συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη
Ένας παπάς που πιστεύει στον μαρξισμό. Έγραψε επιστολή στήριξης για το Νίκο Ρωμανό, σχολιάζοντας: "Τα όργανα του αστικού κράτους δείχνουν τους κυνόδοντές τους στον Νίκο για να τους δούμε κι εμείς. Τον δολοφονούν για να μας τρομοκρατήσουν".
Έδωσε το 'παρών' στη Γένοβα 2001. Ένας παπάς από τους... άλλους.
Αποκηρύσσει την επίσημη εκκλησία με το μορφή που λειτουργεί σήμερα. Πιστεύει μάλιστα πως η διδασκαλία του Χριστού έχει αλλοιωθεί. "Δεν έχει καμία σχέση με τους τρεις πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, όταν η εκκλησία μαχόταν στο πλευρό των αδυνάτων. Από το Μέγα Κωνσταντίνο και μετά άλλαξε το δόγμα κι αντί να χρησιμοποιούν το 'πάταξον τον ποιμένα', χρησιμοποιούν το 'εξαγόρασον τον ποιμένα'".
"Δεν θέλουμε μια Εκκλησία που να κάνει βόλτες με κότερα στο Αιγαίο"
Ο πατέρας Χρήστος Ζαρκαδούλας δηλώνει πιστός στη διδασκαλία του Χριστού. Δηλώνει ωστόσο χαρακτηριστικά ότι: "Δεν θέλουμε μία Εκκλησία που να ενδιαφέρεται για το περιβάλλον, κάνοντας βόλτες μέσα σε κότερα στο Αιγαίο".
Όταν τον ρωτάμε, εάν η επίσημη εκκλησία τον έχει απομονώσει για τις απόψεις του, ο πατέρας Χρήστος απαντάει ότι "στο έργο της Εκκλησιάς προβάλλονται πάντοτε άλλα πράγματα. Αν θεωρούσαμε την ελεϋμοσύνη ως μέγιστο αγαθό και ότι αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός της ή την υπηρετούσαμε με θόρυβο, θα μας προέβαλαν. Επίσης, έχουν προβολή όσοι καταφεύγουν σε 'μπαλώματα'. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν το status quo στην επίσημη εκκλησία. Προβάλλουν όσους έχουν απογυμνώσει τον χριστιανισμό από το κοινωνικό του περιεχόμενο, και έχουν κάνει την εκκλησία μηχανισμό εξευγενισμού του θείου, για να φέρουν το Θεό στους ανθρώπους με μέσο τα λιβάνια και τις εικόνες".
Ο ίδιος είναι θιασώτης μιας διαφορετικής, λαϊκής φιλοσοφίας. "Στέκομαι με θαυμασμό και δέος μπροστά στους αγωνιστές και μάρτυρες της Εκκλησίας. Αλλά και μπροστά σε νεότερους όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός που υπήρξαν συνεχιστές της ανόθευτης διδασκαλίας του Χριστού και όχι ως μεσίτες για να μας βολέψει ο Θεός και να μας κάνει τα χατίρια.
Φέρνει ως παράδειγμα τον εορτασμό Αγίου Αμβροσίου των Μεδιολάνων. "Είναι ανώφελο να φιλάμε την εικόνα του αν δεν έχουμε σκοπό να του μιάσουμε", εξηγεί.
"Οι πιστοί δεν έχουν ρόλο μέσα στην Εκκλησία"
Εμφανίζεται έντονα επικριτικός για το ρόλο της Εκκλησίας σήμερα. Όπως λέει, "μέσα στην εκκλησία δεν υπάρχει δημοκρατία, ενώ οι πιστοί δεν έχουν κανένα λόγο και ρόλο σε αυτήν".
"Ο παπάς δεν έπρεπε να είναι Δεσπότης, αλλά Διάκονος"
"Ο Αμβρόσιος των Μεδιολάνων εκλέχτηκε από το λαό. Σήμερα οι παπάδες εκλέγονται μεταξύ τους και λέγονται Δεσποτάδες. Δεσπότης σημαίνει εξουσία και έχει σχέση με ένα φεουδαρχικό σύστημα διοίκησης. Σας επισημαίνω ότι η εισαγωγή της πυραμοειδούς δομής στην Εκκλησία απομακρύνει από τους 3 πρώτους αιώνες και την αυθεντική διδασκαλία του Χριστού. Η αποψή μου είναι ότι πρέπει η Εκκλησία να ακολουθεί τη δομή ισοτίμων προσώπων και να έχει δομή κύκλου. Αν και ο Χριστός είπε ότι αυτός που είναι πρώτος πρέπει να είναι διάκονος όλων των υπολοίπων. Ας είναι λοιπόν ο παπάς, διάκονος και φίλος του λαού. Πρέπει να λείψουν οι πομπώδεις τίτλοι".
Σχολιάζοντας τα όσα διαδραματίζονται στην κοινωνία, λέει ότι κάθε νοήμων άνθρωπος βλέπει το λαό που καταπιέζεται και εξανδραποδίζεται. Καθημερινά χάνουμε την ελευθερία μας και γινόμαστε ανίσχυροι σε ένα σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί ο πλούτος. Σε μία κοινωνία που δεν έχουν όλοι πρόσβαση στον πλούτο. Πώς λοιπόν να υπάρξει ελευθερία και δημοκρατία;"
"Ο Χριστιανισμός πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό του λαού"
Υποστηρίζει ότι ο χριστιανισμός υπάρχει για να βρίσκεται στο πλευρό του λαού. Του καταπιεσμένου λαού, όπως λέει. "Πιστεύω ότι μέχρι πρότινος αυτοί που ήταν πιο κοντά στην ανώτερη διδασκαλία του Χριστού ήταν οι διάκονοι της Εκκλησίας στη Λατινική Αμερική, καθώς και η Θεολογία της Απελευθέρωσης. Εκείνοι κήρυτταν ότι Χριστιανισμός δεν είναι να ασχολούμαστε με τα όσα συμβαίνουν μετά θάνατον. Με τα επουράνια. Υποστήριζαν ότι πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά που συμβαίνουν τώρα".
"Η Εκκλησία δεν είναι γκισέ που κόβει εισιτήρια για τον παράδεισο"
"Η Εκκλησία δεν είναι γκισέ που κόβει εισιτήρια για τον παράδεισο. Δεν χρειάζεται μόνο ένα πιάτο φαγητό ή ρούχα ο άνθρωπος. Αντιθέτως πρέπει να αποτελεί ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Πιστεύω ότι ο μαρξιστικός κομμουνισμός μπορει να συνυπάρξει με τον χριστιανικό κομμουνισμό. Οι πρώτοι χριστιανοί για παράδειγμα, όταν ήθελαν να λύσουν τα προβλήματα της ένδειας εφάρμοσαν την κοινοκτημοσύνη, καταργώντας την ατομική ιδιοκτησία. Καθένας έπαιρνε από το κοινό ταμείο αυτά που είχε ανάγκη, όπως ανέφερε ο Απόστολος Λουκάς".
"Η επανάσταση δεν είναι πάντοτε αιματηρή"
Μιλώντας για επανάσταση, σημειώνει ότι μια τέτοια κίνηση δεν είναι πάντοτε αιματηρή. "Το σημαντικό είναι να κάνουμε σταθερά βήματα προς τα εκεί, προετοιμάζοντας σε βάθος χρόνου την επανάσταση, η οποία δεν είναι πάντοτε αιματηρή. Εξαρτάται από το ποιοι θέλουν να κρατήσουν και τι. Αν προσπαθήσουν το άλμα του λαού στο αίμα, είναι φυσικό εκείνος να αντιδράσει. Η Εκκλησία σ' αυτή την περίπτωση θα πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό του λαού όπως στην επανάσταση του 21. Κανείς άλλωστε δεν θα μπορούσε να πει στον Παπαφλέσσα ή το Διάκο γιατί πήραν το όπλο και πολέμησαν".
"Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός"
Όταν απαντάει στο ερώτημα για την ύπαρξη ή όχι του Θεού, εξηγεί: "Η πίστη στο Θεό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Δεν μπορούμε να πούμε αν υπάρχει Θεός ή όχι. Την αλήθεια όμως δεν πρέπει να τη φοβάται κανένας".
Με αφορμή την υπόθεση Ρωμανού, φέρνει ως παράδειγμα παλαιότερες κινητοποιήσεις ή λαϊκές εξεγέρσεις. "Τότε γίνονταν αρκετές υποχωρήσεις από την πλευρά των κυβερνώντων. Τα τελευταία χρόνια όμως δείχνουν ανυποχώρητοι σε όλα. Δεν κάνουν βήμα πίσω. Κι αυτό συμβαίνει και με το Ρωμανό. Γιατί πρέπει ο λαός να είναι τρομοκρατημένος. Περικυκλωμένος, φοβισμένος, γονατισμένος. Να μην μπορεί να αντιδράσει. Αν αφήσουν να αναπτερωθεί το ηθικό του, μπορεί να αντιδράσει. Κι αυτό δεν το θέλουν", λέει με νόημα ο πατέρας Χρήστος.
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή στήριξης του προς το Νίκο Ρωμανό:
«Ως άνθρωπος και ως διάκονος της ανόθευτης διδασκαλίας του Χριστού αισθάνομαι την ανάγκη να διατρανώσω την συμπαράστασή μου στον δίκαιο και σκληρό αγώνα του Νίκου Ρωμανού.
Ο Νίκος, ως εκ των πραγμάτων καταδεικνύεται, δεν επέλεξε, εξαναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το έσχατο αμυντικό όπλο που είχε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όχι μόνο του ίδιου, αλλά και όλων όσων βρίσκονται ή θα βρεθούν στη θέση του. Γνωρίζει καλά ότι η ασπίδα που κρατά τον δηλητηριάζει και τον οδηγεί στον θάνατο, αλλά δεν έχει άλλο μέσο. Φυσικά αυτή η στάση ζωής είναι αδιανόητη για τους πολλούς που έχουν μάθει να σέρνονται και να γλείφουν για να βολεύονται.. Η υποταγή όμως και η οσφυοκαμψία, ως φαίνεται, δεν ταιριάζουν στο Νίκο που ξέρει και θέλει να μάχεται όρθιος.
Ο Ρωμανός δεν αυτοκτονεί. Αγαπά πολύ τη ζωή, αλλά την θυσιάζει για το δίκιο, για τη δυνατότητα ελεύθερης και ισότιμης συμμετοχής του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία εισήλθε δίνοντας εξετάσεις μέσα από τη φυλακή. Αγαπά πολύ τη ζωή, άλλως δεν θα πονούσε τόσο από την δολοφονία του φίλου του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αγαπά τη ζωή γι’ αυτό μετείχε στη διαδικασία εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από τη φυλακή, γιατί η γνώση εμπλουτίζει τη ζωή. Αγαπά, τιμά και σέβεται όχι μόνο τη δική του ζωή, αλλά και των άλλων, γι’ αυτό απελευθέρωσε τους ομήρους, αντί να τους χρησιμοποιήσει και να είναι ίσως τώρα ελεύθερος. Ευρισκόμενος σε θέση ισχύος έναντι των αστυνομικών στο πρόσωπο των οποίων έβλεπε τον δολοφόνο του φίλου του και κατέχοντας επιθετικό οπλισμό δεν τον χρησιμοποίησε για να μη τραυματιστούν μη εμπλεκόμενοι. Σεβάστηκε τη ζωή για να λάβει ως ανταπόδοση σκληρότατα βασανιστήρια.
Σήμερα ο Νίκος Ρωμανός δεν ζητά προνομιακή αλλά ίση μεταχείριση. Αγωνίζεται να έχει δικαιώματα που άλλοι φυλακισμένοι για φοβερά εγκλήματα είχαν και έχουν.
Σε απάντηση τα όργανα του αστικού κράτους δείχνουν τους κυνόδοντές τους στον Νίκο για να τους δούμε κι εμείς. Τον δολοφονούν για να μας τρομοκρατήσουν.
Αυτό το έγκλημα μπορούμε και πρέπει να το σταματήσουμε. Μπορούμε και πρέπει να αντισταθούμε. Η συμπαράσταση στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού δεν είναι δικαίωμα, είναι καθήκον όλων όσων θέλουν να λέγονται άνθρωποι.
Με σεβασμό και τιμή στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού
Πρεσβύτερος Χρήστος Κ. Ζαρκαδούλας
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίων Αναργύρων Καραβομύλου Φθιώτιδας»
