους.
Στην Ευρώπη έχουν καταγραφεί 400 είδη σαλιγκαριών και σε όλο τον κόσμο 4000 είδη. Στην Ελλάδα τρία κυρίως είδη θεωρούνται εδώδιμα, τα Helix lucorum, Helix pomatia και Helix aspersa.
Είναι μια τροφή πλούσια σε πρωτεΐνες και σε πολύτιμα άλατα, φτωχή σε λίπος (4 φορές λιγότερο από το βοδινό και 6 από το τυρί) και δίνει ελάχιστές θερμίδες. Η θρεπτική αξία τους ενισχύεται από το γεγονός ότι οι πρωτεΐνες τους αποτελούνται από τα αμινοξέα που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός και ότι έχουν 10 φορές λιγότερα βακτηρίδια σε σύγκριση με άλλα κρέατα.
