Πέθανε ο κωμικός ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας, σε ηλικία 72 ετών. Στην προσωπική του ζωή είναι ένας άνθρωπος που έχει κλάψει πολύ. «Έκλαψα περισσότερο το 1993 όταν «έχασα» τη μητέρα μου. Στη συνέχεια πήγα κι έπαιξα στο «Μινώα». Μετά το τέλος της παράστασης πήγα στο καμαρίνι μου κι έκλαιγα. Με πονάει ακόμα», αποκάλυψε προ λίγων ετών στο περιοδικό Λοιπόν.
Τον Σεπτέμβριο του 2004 ο βραβευμένος Κώστας Τσάκωνας, διερχόμενος με τη βέσπα του από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος της οδού Ηλία Ηλιού, όπου εκτελούνταν έργα διαμόρφωσης χώρων του δήμου Αθηναίων, έπεσε στο κεφάλι του ένα τεράστιο δέντρο, ύψους 15 μέτρων, του οποίου οι ρίζες είχαν κοπεί, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά.
Κώστας Τσάκωνας: Ένας εύπλαστος ηθοποιός, ένας υπέροχος άνθρωπος
«Εκλεισε όλη η Βουλιαγμένης» θυμάται ο ίδιος μιλώντας στην «Espresso» το 2011 για την περιπέτειά του. «Τέτοιο ύψος είχε το δέντρο. Εγώ ζαλίστηκα και έπεσα κάτω. Ευτυχώς που φορούσα κράνος, γιατί αλλιώς θα ήμουν νεκρός. Με συνέφεραν οι περαστικοί. Αμέσως μετά πήγα στο πλησιέστερο ΙΚΑ και με παρέπεμψαν στο Ασκληπιείο. Εκανα εγκεφαλογράφημα και η διάγνωση ήταν απώλεια πρόσφατης μνήμης» έλεγε τότε.
Οπως αναφέρεται στην ιατρική γνωμάτευση, ο ασθενής «πάσχει από έντονη σημειολογία μετακακωσικού συνδρόμου με ζάλη, κεφαλαλγία, αστάθεια, διαταραχές στην πρόσφατη μνήμη και στην ικανότητα συγκέντρωσης από πτώση υλοτομούμενου δέντρου». Τότε άρχισε το μαρτύριο του δημοφιλούς κωμικού.
«Αμέσως κυκλοφόρησε η βρόμα στο θέατρο» είπε τότε ο ίδιος «ότι ξεχνάω τα λόγια μου. Κι ενώ είχα συμφωνήσει να ακολουθήσω τον θίασο στον οποίο συμμετείχα τον χειμώνα ως πρωταγωνιστής με την επιθεώρηση “Τα θέλει ο Κωλοτράβας” για ογδόντα τέσσερις παραστάσεις με το ποσό των 700 ευρώ για κάθε παράσταση, έμεινα κλινήρης χάνοντας 58.800 ευρώ, τα οποία και διεκδικώ».
Αυτό ήταν το πρώτο πικρό ποτήρι για τον Κώστα Τσάκωνα, αφού τα επόμενα χρόνια δούλεψε μόνο δύο φορές στο θέατρο. Ανεργος και απελπισμένος παίρνει την απόφαση να βρει το δίκιο του μέσα στις δικαστικές αίθουσες...
Οι δύσκολες στιγμές του Κώστα Τσάκωνα όμως δεν σταματούν εδώ. «Ήμουν μόλις 10 χρονών όταν είδα την αδελφή μου σε ηλικία 7 ετών να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα. Να έχω τον αδελφό μου 16 χρονών στο σπίτι και να είναι αμίλητος. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν 13 ηλεκτροσόκ. Άλλο χαστούκι; Έρχομαι μια μέρα από τη δουλειά στο σπίτι και ρωτάω: «Που είναι η αδελφή μου;» Μου λένε: «Έπεσε από το μπαλκόνι». Δεν άντεξε την αρρώστια της και θέλησε ν’ αυτοκτονήσει. Ευτυχώς σώθηκε. Μια μέρα, ο Γιώργος που έχει νοητική υστέρηση, πήγε να περάσει το δρόμο και ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι. Είχαμε μεγάλες περιπέτειες. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας. Σκέφτομαι τι θα γίνουν τα αδέλφια μου αν «φύγω» πρώτος . Παρακαλάω το Θεό να «φύγουν» πρώτα τα αδέλφια μου, γιατί ποιος θα τα φροντίσει;»...
