Συγκλονίζει η Εσθήρ Κοέν ένα από τα ελάχιστα μέλη της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων που γλίτωσε από το Αουσβιτς. Την 90χρονη ζήτησε να συναντήσει κατά την επίσκεψή του στο μαρτυρικό χωριό Λιγκιάδες Ιωαννίνων ο γερμανός πρόεδρος Γιόαχιμ Γκάουκ.
Η ίδια ωστόσο δηλώνει: «Μου είναι αδιάφορος ο πρόεδρος της Γερμανίας. Τι να του πω; Τι να μου πει; Πώς να του ξεδιπλώσω τον πόνο μου για να τον καταλάβει;»
Μιλώντας στο ΣΚΑΪ το πρωί της Παρασκευής, λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση με τον Γιόαχιμ Γκάουκ, η Εσθήρ Κοέν λέει: «Μου είναι αδιάφορος ο πρόεδρος της Γερμανίας. Τι να του πω και τι να μου πει; Δεν μπορώ να του μιλήσω ελληνικά και να του ξεδιπλώσω τον πόνο μου για να τον καταλάβει. Όλα έχουν ειπωθεί. Αυτά που βιώσαμε εμείς, δεν μπορεί να τα καταλάβει. Δεν είναι δυνατόν να καταλάβει. Τι φταίξαμε; Ποιος ο λόγος; Μας ξεκλήρισαν. Μας πήραν από τα σπίτια μας σαν τσουβάλια, χειρότερα κι από ζώα, σε ένα μικρό βαγόνι 75 άτομα, μάνες με μωρά παιδιά. Η νύφη μου γεννούσε την ώρα που φθάναμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κι ο Γερμανός της έδωσε μια κλωτσιά κι εμένα με πέταξε έξω. Δεν ξέρω τι απέγινε. Δεν περιγράφονται αυτές οι εικόνες με λόγια» είπε.
Ερωτηθείσα εάν η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, η κυρία Κοέν σημείωσε: «Μας κοροϊδεύουν όλους. Μας κάνουν οικονομικό πόλεμο, γιατί μόνο η μικρή Ελλαδίτσα μπόρεσε και σταμάτησε για δύο ημέρες τη Γερμανία στον Γοργοπόταμο και έγινε η απόβαση στη Νορμαδία. Δεν θα μας το συγχωρέσουν ποτέ».
Στην εφημερίδα Καθημερινή η 90χρονη έχει περιγράψει τραγικές στιγμές από τα όσα έζησε στο Αουσβιτς, καθώς και τον τρόπο που γλίτωσε. Όμως, δεν μιλά μόνο για της θηριωδίες των ναζί, αλλά και για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν οι χριστιανοί συντοπίτες της.
«Όταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται» ανέφερε.
Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου του 1944. Με με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής, η Γκεστάπο άδειασε την εβραϊκή γειτονιά των Ιωαννίνων και στοίβαξε σε φορτηγά 1.725 άντρες, γυναίκες και παιδιά.
«Δεν μας πόνεσε κανένας. Να δω ένα πρόσωπο στο τζάμι. Υπήρχε φόβος, δεν λέω, αλλά κάποιος θα έπρεπε να έχει το θάρρος, να στείλει ένα φιλί από το παράθυρο. Αυτό με πόνεσε πιο πολύ. Είχα τρέξει στους δρόμους μαζί τους...» είπε.
