Συγκλονίζει το twitter η ιστορία του μικρού "Μ" που αφηγήθηκε χθες το βράδυ ο JA Kyriakidis-Kent @Dr_MAD, γιατρός σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, παιδίατρος - ογκολόγος.
Ο μικρός 10χρονος "Μ" με την παρουσία του και τον τρόπο αντιμετώπισης του καρκίνου μπορεί να έφυγε από τη ζωή όμως: "Να πιστεύετε στη δύναμη του ανθρώπου. Μην το χάσετε αυτό".
"Θα ακολουθήσει ένα παραλήρημα τώρα, αλλά χου κέαρς. Τόσα και τόσα σκουπίδια πετιούνται ολημερίς εδώ μέσα, την ιστορία μου θα πω και θα φύγω" έγραψε ο "Dr_MAD" στο twitter και ακολούθησε ένα μπαράζ αναρτήσεων που όλο το βράδυ της Κυριακής και το πρωί της Δευτέρας κάνουν τους χρήστες του μέσου κοινωνικής δικτύωσης να δακρύζουν.
-Θα ακολουθήσει ένα παραλήρημα τώρα, αλλά χου κέαρς. Τόσα και τόσα σκουπίδια πετιούνται ολημερίς εδώ μέσα, την ιστορία μου θα πω και θα φύγω
-Ο Μ. -λοιπόν- ήταν από εκείνα τα παιδιά που ήθελε να τ'αγαπάς. Όχι όπως όλα τα παιδιά. Ένα κλικ παραπάνω. Αγαπησιάρης. Πανέξυπνος. Καλόψυχος
-Ο Μ. ήταν το 8ο παιδί που έχω χάσει στο Τμήμα. Ήταν ο τύπος του μαχητή, του ονειροπόλου, του παιδιού που ήταν ώριμος από πολύ νωρίς >>
-Το έχω ξαναπάθει να δένομαι με αυτά τα παιδιά. Το παθαίνω με κάθε ένα από αυτά, για την ακρίβεια. Δεν είναι ο καρκίνος. Δεν είμαι εγώ >>
-που είμαι φλωρεάλ και ευαισθητούλης. Σας γράφω για το Μ. γιατί θέλω να μάθετε από αυτόν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που κουβαλάμε >>
-Ακόμα θυμάμαι τη μητέρα του Μ. μ΄ένα χαρτί στο χέρι. Όρθια. Προσπαθώντας να κοντρολάρει την αναπνοή της. Δεν της είχαν πει, αλλά ήξερε >>
-Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα & με 1 νόημα πήρα το χαρτί στα χέρια μου. Η γενική αίματος έκανε μπαμ για λευχαιμία. Της είπα να περάσει μέσα >>
-Ο Μ. βρισκόταν μερικά μέτρα πιο πέρα ξεφύσησε και κάθισε -σχεδόν έπεσε σαν τσουβάλι- σε μια καρέκλα της αίθουσας αναμονής του Τμήματος >>
-Μόλις 9 &ήξερε τη γλώσσα του σώματος. Της είπε "θα περιμένω εδώ, μαμά". Περνώντας από δίπλα του προς τα μέσα, τα μάτια του μου μίλησαν >>
-Μου μίλησαν για κουράγιο. Για πόνο. Για αδικία. Για υπομονή. Για πίστη. Βγαίνοντας, σκούπισε τα δάκρυα της μητέρας του. Δεν είπε λέξη >>
-Ο Μ. ήταν ένας μαχητής. 5 χρόνια πάλεψε με το θηρίο. 1 φορά το κέρδισε. Για την ακρίβεια, το κέρδισε πολλές φορές. Κι ας έφυγε. Νίκησε >>
-Ο Μ. ήξερε πώς νοιώθεις, πριν μιλήσεις. Στα 10 του πια ήξερε όλους τους συσχετισμούς, την κακιά σου μέρα, τις πιθανότητες να επιβιώσει >>
-Θα παρακάμψω τον τελευταίο χρόνο και θα σταθώ στη θεαματική "έξοδο" του Μ. Είχε πλήρη αντίληψη του τι συμβαίνει στα διπλανά δωμάτια >>
-Την άλλη μέρα του είπαμε (από μόνοι μας) ότι ο Π. έφυγε για άλλο νοσοκομείο, γιατί δεν ήταν καλά. Έστρεψε το βλέμμα προς το παράθυρο >>
-Ήξερε πολύ καλά τι είναι θάνατος. Τη νύχτα που έφυγε ο Π. ο Μ. κουκουλώθηκε με το σεντόνι του & κοιμήθηκε από εκεί κάτω. Δεν είπε κάτι >>
-Δεν το σχολίασε. Μία εβδομάδα μετά μου είπε να κλείσω την πόρτα. Με ρώτησε αν τον θεωρώ τόσο χαζό, για να τον κοροϊδεύουμε για τον Π. >>
-Ακολούθησε η υποτροπή. Τα παίξαμε όλα για όλα. Οι πιθανότητές μας άγγιζαν το μηδέν. Ο μικρός το ήξερε. Από μελαγχολικός & αγαπησιάρης >>
-μετατράπηκε στην ψυχή του Τμήματος. Ευδιάθετος, ευπροσύγορος, δημιουργικός. Απορούσα. Ήταν τόσο άσχημη η κατάστασή του. Πώς μπορούσε; >>
-Είχε 32 μέρες να μιλήσει. Το στόμα του ήταν χάλια από τις χημειοθεραπείες. Πονούσε αφόρρητα. Η εικόνα στο στόμα του ήταν τραγική >>
-1 βράδυ είπε στη νοσηλεύτρια να με καλέσει. Μου έδειξε με νοήματα ότι ήθελε να κοιμηθώ δίπλα του. Το έκανα. Το ίδιο & την επόμενη μέρα >>
-τη μέρα δλδ που έπαθε πνευμονικό οίδημα και σώθηκε. Σαν να το ήξερε, ενώ τίποτα δεν έδειχνε μια τέτοια εξέλιξη. Διαίσθηση; Κάτι άλλο; >>
-1 εβδομάδα μετά με ξανακαλεί & αρχίζει να μιλάει με νοήματα. Το στόμα ήταν πάλι άσχημα, αλλά τον πίεσα να μιλήσει. Μου είπε να κλείσω >>
-την πόρτα. Του ζήτησα να πει μία λέξη μόνο. Μου είπε "φοβάμαι". Μετά από 32 μέρες αφωνίας. Έκανα ότι δε συμβαίνει τίποτα. Τις επόμενες >>
-μέρες κατέβαλε υπερπροσπάθεια. Ήταν επιμελής με τη θεραπεία του. Έκανε τα πάντα, για να φύγει σπίτι για λίγο. Έστω και χωρίς ίαση >>
-Καμία αναφορά στο περιστατικό φυσικά. Περνούσαν οι μέρες κι αρχίσαμε και πάλι να αισιοδοξούμε. Εγώ είχα απανωτές εφημερίες λόγω αδειών >>
-ένα απόγευμα με φώναξε να ανέβω για λίγο από τα Επείγοντα στο Τμήμα. Μας μάζεψε όλο το προσωπικό και τους γονείς και μας κέρασε παγωτά >>
-και αναψυκτικά. Χαμογελούσε. Έπαιζε. Μας πείραζε. Προσπαθούσε να πείσει την Ε. να με παντρευτεί επιτέλους & μετά μας είπε "αρκετά σας >>
-απασχόλησα, γυρίστε στις δουλειές σας". Όλα ήταν τόσο νορμάλ. Ζήτησε από τη μάνα του να κλείσει το φως & να ξαπλώσει δίπλα του. Ποιος; >>
-Ο Μ. που δεν υπήρξε μαμάκιας ποτέ. Ξάπλωσαν. ΄Εκλεισε τα μάτια του δίπλα στη μάνα του. Και έφυγε σε 5 λεπτά. Ήρεμα. Έχοντας βουρτσίσει >>
-δόντια, έχοντας γράψει στο σημειωματάριό του, έχοντας χορτάσει τη μέρα. Αυτό είναι το μεγαλείο ενός 10χρονου. Αυτό που σε καταργεί ως >>
-γιατρό & σου υπενθυμίζει πόσο αναλώσιμοι είμαστε, για να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα π δε μπορούμε. "Δεν είσαι και θεός" μου έλεγε >>
-Δίκιο έχει. Παλαιότερα μου είχε πει "Θεός μου είναι ο φόβος. Θεός μου είναι κι η ελπίδα. Θεός μου είναι όσα δεν ξέρω". Αυτός ήταν ο Μ.-
-Να πιστεύετε στη δύναμη του ανθρώπου. Μην το χάσετε αυτό 🙂
