Ο διεθνής φόργουορντ του Αρη μιλάει για πρώτη φορά για το δράμα της οικογένειάς του, η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά, αλλά είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα αντέξει τα χτυπήματα της μοίρας και θα βγει νικήτρια.
Ορισμένα γεγονότα είναι πραγματικά δυσβάσταχτα. Και χρειάζεται τρομερή δύναμη ψυχής για να τα αντιμετωπίσεις, να τα διαχειριστείς και στο τέλος να καταφέρεις να συνέλθεις και να ορθοποδήσεις. Ο Μιχάλης Πελεκάνος ήταν όντως ο MVP του ντέρμπι Αρης - ΑΕΚ στο Αλεξάνδρειο. Οχι γιατί αγωνίστηκε με θλάση μήκους δύο εκατοστών στον δικέφαλο κάνοντας ισάριθμες ενέσεις για να αντέξει τον πόνο, ούτε γιατί σκόραρε 15 πόντους με σπουδαία στατιστική. Αλλά γιατί αυτός και η σύζυγός του, καθώς και ολόκληρη η οικογένειά του έχουν τραβήξει τα πάνδεινα από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι σήμερα. Και ο Γολγοθάς τους θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό…
Η εγκυμοσύνη της συζύγου του ήταν πολύ δύσκολη. Αρκετά συχνά χρειαζόταν να είναι ξαπλωμένη και έτσι ο Μιχάλης, έχοντας ήδη συμφωνήσει με τον Αρη και περιμένοντας την έναρξη της θερινής προετοιμασίας, έπαιρνε τα δύο παιδιά τους, τον Νικόλα και την Ελενα, και πήγαιναν μαζί στο εξοχικό της οικογένειας στο Μεγάλο Πεύκο. Κάποια στιγμή, όμως, χτυπά το κινητό. «Είναι 5 Αυγούστου. Είμαστε στην παραλία και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι η Γιάννα. Είδε αίμα και τότε σήμανε συναγερμός. Μαζεύω άρον άρον τα παιδιά, τα αφήνω στον αδερφό της στο Περιστέρι και τρέχω στο μαιευτήριο, όπου ήδη είχε φτάσει η σύζυγός μου. Ο τράχηλος είχε παρουσιάσει μια τεράστια φλεγμονή και έπρεπε να νοσηλευτεί με ενδοφλέβια αντιβίωση. Τις επόμενες ώρες, πιστέψαμε ότι είχαμε αποφύγει τον πρόωρο τοκετό, γιατί εκείνη τη στιγμή ήταν μόλις 24 εβδομάδων και πέντε ημερών, αλλά την επόμενη ημέρα μου τηλεφωνεί και δεν αφήνει περιθώρια: ‘’Γεννάμε’’!».
Και τότε αρχίζει ο αγώνας. 6 Αυγούστου 2015 και τα δίδυμα κοριτσάκια είχαν ξεπροβάλει. «Το θέαμα ήταν σοκαριστικό. Ισως το μεγαλύτερο σοκ που είχα βιώσει στη ζωή μου. Ηταν δύο μωράκια μια σταλίτσα, διασωληνωμένα, χιλιοτρυπημένα και ανήμπορα. Δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα. Προσπάθησα, όμως, να κρατήσω τις δυνάμεις μου, γιατί όπως μας ενημέρωσαν οι ιατροί είχε κινδυνέψει και η σύζυγός μου κατά τη διάρκεια του τοκετού και μάλιστα χρειάστηκε να γίνει μετάγγιση αίματος για να αντέξει τη διαδικασία. Κάθε μια από τις επόμενες ημέρες, κάθε λεπτό, ήταν για όλους μας μια δοκιμασία. Τα μωρά ήταν υπό στενή παρακολούθηση και ειδικά το ένα, που γεννήθηκε 650 γραμμάρια (το πρώτο ζύγιζε 720 γρ.), έδειξε από την αρχή να μην είναι τόσο ζωηρό. Το κακό είναι ότι υπέστη πνευμονική αιμορραγία, αλλά έδειχνε να την έχει ξεπεράσει, ώσπου φτάσαμε με πολύ κόπο στην έκτη μέρα, όταν για άλλη μια φορά χτύπησε το τηλέφωνο».
«’Η θήλυ β’ έχει περάσει δύσκολο βράδυ, με κατακράτηση ούρων. Δεν ξέρουμε αν θα αντέξει. Αν θέλετε, ελάτε’, μας ενημέρωσαν και σε μια ώρα ήμασταν στην κλινική. Ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο ασανσέρ και τότε έρχεται η χαριστική βολή. ‘’Το μωράκι σας δυστυχώς δεν άντεξε’’! Λύγισαν τα γόνατά μου. Δίπλωσα. Τέτοιο πόνο δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου και μακάρι να μην τον ζήσει άνθρωπος. Βρήκαμε το κουράγιο και ανεβήκαμε. Της είχαν βγάλει τα σωληνάκια και την είχαν σε ένα από αυτά τα ειδικά, πλαστικά δοχεία. Την πήρα αγκαλιά. Ενα τοσοδούλι πλασματάκι, που δεν άντεξε. Η ψυχή μου δεχόταν μαχαιριές. Και ο πόνος έγινε ακόμη μεγαλύτερος, όταν μερικές ώρες αργότερα, την αποχαιρετίσαμε για τελευταία φορά. Σε ένα μικρό, λευκό φερετράκι, που το είχα στα χέρια μου, με το μικροσκοπικό κορμάκι της. Η οδύνη δεν περιγράφεται. Ασύγκριτη, από τη στιγμή που έχει να κάνει με ένα μωράκι λίγων ημερών»…
Δεν αντέχεις να ακούς τον Μιχάλη. Πόσω μάλλον γνωρίζοντας τι έχει τραβήξει αυτός ο άνθρωπος, η σύζυγός του, η μητέρα του, η αδερφή του, οι υπόλοιποι συγγενείς και οι στενοί φίλοι, που γνωρίζουν τι έχει συμβεί. Σαν να μην έφτανε το πρώτο ισχυρό σοκ, οι δύο καταρρακωμένοι γονείς άρχισαν μέρα με τη μέρα να διαπιστώνουν ότι το μωρό, που γεννήθηκε πρώτο, παρουσίαζε μια αργοπορία σε βασικούς τομείς, όπως το να μάθει να πίνει γάλα με το μπιμπερό, και έτσι αποφασίστηκε να υποβληθεί σε εξετάσεις. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα: Κάποια στοιχεία του εγκεφάλου, παρότι η μικρή δεν είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία, δεν είχαν αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε. Κάποια είχαν «μείνει» στην εβδομάδα, που γεννήθηκε και κάποια άλλα είχαν αναπτυχθεί έως την 30ή εβδομάδα. Το μωρό πάσχει από τη λεγόμενη υποπλασία της παραγκεφαλίδας.
«Είναι, όμως, μαγκάκι και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει! Ηδη τα έχει καταφέρει μια χαρά ως τώρα. Βγήκε από την κλινική ανήμερα των Χριστουγέννων και πλέον ζυγίζει περίπου 4,5 κιλά. Προ ημερών οι εξετάσεις της ήταν καλές -και οι αιματολογικές και οι πιο εξειδικευμένες μετρήσεις- και για αυτό σου λέω θα τα καταφέρει η ηρωίδα μου! Η κόρη μου έχει μαχητική ψυχή και θα βγει νικήτρια από αυτή τη σκληρή μάχη!», εξομολογείται για πρώτη φορά ο μπαμπάς της, λίγα λεπτά μετά τη σπουδαία νίκη επί της ΑΕΚ, στην οποία μάλιστα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και στη συνέντευξη Τύπου ο προπονητής του Δημήτρης Πρίφτης αισθάνθηκε την ανάγκη να τον ευχαριστήσει δημοσίως εξηγώντας ότι «ιατρικά δεν θα έπρεπε να παίξει, αλλά έκανε δύο ενέσεις, αγωνίστηκε και ήταν μάλιστα καθοριστικός». Ο Πρίφτης, όμως, το είπε, γνωρίζοντας ότι ο πόνος της θλάσης είναι πταίσμα μπροστά στα ψυχικά τραύματα, που θα αργήσουν να επουλωθούν…
Για πάντα θα νιώθουμε ότι έχουμε 4 παιδιά
«Ο κόουτς Πρίφτης από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα μου. Και η οικογένεια Λάσκαρη, ο Νίκος με τη σύζυγό του και τα αδέρφια του, Μάνος και Βασίλης. Ολοι έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Υπάρχει, μάλιστα και ένας φίλος τους ιατρός στο Μητέρα, και μέσω εκείνου μάθαιναν νέα για την εξέλιξη της μικρής όλο αυτό το διάστημα, που έμεινε στη θερμοκοιτίδα. Τους ευχαριστώ, λοιπόν, και αισθάνομαι ότι οφείλω να τους το ανταποδώσω, με όποιο τρόπο μπορώ. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε περάσει πολλά και ιδίως η γυναίκα μου, που ήταν μόνη της με δύο παιδιά στην Αθήνα και εγώ στη Θεσσαλονίκη. Για εκείνη, ο Γολγοθάς ήταν ακόμη μεγαλύτερος, γιατί σε καθημερινή βάση έπρεπε να φροντίσει δύο παιδιά, να πηγαίνει δύο φορές την ημέρα στο νοσοκομείο, ενώ μέχρι πρότινος πήγαινε καθημερινά και στο νεκροταφείο για να δει το άλλο μας παιδί. Θέλω να το τονίσεις αυτό. Οτι παρά το θάνατο της μικρής, αισθανόμαστε και θα το αισθανόμαστε για πάντα ότι έχουμε τέσσερα παιδιά».
Τον τελευταίο μήνα, ο Μιχάλης έχει αρχίσει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του και στο παρκέ. «Ο λόγος είναι ότι είμαστε όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια και ήταν αδύνατο, εν μέσω τόσων προβλημάτων, να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον. Και με τη γυναίκα μου και με τα παιδιά μου, που μου έλειπαν υπερβολικά. Επιπροσθέτως, με όλα αυτά που συνέβησαν τον Αύγουστο, έχασα το μεγαλύτερο κομμάτι της προετοιμασίας και αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο στην απόδοσή μου. Μπορώ να πω ότι τώρα αρχίζω να νιώθω ξανά δυνατός και θα προσπαθήσω να βοηθήσω τον Αρη όσο το δυνατό περισσότερο. Γιατί το αξίζουν και η διοίκησή του και οι προπονητές και οι συμπαίκτες μου και οι οπαδοί, που μας έχουν συμπαρασταθεί τόσο πολύ από την αρχή της σεζόν. Μέσα από αυτή τη συνέντευξη, θα ήθελα να πω σε όλους ότι δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από την υγεία και την οικογένεια. Αν αυτός ο συνδυασμός είναι ισχυρός, τότε όλες οι αντιξοότητες, ακόμη και οι πλέον δυσάρεστες, ξεπερνιούνται. Εύχομαι σε όλους υγεία και στους γονείς, που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα, δύναμη και κουράγιο για να τα ξεπεράσουν»…
Πηγή: Sdna.gr
