Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με την εικόνα του Αλέξανδρου Βέλιου στο νοσοκομείο.Ο φακός τον καταγράφει να συνομιλεί με τη γυναίκα του Νάντια
Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ στη Θεσσαλονίκη και σε αυτό παρουσιάστηκε - σε παγκόσμια πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή – το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Αλέξανδρος Βέλιος: Η τελευταία απόφαση».
Ο σκηνοθέτης Αντώνης Τολάκης, με τη συγκατάθεση του ίδιου του ανήσυχου δημοσιογράφου, κατέγραψε καρέ καρέ με τον κινηματογραφικό φακό του τις σκέψεις και τα τελευταία λόγια του Αλέξανδρου Βέλιου, ένα 48ωρο προτού βάλει τέλος στη ζωή του με ευθανασία.
Στην συγκλονιστική ταινία παρουσιάζονται επίσης οι πράξεις τόλμης και θάρρους καθώς και οι αμήχανες συναντήσεις με μέλη της οικογένειας και φίλους, για το τελευταίο αντίο στον μελλοθάνατο.
«Αυτές οι δύο ημέρες ήταν μάθημα ζωής και ωρίμανσης. Τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Τις δυο αυτές μέρες απλά έπρεπε να διαχειριστώ την επιθυμία του άντρα μου» αποκαλύπτει στην Espresso η Νάντια Γερολυμάτου, χήρα του Αλέξανδρου Βέλιου, μιλώντας πρώτη φορά μετά τον θάνατο του συζύγου της.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με την εικόνα του Αλέξανδρου Βέλιου στο νοσοκομείο.Ο φακός τον καταγράφει να συνομιλεί με τη γυναίκα του Νάντια μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου. «Φοβάμαι πώς θα διαχειριστεί η κόρη μας όλο αυτό» του λέει εκείνη. «Μην ανησυχείς. Η μικρή θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της γρήγορα. Τα παιδιά είναι “καταδικασμένα” να χαίρονται και για τον λόγο αυτό θα μπορέσει να κλείσει τα τραύματα πιο γρήγορα απ' ό,τι οι μεγάλοι» της απαντά με σταθερή και καθαρή φωνή ο Αλέξανδρος Βέλιος.
Ενώ συνομιλούσαν για την κόρη τους, η Νάντια Γερολυμάτου δάκρυσε. «Κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια μου. Προσπαθούσα να μην το δείξω ούτε αυτό» λέει και αποκαλύπτει ότι και ο σύζυγός της δεν άφησε να φανούν δάκρυα στα μάτια του, παρά τις έντονες στιγμές συγκίνησης που βίωνε και παρά τον πόνο που ένιωθε λόγω του καρκίνου.
Αμηχανία
«Μου έλεγε πως παίρνει δύναμη από μένα», αναφέρει, «πως δεν θα μπορούσε χωρίς τη στήριξή μου να πετύχει αυτό που ήθελε».
Στο νοσοκομείο εκείνο το Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου μπαινόβγαιναν φίλοι του Αλέξανδρου Βέλιου. Οση ώρα συνομιλούσαν μαζί του, διακρινόταν μια αμηχανία στα λόγια και στις κινήσεις τους. Προσπαθούσαν να κατανοήσουν την απόφασή του να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο ίδιος νηφάλιος, ψύχραιμος και αποφασισμένος, τους ευχαριστούσε που βρίσκονταν πλάι του. Ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε τον καρκίνο με θάρρος, τόλμη και αξιοπρέπεια και με τον θάνατό του θέλησε και προσπάθησε να ταρακουνήσει ανθρώπινες συνειδήσεις για το θέμα της ευθανασίας, υπογραμμίζει η Νάντια Γερολυμάτου.
«Πάθαινε πανικό»
«Ενας άνθρωπος όπως ο Αλέξανδρος δεν άντεχε το θέμα της ανυπαρξίας, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί», προσθέτει η κυρία Γερολυμάτου και εξηγεί:
«Υπήρχαν στιγμές τα βράδια που πάθαινε πανικό, ξυπνούσε ανήσυχος. Κατάφερε να συμφιλιωθεί με την ανυπαρξία του το βράδυ που τελείωσε το βιβλίο ‘‘Εγώ κι ο θάνατός μου - Το δικαίωμα στην ευθανασία’’. Τότε ήρθε και μου είπε: ‘‘Νάντια, επιτέλους έχω απαλλαγεί από τον φόβο του θανάτου’’. Ηταν έτοιμος να γράψει το τέλος του με αξιοπρέπεια, όπως ο ίδιος το ήθελε».
