Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δε φαίνονται να κατανοούν το μέγεθος της κρίσης, εκτιμά ο Κινέζος ακτιβιστής και εικαστικός
Στη γέφυρα που οδηγεί από την εθνική οδό προς την Ειδομένη, οι άνθρωποι που περπατούν φορτωμένοι με πράγματα είναι συνήθως πρόσφυγες. Σήμερα το πρωί, στα "βήματα" των προσφύγων περπάτησε ο διεθνούς φήμης Κινέζος εικαστικός Άι Γουέι Γουέι, ο οποίος βρίσκεται τις τελευταίες τρεις ημέρες στο μικρό αυτό ακριτικό χωριό, που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει στρέψει πάνω του τα βλέμματα του πλανήτη.
«Η Ειδομένη δεν έχει τύχει της προσοχής και της βοήθειας που χρειάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να το χειριστεί όλο αυτό μόνη της», λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Κινέζος εικαστικός, ο οποίος βρίσκεται στην Ειδομένη, με αφορμή ντοκιμαντέρ που γυρίζει σχετικά με την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη.
«Βρισκόμαστε εδώ σε μια κατάσταση, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάψει να υπάρχουν», λέει και εξηγεί πως «ζούμε μία ιστορική στιγμή, κι εμείς είμαστε εδώ για να αποτυπώσουμε όλο αυτό τον ανθρώπινο αγώνα και να τον προβάλλουμε σε όλο τον κόσμο».
Ο Κινέζος εικαστικός και το συνεργείο του, που έχουν επισκεφθεί πολλές φορές και τη Λέσβο, αποτυπώνουν σε ήχο και εικόνα την κατάσταση των προσφύγων, κάνουν έρευνα και τεκμηρίωση και -κυρίως- συνομιλούν με τους ίδιους τους πρόσφυγες. «Μιλάμε με τους πάντες, ακόμη και με τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν το άχαρο έργο του να θάψουν κάποιον πρόσφυγα που έχασε τη ζωή του στο ταξίδι αυτό», εξηγεί.
Η αίσθηση που τού έχει αφήσει η επαφή του με τους πρόσφυγες το τελευταίο τριήμερο στην Ειδομένη είναι πως οι άνθρωποι αυτοί «δεν κατανοούν γιατί η Ευρώπη δεν συμφωνεί σε ένα κοινό σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης και γιατί οι χώρες οι ευρωπαϊκές είναι τόσο διχασμένες και προβάλλουν κάποιες τρελές ιδέες, τις οποίες κανείς δεν κατανοεί».
Οι πρόσφυγες που συνεχίζουν να καταφτάνουν στην Ειδομένη, παρά το γεγονός ότι η σιδερόφραχτη πύλη στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ παραμένει ερμητικά κλειστή, εξακολουθούν, όπως λέει, να ελπίζουν ότι κάτι θα γίνει και θα περάσουν. «Παρά το γεγονός ότι εδώ είναι το τέλος του ταξιδιού τους, όταν τους ρωτώ γιατί συνεχίζουν, μού λένε πως θα ανοίξουν τα σύνορα. Βλέπετε, έρχονται από πολύ μακριά και χρειάζονται μια στιγμή ειρήνης, την οποία και πιστεύουν πως θα κατακτήσουν τελικά».
Όσο για το αν ο ίδιος "βλέπει" κάποιο τέλος σε όλη αυτή την κατάσταση, απαντά αρνητικά, τονίζοντας πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναζητούν μεν άμεσες λύσεις, «χωρίς όμως να φαίνεται να κατανοούν το μέγεθος της κρίσης», ή ίσως, όπως τονίζει, «να μην θέλουν να "αγγίξουν" το πρόβλημα».
