Στο πλευρό τους ο Άι Γουέι Γουέι
"Εδώ ζούμε έναν δεύτερο πόλεμο" μονολογεί η ηλικιωμένη Σύρια, που ακουμπώντας στο μπράτσο του συζύγου της προχωρά προς την τεράστια ουρά που έχει σχηματιστεί εκεί, όπου γίνεται η διανομή φαγητού, στον καταυλισμό της Ειδομένης.
"Δίνουμε μάχη για ένα πιάτο φαγητό, μάχη για μια σκηνή, για να μπορέσουμε να βάλουμε από κάτω το κεφάλι μας. Κουβαλάω πολλά χρόνια πάνω μου και όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα για μένα. Έφυγα κυνηγημένη από την πατρίδα μου κι έχω κολλήσει εδώ. Στη λάσπη, το κρύο, το αδιέξοδο..." λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χάλα, που θέλει, όπως πολλοί ομοεθνείς της, να πάει στη Γερμανία. Εκεί, την περιμένει ήδη ο γιος της, ο οποίος ήταν από τους "τυχερούς" που κατάφερε να περάσει τα σύνορα πριν από περίπου έναν χρόνο.
Με τη σιδερόφραχτη πύλη να παραμένει κλειστή για τέταρτη μέρα στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ, τη βροχή να έχει μετατρέψει την περιοχή γύρω από τον καταυλισμό σε έναν απέραντο βούρκο και τα νέα από το ευρωπαϊκό "μέτωπο" που καταφτάνουν, μέσω κινητών, στους πρόσφυγες να είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνα, πολλοί, όπως η Χάλα, νιώθουν σαν να βιώνουν έναν δεύτερο πόλεμο.
Όπως ο Άχμεντ, που έχασε την κόρη του στον πόλεμο και κάθε φορά που αγκαλιάζει ένα παιδί -από τα πολλά που ακολουθούν τους γονείς τους στα δύσκολα μονοπάτια της προσφυγιάς- νιώθει έναν κόμπο στο λαιμό. "Να γυρίσω να πάω πού; Πίσω δεν με περιμένει κανείς" τονίζει και δείχνει μια φωτογραφία στο κινητό του από τα ερείπια του σπιτιού του, όπως λέει. "Ήθελα να θυμάμαι από τι ξέφυγα" σημειώνει.
Στην Ειδομένη, το μικρό αυτό ακριτικό χωριό, με τους μόλις 100 κατοίκους, στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ, που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είδε αίφνης τους προβολείς να στρέφονται πάνω του, βρίσκεται το τελευταίο διήμερο και ο Κινέζος εικαστικός και ακτιβιστής Άι Γουέι Γουέι. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο φημισμένος Κινέζος εικαστικός βρίσκεται στο πλευρό των προσφύγων. Στα τέλη του 2015 είχε επισκεφθεί τη Μυτιλήνη και συγκλονισμένος από όσα είχε δει κι ακούσει "έντυσε" με χιλιάδες σωσίβια προσφύγων τους κίονες της εισόδου του εμβληματικού Σάουσπιλχάους για να μην σβήσει η "φλόγα" της ελπίδας πως η προσφυγική κρίση θα λάβει τέλος.
Την ίδια ώρα, στην Ειδομένη, οι πρόσφυγες ζεσταίνουν τα βρεγμένα κορμιά τους γύρω από αυτοσχέδιες φωτιές, με το βλέμμα κολλημένο στο φράχτη που τους κρατά λίγα βήματα μακριά από τον τελικό προορισμό του ταξιδιού τους.
