Του Γιώργου Λαμπίρη
“Απολύτως κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει το Νίκο Ρωμανό να σταματήσει με βίαιο τρόπο την απεργία πείνας και να τον σιτίσει. Η οποιαδήποτε παρέμβαση, τη στιγμή που ο ίδιος αρνείται, αποτελεί απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και βασανιστήριο”.
Με αυτόν τον τρόπο τοποθετείται ο δικηγόρος Βασίλης Χειρδάρης, ειδικός σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος μιλάει στο news.gr.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο, ο Νίκος Ρωμανός μπορεί να συνεχίσει την απεργία πείνας χωρίς καμία παρέμβαση από την κρατική εξουσία. “Δεν μπορεί να τον σταματήσει κανείς αν δεν θέλει ο ίδιος”, σημειώνει χαρακτηριστικά ο κύριος Χειρδάρης.
Βασανιστήριο η υποχρεωτική σίτιση, χωρίς τη βούληση του απεργού πείνας
Συγκεκριμένα, επικαλείται το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. “Σε αυτή την κατεύθυνση συντάσσονται αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αλλά και όλα τα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ. Κάθετα και κατηγορηματικά λένε, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αναγκαστική σίτιση καθώς κάτι τέτοιο υπάγεται στην έννοια των βασανιστηρίων”.
Η υποθεση Nevmerzhitsky
Ο κύριος Χειρδάρης φέρνει ως παράδειγμα την υπόθεση του Evgen Nevmerzhitsky στην Ουκρανία το 2005. “Ο συγκεκριμένος κρατούμενος ήταν σε απεργία πείνας. Ωστόσο, χρησιμοποιήθηκαν χειροπέδες, συσκευή ανοίγματος του στόματος και διασωλήνωση για να τον ταΐσουν υποχρεωτικά, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί η Ουκρανία από το Διεθνές Δικαστήριο”.
Ερχόμενος στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, ο δικηγόρος τονίζει πως “όσο ο ίδιος έχει σώας τας φρένας δεν μπορεί να παρέμβει κανείς. Ο κώδικας δεοντολογίας των γιατρών αναφέρει το ίδιο, γι' αυτό και αρνούνται οι γιατροί να τον σιτίσουν. Άλλωστε η διακήρυξη του Τόκιο για τους γιατρούς είναι σαφής. Όπως αναφέρει 'δεν επιτρέπεται να παρέμβει γιατρός σε περίπτωση κατηγορηματικής άρνησης του ασθενούς να φάει'”.
Πότε μπορεί να παρέμβει το κράτος και να τον σιτίσει
Kαταλήγει πως ο Ρωμανός μπορεί να σιτιστεί υποχρεωτικά, μόνο στην περίπτωση που “απωλέσει τη λογική του ή φτάσει σε σημείο, που δεν μπορεί να εκφράσει τη βούλησή του. Εκεί και εφόσον υπάρχει ιατρική αναγκαιότητα, αποφασίζεται από τους γιατρούς και όχι από τον εισαγγελέα η υποχρεωτική σίτιση. Έτσι, το κράτος οφείλει να παρέμβει και να διαφυλάξει τη σωματική του ακεραιότητα. Σας τονίζω όμως, μόνο στην περίπτωση κατά την οποία δεν υπάρχει βούληση από τον κρατούμενο ή διατρέχει κίνδυνο η ζωή του. Για παράδειγμα αν ο Ρωμανός πέσει σε κώμα θα πρέπει αμέσως να παρέμβει το κράτος”.
