Άνδρες και γυναίκες, αρχηγοί οικογενειών, είναι τα βασικά θύματα της ανεργίας.
Τρεις στους τέσσερις εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ είναι άνω των 30 ετών.
Το 2011, 1,5 εκατομμύριο άτομα ζουν σε 400.000 – 450.000 οικογένειες, στις οποίες δεν εργάζεται ούτε ένα άτομο (εξαιρούνται οι οικογένειες με συνταξιούχους).
Αυτή είναι η μία πλευρά του εφιάλτη της ανεργίας.
Υπάρχει και η άλλη.
Αυτή της επιλεκτικής ανεργίας. Της ανεργίας, δηλαδή, που οφείλεται στο γεγονός ότι προσφέρεται δουλειά στους ανέργους, αλλά αυτοί δεν την αποδέχονται.
“Έρχονται απόφοιτοι πανεπιστημίων και μεταπτυχιακών σπουδών. Τους προσφέρουμε σύμβαση μαθητείας, προσωρινή απασχόληση, ευκαιριακή εργασία ή απασχόληση με δελτίο παροχής υπηρεσιών και αυτοί την αρνούνται”, άκουσα να λέει ο υποδιευθυντής ανθρώπινου δυναμικού της Citibank Ελλάδος, Κωνσταντίνος Τσαλίκης.
“Δεν είναι κακό οι νέοι να θέτουν υψηλούς στόχους. Όμως, δεν είναι επίσης κακό να περάσουν πρώτα από αυτές τις μορφές απασχόλησης. Πρέπει να επανακαθορίσουμε ποια είναι η δουλειά στα μέτρα μας”, προσέθεσε.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί του.
Εννιά στους δέκα ανέργους λένε “Όχι” σε προσφορά εργασίας, επειδή δεν θα αμείβονται με μισθολόγιο, αλλά με μπλοκάκι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
Σε μια περίοδο απόλυτης προσαρμογής για όλους μας, πρέπει να ξεχάσουμε λογικές περασμένων δεκαετιών, σε ό,τι αφορά το πώς κινούμαστε στην αγορά εργασίας.
Ακριβώς λόγω αυτής της συγκυρίας, πρέπει όλοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, να συνθηκολογήσουμε με τον εαυτό μας και να δεχθούμε ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Θα μου πείτε, είναι φιλοδοξία το να ξεκινάς από την αρχή, πολλές φορές με τα ελάχιστα χρήματα και με δουλειά πολύ κατώτερη των προσόντων σου;
Ναι.
Σε μια περίοδο, όπου η Ελλάδα βιώνει τη χειρότερη ύφεση και κρίση των τελευταίων δεκαετιών, οι άνθρωποι που αρπάζουν τις ευκαιρίες ή αυτοί που δεν διστάζουν να αρχίσουν ξανά από το μηδέν, είναι αυτοί, που τελικά θα βγουν κερδισμένοι.
Τώρα, σε αυτή τη χρονική συγκυρία, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να παίρνουμε αμέσως δραστικές αποφάσεις, που παλαιότερα δεν πέρναγαν καν από το μυαλό μας.
Σε κάθε περίπτωση, η επιλεκτική ανεργία προκαλεί πολλαπλάσιο κακό στην κοινωνία σε σχέση με το απλό ποσοστό του σχετικού δείκτη, γιατί δεν αφορά μόνο στην τσέπη των ανέργων.
Αφορά στη στάση ζωής τους.
Καλησπέρα σας.
