Είναι κάποιες φορές που αυτή η δουλειά που κάνω με ξεπερνάει. Από αυτήν παίρνω μαθηματα. Και σήμερα μου έδωσε ακόμα ένα....
Απόγευμα Σαββάτου, έχω βάρδια στο γραφείο και βλέπω από επαρχιακές ιστοσελίδες ότι μια κοπέλα που δεν την ήξερα προσωπικά, αλλά την είχα ακούσει, λόγω της ιδιότητάς της, έχασε τη ζωή της σε τροχαίο. Το όνομά της, Άννα Πολλάτου...
Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τσεκάρω την είδηση και αμέσως μετά να τη γράψω και να τη δημοσιεύσω. Όμως δεν σταμάτησα εκεί...
Η επόμενη σκέψη, ήρθε αμέσως στο μυαλό μου.
Να μιλήσω με κάποιον κοντινό της. Ίσως κάποια από τις συναθλήτριές της. 'Τα κουκιά', λέω από μέσα μου, 'μετρημένα'. Ψάχνω την ατζέντα μου και βρίσκω το τηλέφωνο της Κλέλιας Πανταζή.
Αυτοματοποιημένη ίσως αντιμετώπιση κάποιων δυσάρεστων περιστατικών, όταν εμείς οι δημοσιογράφοι καλούμε, αγαπημένα ή κοντινά πρόσωπα όσων φεύγουν.
Βρίσκω το τηλέφωνο και αρχίζω να πατάω τα πλήκτρα σχεδόν μηχανικά. Παράλληλα σκέφτομαι: "Τι θα μου πει τώρα, τι θα θέλει να μου πει τώρα για τη φίλη της;". Πριν προλάβω να σκεφτώ περισσότερο, η Κλέλια σηκώνει το τηλέφωνο. Από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούω μια κοπέλα βουρκωμένη. Με δυσκολία μπορεί να μου μιλήσει, παρά μόνο ψελλίζει....
"Ισχύει;", με ρωτάει;
"Νομίζω, πως ισχύει", της απαντάω, προσπαθώντας να κρατήσω μία επιφύλαξη γι' αυτό που μόλις έχω μάθει και ουσιαστικά καλούμαι να επιβεβαιώσω.
"Μόλις πριν από πέντε λεπτά μου το είπαν", συνεχίζει με σβησμένη φωνή η Κλέλια. "Προσπαθώ να μάθω αν όντως είναι έτσι", συνεχίζει...
"Δυστυχώς. Πρέπει να είναι έτσι", ανταπαντάω. "Έχουν βγει και κάποιες φωτογραφίες από το σημείο του δυστυχήματος. Ένα SMART λευκό δεν είχε η Άννα;", τη ρωτάω.
"Ναι", η απάντησή της.
Μου λέει μερικές ακόμα κουβέντες που δυσκολεύομαι εκείνη τη στιγμή πάνω στη φόρτιση να καταλάβω. Κι εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ...Πήρα τη φίλη της για να μου πει για εκείνη που έφυγε. Μα τι άραγε θα μπορούσε να μου πει εκείνη τη στιγμή; Αλήθεια, τι είχα πάρει να μάθω; Μεσολαβεί ένα κενό στη γραμμή, ακούγοντας από την άλλη πλευρά την οδύνη και νιώθω ένα μυρμήγκιασμα σε όλο μου το σώμα, αυτό που νιώθω και τώρα γράφοντας αυτό το κείμενο. 'Δεν την ήξερα...Κατάλαβα όμως. Δεν ξέρω πως είναι να χάνεις κάποιον. Δεν έχω ζήσει την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου...".
Την αμέσως επόμενη στιγμή αρχίζουν να απλώνονται γραμμές, συνδέσεις, σκέψεις στο μυαλό μου. 'Εκείνη 31, εγώ 33. Νέα κοπέλα. Σχεδόν συνομήλική μου. Και χάθηκε'. Αμέσως μετά σκέφτομαι: 'Κάποτε είχα κι εγώ SMART. Οδηγώ μηχανή. Και πολλές φορές βγάζω αυθάδικα τη γλώσσα, αποφεύγοντας να φορέσω κράνος'. Σκέψεις εκείνης της στιγμής. Αμέτρητες και καταιγιστικές. Κι ένα μούδιασμα παντού μέσα μου. Η κοπέλα έφυγε, σκέφτομαι...
Αφήνω τις σκέψεις και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Αστραπιαία όλα αυτά. Από την άλλη μεριά άκουγα την Κλέλια. Δεν είχα να πω κάτι άλλο. Χάθηκε μια ζωή. Μια νέα κοπέλα. Ταξίδευε για να ψηφίσει στην Κεφαλλονιά. Και ξαφνικά το ταξίδι σταμάτησε. Για πάντα...
Δεν είχα τίποτε άλλο να πω με την Κλέλια Πανταζή. Δεν μπορούσα να πω τίποτε άλλο. Είχα ξεχάσει τι ήθελα να πω στην πραγματικότητα. "Συγνώμη, ψυθίρισα, συλληπητήρια...".
"Ευχαριστώ", άκουσα από την άλλη μεριά της γραμμής και κατέβασα το τηλέφωνο.
Ας είναι καλοτάξιδη...
