Μία εκτενή περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί με τη χορήγηση ασύλου στην Ελλάδα καταθέτει ο δημοσιογράφος του BBC Πολ Μέισον, παρουσιάζοντας διάφορες περιπτώσεις μεταναστών που συνηγορούν στο ίδιο συμπέρασμα: “Το ελληνικό σύστημα χορήγησης ασύλου είναι δράμα”.
Ο Μέισον συνάντησε στην Ελλάδα τον Μοχάμεντ Λαμχούντ, έναν νεαρό μετανάστη από το Μαρόκο που είχε συναντήσει πριν από ένα χρόνο. Τότε ο Λαμχούντ ζούσε σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στην Πάτρα, μαζί με εκατοντάδες άλλους μετανάστες. Ο Μέισον επισκέφθηκε και πάλι την Ελλάδα, όταν ο Λαμχούντ τον ενημέρωσε πως κρατείτο στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Κορίνθου και πρόκειται να απελαθεί.
Αναζητώντας τα ίχνη του, ο Μέισον βρέθηκε σε μία έρευνα αστυνομικών στο πλαίσιο της επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”, οι οποίοι έλεγχαν πεζούς, ζητώντας τα χαρτιά τους. “Αν και δεν μπόρεσα να τους ρωτήσω με ποια κριτήρια τους σταματούσαν, μου φάνηκε πως τα κριτήρια ήταν ότι έμοιαζαν ξένοι”, σχολιάζει.
Ο Λαμχούντ, που συνελήφθη σε μία τέτοια επιχείρησει, περιγράφει την κατάσταση στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου όπου μεταφέρθηκε ως εξής: “Οι συνθήκες ήταν πολύ κακές, δυστυχώς. Τα γεύματα δεν ήταν καλά, δεν υπήρχαν αρκετές κουβέρτες, για ντους υπήρχε μόνο κρύο, παγωμένο νερό. Κάναμε απεργία πείνας ζητώντας ζεστό νερό, απλά για να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Έμεινα δύο μήνες χωρίς μπάνιο”.
Μιλώντας με άλλον μετανάστη, που θέλει να φύγει από την Ελλάδα, ο Μέισον τον ρωτά πού θέλει να πάει. “Σε οποιαδήποτε χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα”, απαντά. “Δεν υπάρχουν δικαιώματα εδώ”.
Η πρώην δικηγόρος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και πλέον υπεύθυνη για το νέο σύστημα χορήγησης ασύλου, Μαρία Σταυροπούλου, παραδέχεται στον Μέισον πως “το σύστημα χορήγησης ασύλου στην Ελλάδα δεν έχει λειτουργήσει εδώ και πολλά χρόνια, για αρκετούς διαφορετικούς λόγους”. Παραδέχεται επίσης ότι ακόμα και οι μετανάστες που διαθέτουν τη “ροζ κάρτα”, η οποία επιβεβαιώνει πως έχουν ζητήσει τη χορήγηση ασύλου, δεν τους εξασφαλίζει καμία ασφάλεια μακροπρόθεσμα.
Το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον κλείνει και πάλι με τον Μοχάμεντ Λαμχούντ, ο οποίος παρομοιάζει την προσπάθειά του να φύγει από την Ελλάδα και να πραγματοποιήσει το όνειρό του, που είναι να διδάξει κοινωνιολογία στη Γαλλία, με τη μελέτη πριν από ένα διαγώνισμα.
“Είναι σαν να έχεις διαγώνισμα. Κάνεις επανάληψη, και πάλι επανάληψη, και μετά φτάνεις στην τελευταία μέρα, γιατί να τα παρατήσεις τότε;
