Ένα ακόμα σημείωμα του
Βασίλη Παπαγεωργόπουλου που συντάχθηκε στο κελί του στην φυλακή διαβατών στις 5 τα ξημερώματα στις 13 του Μάρτη υπό το βάρος έντονης συναισθηματικής φόρτισης, όπως προκύπτει από το περιεχόμενό του, δόθηκε στη δημοσιότητα. "Αβάσταχτο! Είτε ήταν για μια μέρα, είτε για όλη μου την ζωή, για μένα είναι ακριβώς το ίδιο...", κραυγάζει στο χαρτί, χωρίς να τον ακούει κανείς από τους συγκρατούμενούς του που την ώρα που εκείνος γράφει, κοιμούνται...
Μεταφέροντας στο στιγμές από την καθημερινότητά του στην φυλακή, ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης επιμένει και στο σημείωμα αυτό για την αθωότητά του, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι είναι από τους λίγους Θεσσαλονικείς που ούτε εξοχικό στην Χαλκιδική δεν έφτιαξε, ενώ γράφει με πικρία ότι η καταδίκη του «ήταν η επιβράβευσή μου γιατί ποτέ στην ζωή μου δεν διανοήθηκα να καταχρασθώ ούτε ένα ευρώ!» και καταθέτει το εξής ερώτημα: «Ποιος σκοπός εξυπηρετείται με τον ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό και ίσως βιολογικό μου θάνατο;»
Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου έχει ως εξής:
"Τετάρτη 13/3/2013. Συμπλήρωσα 2 εβδομάδες στην φυλακή!
Είναι αλήθεια ή ψέματα; Για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ;
Πάντως όχι για την υπόθεση της υπεξαίρεσης με την οποία δεν έχω καμία απολύτως σχέση και ως Δήμαρχος προχώρησα ακαριαία σε όλες τις ενέργειες που προβλέπει ο νόμος σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Σε 20 τετρ. μέτρα 10 άτομα! 10 κρεβάτια, 5 ντουλαπάκια, 2 τραπεζάκια, 4 σκαμπό, 1 ψυγειάκι, 30 τσάντες, παράθυρα ψηλά να μη βλέπεις τον ορίζοντα, μία τουαλέτα για 10 άτομα η οποία όμως είναι υπερυψωμένη και από το παράθυρό της βλέπεις τις εγκαταστάσεις της ESSO! Ξεκουράζεται το μάτι...
Ευτυχώς οι πάντες είναι ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί!...
Με κοιτούν με σεβασμό. Με ρωτούν αν θέλω κάτι...
Στις 5 το πρωί περνά και το τραίνο.
Αναρωτιέμαι γιατί σφυρίζει όταν βρίσκεται στο ύψος της φυλακής. Θέλει να μας ξυπνήσει; Αφού δεν κοιμόμαστε... Μήπως μας χαιρετά; Ίσως...
Ήταν η επιβράβευσή μου γιατί ποτέ στην ζωή μου δεν διανοήθηκα να καταχρασθώ ούτε 1€!
Αυτό άλλωστε είναι φανερό.
Όπως έλεγα με χιούμορ, "Είμαι από τους λίγους Θεσσαλονικείς που δεν έχω εξοχικό στην Χαλκιδική!". Και βέβαια μπουζούκια, καζίνο, προκλητική ζωή, βίλες στην Μύκονο ή την Σαντορίνη, διακοπές στην Καραϊβική ή τις Μαλδίβες ήταν άγνωστα σε μένα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλειά. Εργασιοθεραπεία. Ίσως μου είχε μείνει από τον Αθλητισμό...
Ήταν η επιβράβευσή μου για όσα έκανα για την πόλη μου την Θεσσαλονίκη και την Πατρίδα μου.
Ως Υπουργός Αθλητισμού παρέδωσα στους Θεσσαλονικείς 14 Κλειστά Γυμναστήρια, το Κολυμβητήριο της Νεάπολης, το "Σπίτι της Γυμναστικής" στην Μίκρα, ποδοσφαιρικά γήπεδα στην Μίκρα και το Κορδελιό, ταρτάν σε Καλαμαριά και Νεάπολη, έργα στο Καυτζοντζόγλειο στάδιο, στα γήπεδα του ΑΡΗ, του ΠΑΟΚ, του ΗΡΑΚΛΗ, του ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ κ.λ.π., το "παλατάκι" του ΠΑΟΚ και τόσα άλλα!...
Και βέβαια από οικονομικής πλευράς τα πάντα άψογα.
Ανταμοιβή μου το χειροκρότημα...
Ως Δήμαρχος επί 12 χρόνια παρέδωσα στους Θεσσαλονικείς 12 κτίρια για να μη επιβαρύνονται με ενοίκια 2 εκ. € τον χρόνο (Κτίριο Κοινωνικής Πολιτικής, Κτίριο Δημοτικής Αστυνομίας, Κτίριο Αθλητισμού, Κέντρο Πολιτισμού στην Τούμπα κ.λ.π., κ.λ.π.!
Και Κολυμβητήριο και Μηχανουργείο!
Και Δημαρχείο και παραλία!
Και αναπλάσεις σε όλους τους μεγάλους οδικούς άξονες.
Και 50.000 νέα δένδρα.
Και 65 απορριμματοφόρα. Και τόσα άλλα...
Και βέβαια από οικονομικής πλευράς τα πάντα άψογα.
Ανταμοιβή μου το χειροκρότημα...
Και ξαφνικά βρίσκομαι έγκλειστος στα Διαβατά!
Αβάσταχτο! Είτε ήταν για μια μέρα, είτε για όλη μου την ζωή, για μένα είναι ακριβώς το ίδιο...
Το μόνο που με ενδιέφερε και με ενδιαφέρει είναι η υστεροφημία μου. Και γι' αυτό θα αγωνισθώ μέχρι τέλους για να αποδειχθεί όλη η αλήθεια.
Καθώς τα σκέφτομαι αυτά, το μυαλό μου γυρίζει 15 μέρες πίσω.
Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου διαβάζει την απόφαση.
Πριν τελειώσει τις πρώτες σελίδες της απόφασης είχα ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ!
Θεέ μου, γιατί τέτοια ΑΔΙΚΙΑ;
Ποιος σκοπός εξυπηρετείται με τον ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό και ίσως βιολογικό μου θάνατο;
Άκουγα όλους αυτούς τους μήνες για «δίκαια δίκη».
Άκουγα ότι καλύτερα να αθωωθούν 100 ένοχοι, παρά να πάει στην φυλακή ένας αθώος.
Άκουγα ότι το πρώτο που εξετάζεται είναι η αξιοπιστία αυτού που εκτοξεύει κατηγορίες προς όλες τις κατευθύνσεις και άλλα λέει στην μία κατάθεσή του και άλλα στην άλλη.
Άκουγα ότι ένοχος, ένοχο ου ποιεί.
Άκουγα από τους δικηγόρους για το περίφημο άρθρο 211Α του Ποινικού Κώδικα που λέει το ίδιο με διαφορετικά λόγια.
Πού πήγαν όλα αυτά;
Ένας συγκρατούμενος μου έφερε ένα βιβλίο του Επίτιμου Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ευάγγ. Κρουσταλάκη με τίτλο "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ".
Διαβάζω στην σελ. 28: «Η οποιαδήποτε ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ πρέπει να βρίσκεται μακριά από τις σκέψεις της δικαστικής λειτουργίας. Μόνο η νομιμότητα ενδιαφέρει την δικαιοσύνη».
Τι ωραία που ακούγεται!...
Ακούω γύρω μου ροχαλητά.
Κάποιοι κοιμούνται. Η ώρα είναι 5 το πρωί.
Άραγε οι δικαστές μου κοιμούνται; Το εύχομαι.
Ο Σαξώνης κοιμάται; Ποιος ξέρει...
Ακούω το τραίνο. Έρχεται. Σφυρίζει!
Τώρα κατάλαβα. Εμένα χαιρετάει!
Μου δίνει θάρρος. Μου λέει ότι η αδικία είναι ολοφάνερη. Ότι κατά βάθος κανένας δεν πιστεύει ότι ο Παπαγεωργόπουλος μπορεί να έχει παρανομήσει!
Σφύριξα σιγανά και εγώ. Το ευχαρίστησα...
Και έκλεισα τα μάτια...".
