του Παναγιώτη Ευθυμιάδη
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου ταξιδεύει και εργάζεται, προσφέροντας ταυτόχρονα σε λαούς που πλήττονται από πολέμους και ανθρωπιστικές κρίσεις, κάνοντας ένα από τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα του κόσμου.
Εργάζεται για διάφορες οργανώσεις και παρέχει στήριξη σε κατοίκους χωρών που το βιοτικό τους επίπεδο απέχει… χιλιόμετρα ολόκληρα ακόμη και από την Ελλάδα της κρίσης. Έχει ήδη ταξιδέψει με τρεις αποστολές, στο Τιντούφ της Αλγερίας, στην Αϊτή και στο Κονγκό όπου ουσιαστικά έζησε την τελευταία τριετία.
"Είναι εμπειρία ζωής" λέει ο ίδιος μιλώντας στο news.gr αφού στα 30 του έχει ταξιδέψει σε χώρες που από τα 11 εκατομμύρια Ελλήνων ελάχιστοι θα επισκεφθούν, ενώ έχει ζήσει την καθημερινότητα σε αυτές, όντας ένα κομμάτι τους.
Η δουλειά του είναι σαφέστατα πέρα από τα συνηθισμένα και όπως λέει ο ίδιος, όχι τόσο πολύ για τα χρήματα αλλα γιατί προσφέρει την ικανοποίηση της παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που πραγματικά το χρειάζονται. Οι συνθήκες βέβαια κάτω από τις οποίες εργάζεται δεν είναι εύκολες και η καθημερινότητα δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική αλλά και με ολόκληρου του δυτικού κόσμου.
Από την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στη χώρα όπου θα ζήσει για τους επόμενους μήνες (8 με 12 μήνες συνήθως), μέχρι και τη στιγμή που θα αποχωρήσει οι κίνδυνοι είναι αμέτρητοι, όμως όπως ο ίδιος λέει είναι κάτι που ουσιαστικά δεν τα κοίταξε πρώτα "Η δουλειά μου ξέρεις" λέει στο news.gr, "δεν είναι κάτι το συνηθισμένο. Η δουλειά μου έχει μια συγκεκριμένη έννοια προσφοράς".
Στις χώρες που επισκέφθηκε ο Δημήτρης, σε τρεις διαφορετικές αποστολές, εργάστηκαν από τα πιο απλά όπως η παροχή νερού και διανομή φαρμάκων σε καταυλισμούς και χωριά, μέχρι τη ανέγερση και διαχείριση δεκάδων κέντρων υγείας και νοσοκομείων.
Πολλοί θα τον χαρακτηρίσουν ένα “σύγχρονο Ροβινσώνα” όμως είναι αλήθεια έτσι; Ο ίδιος απαρνείται τέτοιου τίτλους. "Δεν είμαι ακτιβιστής, κάνω μια δουλειά για την οποία αμείβομαι" αναφέρει για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ξεκαθαρίζοντας ότι όποιος εργάζεται πρέπει και να πληρώνεται. Σημειώνεται ότι οι μισθοί ξεκινούν από αρκετά χαμηλά, από τα επίπεδα των 800 δολαρίων και μπορεί με την πάροδο των ετών να ξεπεράσουν και τις 15.000 δολάρια σε ορισμένα και πολύ συγκεκριμένα πόστα, όμως το οικονομικό δεν είναι αρκετό… Μπορεί στην Ελλάδα του μνημονίου, αυτή η επιλογή να φαντάζει ως διέξοδος στην ανεργία, αφού όλα τα έξοδα είναι πληρωμένα και τα χρήματα συγκεντρώνονται στον τραπεζικό λογαριασμό, ωστόσο οι "αστερίσκοι" είναι πολλοί... Χρειάζεται αντοχή, ψυχική και σωματική, θέλει δύναμη και κυρίως να μπορείς να είσαι μόνος... Θέλει υπομονή, πρέπει να είσαι ανοιχτόμυαλος και μακρυά από προκαταλήψεις” λέει ο 30χρονος Δημήτρης. Άλλωστε στις αποστολές ο ελεύθερος χρόνος μπορεί να είναι λίγος όμως συνοδεύεται από μοναξιά. “Διάβασμα και πάλι διάβασμα” είναι αυτό στο οποίο υπάρχει διέξοδος, αφού η βραδινή έξοδος ή η τηλεόραση είναι κάτι που απλά... δεν υπάρχει.
Πιο είναι το πιο δύσκολο; Για τον ίδιο η επιστροφή στην Ελλάδα μετά από μια αποστολή 8-9 μηνών. “Είσαι εκτός πραγματικότητας” λέει. Αρρώστιες, επικίνδυνα κουνούπια, έντομα, και ταραχές περνούν σε δεύτερο βαθμό δυσκολίας...
Σαχάρα 2010
Η πρώτη αποστολή του Δημήτρη Παπαδημητρίου ήταν το 2010. Για εννέα ολόκληρους μήνες στην έρημο Σαχάρα, στο Τιντούφ της Αλγερίας με τους Γιατρούς του Κόσμου. Στους καταυλισμούς Σαχαράουι πήρε το “βάπτισμα του πυρός”. Βασική του δουλειά εκεί η διανομή φαρμάκων και η στήριξη του υπουργείου υγείας στην διαχείριση φαρμάκων.
Παρακάτω ο καταυλισμός...
Αϊτή 2011
Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Δημήτρης βρέθηκε στην Αϊτή. Με τη Japan Emergency NGO με στόχο την ανακατασκευή πηγαδιών και πηγών που είχαν υποστεί ζημίες από το σεισμό του 2010 και την εκπαίδευση των κατοίκων στη διαχείριση αυτού του πολύτιμου πόρου. Μέρος του προγράμματος ήταν και η εκπαίδευση σε απλούς αλλά κρίσιμους κανόνες υγιεινής, ειδικά εν καιρώ Χολέρας.
Άνοιγμα πηγαδιού στην Αϊτή...
Το αποτέλεσμα των προσπαθειών
Κονγκό 2012
Στο Κιντού του Κονγκό με την Βρετανική οργάνωση Merlin ήταν μέχρι πριν μερικούς μήνες. Σε μια περιοχή όπου η ανεργία ξεπερνάει το 60% η αποστολή του Δημήτρη είχε ως στόχο την υποστήριξη των αρμόδιων φορέων του κογκολέζικου υπουργείου Υγείας διαμέσου της επιμόρφωσης, της διανομής φαρμάκων σε 35 κέντρα υγείας, και τρία νοσοκομεία και την κατασκευή νέων κέντρων υγείας. Η αποστολή, όπως μας λέει, ήταν σαφώς η δυσκολότερη από τις τρεις τόσο από επαγγελματική όσο και από προσωπική άποψη.
Δεν είχε ρεύμα παρά ελάχιστες ώρες την ημέρα ούτε νερό βρύσης και η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν κατά την ολοκλήρωση του προγράμματος έπρεπε να απολύσει 60 εργαζόμενους... “Η κατάσταση ήταν τουλάχιστον τεταμένη” περιγράφει, ωσ΄τοσο οι πόροι του προγράμματος είχαν εξαντληθεί. Ο δρόμος για την επιστροφή στην Ελλάδα, που είχε αφήσει ένα χρόνο νωρίτερα ήταν μπροστά του.
Το φαρμακείο στο Κιντού του Κονγκό.
Το ιατρείο της περιοχής
Η Εθνική οδός...
Ο μικρός αναζητά το μάνγκο
