Επιστολή στο Έθνος
Ως έμμεση επαναφορά της θανατικής ποινής χαρακτηρίζει ο Αλέκος Γιωτόπουλος την απόφαση των Δικαστικών Αρχών, βάσει της οποίας θα πρέπει να εκτίσει ποινή, όπως ισχυρίζεται, 323 ετών για να αποφυλακιστεί.
Στη νέα επιστολή του προς το «Εθνος» αναφέρει ότι τον «θανατώνουν αργόσυρτα μέσα στην κόλαση της φυλακής».
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο με τίτλο «Έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη»:
Στις 18 Μαρτίου κατέθεσα αίτηση στο Εφετείο, για την αποφυλάκισή μου υπό όρο, σύμφωνα με το άρθρο 105, παρ. 2, εδ. 1 του Π.Κ. Οκτώμισι μήνες μετά κι αφού διαμαρτυρήθηκα δημόσια για την καθυστέρηση, η Εισαγγελέας κ. Β. Βλάχου κατέθεσε την απορριπτική πρότασή της, ενώ ο Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών την είχε καταθέσει για την πρώτη αίτησή μου, μόλις σε ένα μήνα. Η σημερινή πρόταση είναι γραμμένη βιαστικά και πρόχειρα αφού στο μεγαλύτερο μέρος της είναι κατά λέξη αντιγραφή της πρωτόδικης απορριπτικής απόφασης, έχει ορθογραφικά λάθη στις παραπομπές και δεν έχει καν αρίθμηση των σελίδων.
Σύμφωνα με την παρ. 2, εδ. 1 του άρθρου 105 Π.Κ. «τα 19 έτη ποινής για τον ισοβίτη κατάδικο που έχει υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας του περιορίζονται σε 15 έτη». Σε επιστολή μου που δημοσιεύτηκε στο «Εθνος» της 16ης Μαρτίου απέδειξα ότι τα 15 έτη ποινής (όπως και τα 19) είναι μεικτά και όχι πραγματικά. Αυτό όμως, δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει και ο Αρειος Πάγος στο βούλευμά του 1169/2009. Συγκεκριμένα ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αρχίζει τη γνωμοδότησή του ως εξής: «Εκ των διατάξεων της παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ. προκύπτει σαφώς ότι αναφέρεται αποκλειστικά στους καταδίκους που υπερέβησαν το 65ο-70ό έτος της ηλικίας τους. Πρόκειται για ειδική διάταξη που αντιμετωπίζει όλα τα θέματα που αναφέρονται στην υφ’ όρο απόλυση των άνω καταδίκων. Σκοπός της ειδικής αυτής διάταξης είναι η επιεικής αντιμετώπιση των παραπάνω καταδίκων, η οποία (επιεικής αντιμετώπιση) οφείλεται στη φύση του πράγματος και δη της ηλικίας τους (...). Η παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ. δεν απαιτεί ως προϋπόθεση της υφ’ όρου απόλυσης των υπερβάντων το 65ο έτος της ηλικίας τους να έχουν αυτοί εκτίσει πραγματικά κάποιο όριο ποινής». Τα ίδια αναφέρει και το βούλευμα που χαρακτηρίζει την παρ. 2 ως ειδική διάταξη «που ρυθμίζει συστηματικά και πλήρως την υπό όρο απόλυση μόνο των υπερηλίκων καταδίκων», ενώ «αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6, εδ. β του άρθρου 105 Π.Κ.» που απαιτεί την πραγματική έκτιση του ενός τρίτου (15 ετών για τα ισόβια) της ποινής και αφορά τους μη υπερήλικες εργαζόμενους καταδίκους.
Επιχειρήματα
Δεδομένου ότι ο Αρ. Πάγος είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, όποιος Δικαστής θέλει να δώσει άλλη ερμηνεία στο άρθρο 105 Π.Κ. οφείλει ν’ αντικρούσει με επιχειρήματα το παραπάνω βούλευμα. Ομως η «επιχειρηματολογία» που παρουσιάζεται δεν είναι απλά μια συγγνωστή «επιστημονική» πλάνη αλλά κάτι χειρότερο για τους εξής λόγους. Οποιος επαγγελματίας Δικαστής προβληματίζεται με κάποια διάταξη οφείλει να αναζητήσει την αιτία, το λόγο της διάταξης που στην προκειμένη περίπτωση είναι η επιείκεια, η ευεργεσία λόγω ηλικίας και να φροντίσει ώστε η διάταξη να τις ικανοποιεί. Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτήν την ερμηνεία των αντιθέτων στο βούλευμα 1169/2009 ΑΠ δεν προκύπτει καμία απολύτως ευεργεσία για τον υπερήλικα, απ’ το εδάφιο 1. Η άποψη ότι πρέπει να εκτίσει πραγματική ποινή 15 ετών και μετά υπολογίζονται τα ευεργετικά μέτρα είναι άστοχη αφού αναφέρεται στο εδάφιο δ, που αφορά τους άνω των 65 ετών και όχι στο εδάφιο 1 που είναι ιδιαίτερη διάταξη για τους άνω των 70 ετών. Απαραίτητος όρος για να γίνει πειστική η αντίθετη ερμηνεία είναι ν’ απαντήσει ρητά, λιτά και μετρήσιμα στο ερώτημα - κλειδί: «Ποια είναι η ευεργεσία που προβλέπει το εδ. 1 της παρ. 2»;
Στην πράξη η κατάργησή της ισοδυναμεί με υπόγεια νομοθεσία διάταξης που λέει το αντίθετο: «Στον υπερήλικα άνω των 70 ετών ισοβίτη δεν επιτρέπεται ευεργεσία». Αφού όπως διδάσκει η εμπειρία της φυλακής, αν κάποιος κατάδικος έχει εκτίσει πραγματικά ποινή 15 ετών, θα έχει σίγουρα τουλάχιστον και άλλα 4 έτη ευεργετικά είτε λόγω εργασίας, είτε λόγω υγείας, είτε λόγω σπουδών, οπότε του είναι αχρείαστα τα ευεργετικά λόγω ηλικίας. Αυτό συμβαίνει και με μένα που διεκδικώ άλλα 7 έτη ευεργετικά λόγω των 4 διπλωμάτων που απέκτησα μέσα στη φυλακή, χωρίς να υπολογίζω το διδακτορικό, την αναγνώριση των οποίων καθυστερούν εσκεμμένα εδώ και 8 μήνες. Η ερμηνεία αυτή λοιπόν παραβιάζει το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, άρα είναι παράνομη και δόλια, αφού οι δικαστές δεν νομοθετούν.
Η μόνη διαφορετική ερμηνεία απ’ αυτήν του Αρείου Πάγου που απομένει είναι αυτή που ανέφερα στην επιστολή μου, η αναλογική. Οτι ο υπερήλικας ισοβίτης άνω των 70 ετών οφείλει να εκτίσει πραγματικά τα 15/19 του 15, δηλ. 11 έτη και 10 μήνες. Αυτή η ερμηνεία απαντάει στο ερώτημα του εδ. 1 και έχει το πλεονέκτημα ότι σέβεται τη βούληση του νομοθέτη, δίνοντας χειροπιαστή ευεργεσία. Και εφαρμόζεται στην περίπτωσή μου αφού έχω εκτίσει 14 έτη και 6 μήνες «σκαστά» και 22 μεικτά, ενώ απολύεσαι στα 19 μεικτά.
Η ερμηνεία αυτών που αρνούνται να με αποφυλακίσουν, περιφρονεί τη βούληση του νομοθέτη και άρα τα Κοινοβούλια, αφού την καταργεί. Περιφρονεί τη Δικαιοσύνη και το Δίκαιο αφού δεν αποδέχεται την πλήρη και ολοκληρωμένη κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου, του βουλεύματος 1169/2009, χωρίς να το αντικρούει πειστικά αφού δεν απαντάει στο ερώτημα, ποια ευεργεσία προβλέπει το εδ. 1, παρ. 2. Συνεπώς η έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης προς τη Δικαιοσύνη που καταγγέλλουν ορισμένοι είναι απότοκος των ατασθαλιών ορισμένων δικαστικών λειτουργών. Η χιλιοεπαναλαμβανόμενη φράση «έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» το αντίθετο υπονοεί. Αν υπήρχε αυτή η εμπιστοσύνη δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να δηλώνεται ρητά.
Βούλευμα
Υ.Γ. Σύμφωνα με το νέο απορριπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, για να δικαιούμαι την απόλυση υπό όρο για λόγους ηλικίας που προβλέπει η παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ., θα πρέπει να έχω εκτίσει πραγματική ποινή 19 ετών, επί 17 φορές, δηλ. πραγματική ποινή 323 ετών! (σελ. 96, αράδα 33, σελ. 10 αρ. 30). Ναι, σωστά διάβασες αναγνώστη, 323 έτη ποινής. Πέρα απ’ το γεγονός ότι αυτή η ποινή είναι εξωφρενική, τη στιγμή που ο νόμος προβλέπει μείωσή της λόγω ηλικίας, ακόμη κι αν φανταστούμε νοερά ότι θα μπορούσα να την εκτίσω, και πάλι δεν θα αποκτούσα αυτό το δικαίωμα, αφού θα είχα ήδη αποφυλακιστεί ανεξάρτητα ηλικίας. Ο παραλογισμός και η παραδοξότητα σε όλο τους το μεγαλείο. Ο θρίαμβος του Ιονέσκο. Ο εκκωφαντικός αυτός παραλογισμός είναι λογική συνέπεια της περιφρόνησης του βουλεύματος 1169/2009 ΑΠ που ανέφερα και ιδιαίτερα της θέσης του «που αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6, εδ. β του άρθρου 105 Π.Κ. στην περίπτωση της απόλυσης των υπερηλίκων».
Επιπλέον, μ’ αυτήν την ερμηνεία τους επαναφέρουν στα μουλωχτά το ζήτημα της θανατικής ποινής, θεωρώντας το ασήμαντο αλλά και δικαίωμά τους. Γιατί μια πραγματική ποινή 323 ετών και μάλιστα σε υπερήλικα, συνιστά στην ουσία θανατική ποινή που κρύβεται πίσω απ’ το νόμιμο μανδύα της ισόβιας κάθειρξης. Δεν τους φτάνει που με καταδίκασαν άδικα, σε μια παρωδία δίκης, με ψευδομάρτυρες, συνεργαζόμενους και χωρίς αποδείξεις. Που με φυλάκισαν επί 15 χρόνια. Τώρα ζητάνε και να με θανατώσουν αργόσυρτα μέσα στην κόλαση της φυλακής.
Α.Γ. Φεβρουάριος 2017 Φυλακές Κορυδαλλού Αλέκος Γιωτόπουλος
