Ένα μεγάλο debate έχει ανοίξει στα (περισσότερα από 300) σχόλια κάτω από άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του Guardian, στο οποίο ο κριτικός τέχνης Τζόναθαν Τζόουνς υποστηρίζει πως τα μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν από το Βρετανικό Μουσείο.
“Τα μουσεία της Βρετανίας πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός έχει πεθάνει. Δεν μπορούν πλέον να κατακρατούν κυνικά καλλιτεχνικούς θησαυρούς που αποκτήθηκαν υπό αμφίβολες συνθήκες πριν πολύ καιρό”, αναφέρει ο Τζόουνς μεταξύ άλλων στο άρθρο του.
Τα σχόλια των αναγνωστών ποικίλουν. Κάποιος αναφέρει: “Τι ανοησίες...τα ελγίνεια μάρμαρα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι...είναι γελοίο να προτείνεις να γυρίσουμε πίσω το χρόνο...τα μάρμαρα είναι υπό τη βρετανική φροντίδα εδώ και διακόσια χρόνια...με ασφάλεια”.
Και συνεχίζει: “Εξάλλου, η Ελλάδα είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος... δεν μπορεί να φροντίσει τους υπάρχοντες καλλιτεχνικούς θησαυρούς της...απλώς αναζητήστε στο Google τις κλοπές καλλιτεχνικών θησαυρών στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια...και θα χειροτερέψει”.
Κάποιος άλλος χρήστης αναρωτιέται τι προηγούμενο θα δημιουργούσε η επιστροφή των μαρμάρων στην Αθήνα και πώς θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για διεκδικήσεις μουσειακών εκθεμάτων από πολλές άλλες χώρες, ενώ ένας άλλος σχολιάζει σκωπτικά: “Έτσι όπως πάνε τα πράγματα εκεί, θα ζουν περισσότεροι Έλληνες στο Λονδίνο παρά στην Αθήνα. Είμαι σίγουρος ότι θα χαρούν να βρουν τα μάρμαρά τους στο Bloomsbury”.
Υπάρχουν όμως και οι αντίθετες απόψεις.
“Μόλις επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας μετά από μία επίσκεψη στο μουσείο της Ακρόπολης. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι τα Μάρμαρα δε θα φροντίζονται σωστά στο μέρος όπου ανήκουν είναι ειλικρινά γελοίος. Το μουσείο είναι φανταστικό – είναι γεμάτο χρήσιμες πληροφορίες και τα εκθέματα παρουσιάζονται εξαιρετικά. Είναι ντροπιαστικό η υπέροχη πρόσοψη της ζωφόρου του Παρθενώνα να έχει τόσες αναπαραστάσεις από γύψο εκεί που θα έπρεπε να είναι τα ελγίνεια μάρμαρα”, αναφέρει μία αναγνώστρια.
Κάποιος άλλος, πολύ πιο αιχμηρός, σημειώνει: “Ένας κλέφτης πάντα θα βρει ένα λόγο για να δικαιολογήσει τις εγκληματικές του τάσεις. Πλούσιος ή φτωχός, ηλικιωμένος ή νέος, μαύρος ή λευκός, πάντα μπορεί να εξηγήσει με τέτοια παρρησία γιατί είναι καλύτερο αυτοί να κατέχουν την περιουσία σου αντί για σένα. Στη σπάνια περίπτωση που οι λέξεις αποτυγχάνουν να σε πείσουν να εμπιστευτείς την περιουσία σου στη φροντίδα τους, υπάρχει πάντα η βία. Αυτός είναι ο τρόπος του κλέφτη”.
