Ήταν το 1989 όταν με δύο φίλους, τη Ρουμπίνη Ζαρκάδη και τον Δημήτρη Κορατζόπουλο ο Γιάννης Φρέρης δημιούργησε το πρώτο ελληνικό τμήμα ευρωπαϊκής αντιρατσιστικής οργάνωσης, την "SOS Ρατσισμός", σε μια στάση του ΚΤΕΛ στον Ωρωπό, πηγαίνοντας σε εκδήλωση της Μελίνας Μερκούρη στο Ευγενίδειο.
Αυτό που τον οδήγησε στην απόφαση αυτή ήταν τα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής και οι ανεξίτηλες μνήμες από τις σχολικές γιορτές της 28ης Οκτωβρίου και του Πολυτεχνείου, όπου όταν προβάλλονταν τα slides με τις μορφές του Αδόλφου και του Μπενίτο ή το στιγμιότυπο με το τανκ να ρίχνει την πύλη, δεκάδες συμμαθητών του ζητωκραύγαζαν, χαιρετώντας όρθιοι φασιστικά.
Ο Γιάννης Φρέρης πριν ιδρυθεί η "SOS Ρατσισμός" είχε χτυπήσει την πόρτα του Γιάννη Ζίγδη, του πολιτικού, όπως περιγράφει στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, με τα πολλά "ναι" αντί των "θα", που τότε ήταν του συρμού, όπως η λέξη «αλλαγή». Όσο για το τι ακολουθούσε… "Την ΕΔΗΚ του παντοτινού μου ήρωα, Αλέκου Παναγούλη".
Όνειρο του όπως δηλώνει είναι να γίνει ο κόσμος πιο ανθρώπινος, ενώ δηλώνει πως «την ώρα που κάποιοι τα βάζαμε με “ανεμόμυλους”, το μαύρο σκοτάδι κατάπινε φτωχομετανάστες σε αγρούς της επαρχίας. Αθηναϊκές εφημερίδες έβγαιναν με πρωτοσέλιδα για “κτήνη” και “τέρατα” από τον Τρίτο Κόσμο και ο μέσος Έλληνας τηρούσε μια στάση διγλωσσίας που ξεκίναγε με τη φράση “δεν είμαστε ρατσιστές αλλά…”.
Όσο για το τι πέτυχαν, ο Γιάννης Φρέρης δηλώνει: "Να προειδοποιήσουμε για το τι θα ακολουθούσε, βγάζοντας μπροστά τα διδάγματα της Ιστορίας, σε αντιπαραβολή με τα σημάδια πολιτικής σήψης που ήταν εξαιρετικά ορατά από τότε".
Στην ερώτηση αν κατάφεραν να βάλουν φραγμό ο άνθρωπος που υπήρξε υποψήφιος στις πρώτες νομαρχιακές εκλογές για την υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς και κατόπιν τρεις φορές σε δημοτικές εκλογές, απαντά: "Όχι, και αυτό αποδεικνύει πόσο κυρίαρχη είναι η λαϊκή βούληση. Εμείς πάντως που συμπορευθήκαμε στο εγχείρημα εκείνο, κυκλοφορούμε δίχως να τρώμε μούτζες, ξύλο ή γιαούρτια από το πλήθος".
