Ο Κώστας Θανόπουλος είναι δραστήριος, αγωνιστής, πολίτης του κόσμου, υπερήφανος μπαμπάς ενός γιου, πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Δωδεκανήσου και ασθενής ο ίδιος.
Είναι Ροδίτης από επιλογή, φύσει αισιόδοξος αλλά αρκετά ρεαλιστής για να μπορεί να προσαρμόσει το ελεύθερο πνεύμα του στα νέα δεδομένα που προέκυψαν όταν διαγνώσθηκε η ασθένειά του, το 2011.
Ναι. Τέλη του 2011, διεγνώσθην με σκλήρυνση κατά πλάκας. Ηταν επίπονα στην αρχή, παρέμεινα σε αναπηρικό καροτσάκι, έχασα τελείως την όρασή μου για ένα διάστημα. Προσπάθησα να σταθώ όρθιος, έκανα κάποιες αγωγές, διότι θεραπεία δεν υπάρχει για την συγκεκριμένη ασθένεια ακόμα, και τελικά πιστεύω ότι κάτι κατάφερα. Χρειάζεται δύναμη ψυχής, χρειάζεται θέληση για νακάνουμε πράγματα.
Όταν σταθήκατε στα πόδια σας, αποφασίσατε να προχωρήσετε στην ίδρυση του Συλλόγου;Ουσιαστικά, αυτή η ιδέα ξεκίνησε από μία ομάδα ανθρώπων, που είπαμε να νομιμοποιήσουμε αυτό που έχουμε, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε δράσεις νόμιμα. Προχωρήσαμε σε εκλογές και, ειλικρινά, εξεπλάγην από τα αποτελέσματα. Βγήκα πρόεδρος παμψηφεί. Από τα 143 άτομα που προσήλθαν να ψηφίσουν, έλαβα 142 ψήφους.
Το αποτέλεσμα προφανώς ήταν η αναγνώριση της προσπάθειάς σας για την ανάδειξη των προβλημάτων της ασθένειας αλλά και της στήριξης των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από αυτήν.Αυτό ακριβώς με ενδιέφερε. Η ανάληψη της θέσης του προέδρου ενός τέτοιου συλλόγου είναι μια τεράστια ευθύνη. Παίρνεις τα προβλήματα των ασθενών, τα κάνεις δικά σου για να μπορέσεις να τα λύσεις. Πάσχω κι εγώ από αυτή την ασθένεια γι αυτό και καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι, πώς αισθάνεται ο άλλος.
Πόσα μέλη έχει ο Σύλλογος Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Δωδεκανήσου;Τα μέλη μας σε όλα τα Δωδεκάνησα ξεπερνούν τα 1.700!
Όλοι ασθενείς;Ναι, είναι εκπληκτικά μεγάλος ο αριθμός. Ο Σύλλογος απαρτίζεται από τα τακτικά και τα αρωγά μέλη. Τα τακτικά μέλη είναι οι ασθενείς και τα αρωγά είναι οι φίλοι του Συλλόγου. Φίλος του Συλλόγου μπορεί να είναι ο καθένας που θέλει να βοηθήσει και να συμπαρασταθεί στα μέλη μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάποιοι μπορούν να τα αντιμετωπίσουν και κάποιοι άλλοι δεν μπορούν. Οσοι δεν μπορούν, έχουν εμάς που μπορούμε να τους βοηθήσουμε στα φάρμακά τους, στους γιατρούς, στην μεταφορά τους σε άλλες πόλεις για ιατρικούς λόγους… Ο Σύλλογος σήμερα είναι κάτω από την ομπρέλα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας με έδρα την Αθήνα, της Ευρωπαϊκής Ενωσης Multiple Sclerosis με έδρα το Λονδίνο και κάτω από την παγκόσμια ομπρέλα του MS International με έδρα το Λος Αντζελες. Η βοήθεια που αντλούμε από εκεί είναι μεγάλη.
Κύριε Θανόπουλε, πόσο αλλάζει η ζωή ενός ανθρώπου από την διάγνωση της ασθένειας και μετά;
Αρδην! Είναι απίστευτο πώς αλλάζει η ψυχολογία ενός ατόμου με σκλήρυνση κατά πλάκας. Όταν ένας άνθρωπος που ήταν απολύτως υγιής, από την μια στιγμή στην άλλη δεν μπορεί, για παράδειγμα, να περπατήσει ή δεν μπορεί να δει αντιλαμβάνεσθε για τι σοκ μιλάμε. Το σλόγκαν της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι “δεν είναι κληρονομική, δεν είναι μεταδοτική, δεν θεραπεύεται”. Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να μάθει ότι έχει αυτή την ασθένεια.
Τι ηλικίας είναι τα μέλη του Συλλόγου;Έχουμε ασθενή που είναι και 10 ετών…
Παραμένετε ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος κ. Θανόπουλε, παρά την ασθένειά σας.Πάντα ήμουν έτσι. Σήμερα, λόγω της ασθένειας, προσπαθώ να κάνω λίγο κράτει… Από τα νεότερά μου χρόνια, δεν καθόμουν στα αυγά μου! Ήμουν μέλος σε μεγάλες οργανώσεις που βοηθούσαν παιδιά ανά τον κόσμο. Από τα παιδιά, πήρα πολλά περισσότερα απ΄οσα εγώ είχα να δώσω… Έχω μια μακράν ιστορία και δεν το λέω αυτό για να επαινέσω τον εαυτό μου. Ξέρετε, κάποιοι άνθρωποι έτσι γεννιούνται για να κάνουν πράγματα πολλά. Με ρωτάνε πολλές φορές, πώς μπορούσα να γυρνάω σε τόσα πολλά μέρη…
Έχετε γυρίσει όλο τον κόσμο…Έχω πάει και στις πέντε ηπείρους.
Ως γιατρός.Ναι, και μάλιστα έχω επισκεφθεί πολύ δύσκολες περιοχές στις οποίες κινδυνεύει η ζωή σου από την εγκληματικότητα που υπάρχει όπως σε κάποιες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Όμως αυτό είναι έτερον εκάτερον. Παντού μπορεί να κινδυνεύεις, ακόμα κι εδώ που βρισκόμαστε μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Συνάντησα στη διάρκεια των ταξιδιών μου και πολύ καλούς ανθρώπους και επιστήμονες και απλούς ανθρώπους. Υπήρχαν βεβαίως και διαφορές κατά καιρούς, θυμάμαι έναν Καμποτζιανό γιατρό ο οποίος ήταν επιθετικός επειδή εμείς οι Δυτικοί δεν τρώμε έντομα που είναι γεμάτα πρωτεΐνες… Ε, δεν είναι και τόσο εύκολο να τα φάμε!!
Η διάγνωση της νόσου, υποθέτω, αποτέλεσε τροχοπέδη στη ζωή που κάνατε μέχρι πρότινος.Σαφώς. Από το πρωί που θα ξυπνήσω μπορεί να ασχοληθώ μέχρι το βράδυ με 1.000 πράγματα. Ένα χαρακτηριστικό όμως της νόσου είναι η κόπωση και πολλές φορές αισθάνομαι ότι θα καταρρεύσω. Το παλεύω, δεν το βάζω κάτω. Δεν μπορώ όμως να κάνω πράγματα που έκανα παλαιότερα. Αν σήμερα, με χαρακτηρίζετε δραστήριο, φανταστείτε πώς ήμουν πριν από 10 χρόνια.
Άρα κ. Θανόπουλε, ένας ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας, μπορεί να κάνει πράγματα, παρά το ότι η νόσος αυτή δεν θεραπεύεται, αν και το τελευταίο ακούγεται κάπως τρομακτικό.Είναι τρομακτικό όταν το ακούει κάποιος άλλος άνθρωπος που δεν νοσεί, αλλά αυτός που νοσεί έχει την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να θεραπευτεί. Κι αν δεν θεραπευτεί θα ξέρει ότι θα το έχει, με βάση τα σημερινά δεδομένα, μέχρι το πέρας της ζωής του και θα παλεύει για να σταθεί όρθιος, να περπατάει με τον τρόπο που μπορεί. Μου έχει τύχει στη Θεσσαλονίκη, να θεωρήσουν ότι είμαι μεθυσμένος, επειδή παραπατούσα… Προσπαθούμε, συνηθίζουμε, το διακωμωδούμε και προχωράμε. Μπορεί να κοιμηθείς το βράδυ μια χαρά και το πρωί που θα ξυπνήσεις να σέρνεσαι, να μην μπορείς να βαδίσεις ή να κουνήσεις τα χέρια σου. Αυτό προσπαθούμε να αποφύγουμε γι αυτό και προσπαθούμε να φτιάχνουμε την ψυχολογία μας. Όμως είναι δύσκολο… Πολλές φορές περνάς στην απέναντι όχθη.
Ποια είναι η απέναντι όχθη;Η απέναντι όχθη είναι να σε ρίξει η ασθένεια και σωματικά και οργανικά και ψυχολογικά. Εχουμε τέτοιες περιπτώσεις, δυστυχώς. Έχουμε ένα παλικάρι 30 ετών στο Καστελόριζο… Το παιδί αυτό είχε μια φυσιολογική ζωή, ήταν δύτης, γυμναζόταν και σήμερα είναι κλινήρης. Δεν κουνιέται από το κρεβάτι του.
Άρα είναι και θέμα ψυχολογίας κ. Θανόπουλε.Βέβαια. Είναι ο κυριότερος παράγοντας. Η ψυχολογία μας πρέπει να είναι ανεβασμένη.
Η ειδικότητά σας στην ιατρική ποια είναι;Είμαι ψυχίατρος, αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Αυτό ήταν το αντικείμενο των σπουδών μου. Στη ζωή μου ασχολήθηκα με πάρα πολλά πράγματα, δεν έκανα μόνο την εργασία του γιατρού.
Σας βοήθησε το αντικείμενο των σπουδών σας να εμβαθύνετε περισσότερο και να αντιληφθείτε τι συμβαίνει όταν νοσήσατε;Δεν είχα πείρα στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Απλά θυμάμαι, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, ότι πριν από κάποια χρόνια είχα συναντήσει κάποιον άνθρωπο που είχε σκλήρυνση κατά πλάκας και είχα σοκαριστεί. Τότε, θυμάμαι, σκέφτηκα πώς μπορεί να ζει έτσι ένας άνθρωπος… Ο άνθρωπος αυτός τότε ήταν σε άσχημη κατάσταση, ήταν σε κατάκλιση. Τελικά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου τύχει… Ποτέ μην λες ποτέ. Γι΄αυτό ζητάμε να μας βοηθάει ο κόσμος, ηθικά. Δεν ζητήσαμε ποτέ χρήματα.
Η συμμετοχή του κόσμου, σε μια από τις δράσεις που κάνουμε, όπως για παράδειγμα θεατρικές παραστάσεις, είναι μεγάλη βοήθεια για εμάς. Έχουμε μέλη που δεν μπορούν εργαστούν, δεν μπορούν να πάρουν επίδομα, τα φάρμακα είναι ακριβά, κάποιες φορές χρειάζονται φυσικοθεραπείες… Όλα αυτά κοστίζουν. Δεν έχουμε άλλους πόρους, πέρα από τα έσοδα που συγκεντρώνουμε από τις δράσεις μας.
Κλείνοντας την συνέντευξη κ. Θανόπουλε, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα στους νοσούντες αλλά επειδή όπως είπατε ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα και στους εν δυνάμει νοσούντες.Το μήνυμα δεν θα το δώσω στους ασθενείς, γιατί στους ασθενείς το δίνω καθημερινά. Να το ακούσουν ή να το διαβάσουν από το ΜΜΕ, δεν θα αλλάξει κάτι. Εκείνο που θέλω να αλλάξω είναι την νοοτροπία του απλού κόσμου. Να θυμάται πάντα ότι η ζωή είναι λίγη και λήγει…
