Το ψυχολογικό προφίλ, τα κίνητρα και τα κοινά χαρακτηριστικά
Συγκλονίζουν τη κοινή γνώμη με τα ειδεχθή εγκλήματά τους. Οι κατά συρροή δολοφόνοι (serial killers) όπως ορίζονται, είναι σύμφωνα με την αστυνομία, τα άτομα εκείνα που αφαιρούν τη ζωή ενός αριθμού ανθρώπων σε τρία ή περισσότερα διακριτά περιστατικά, με χρονικές περιόδους «ανάπαυσης», οι οποίες διαρκούν από εβδομάδες έως και χρόνια. Ποιό είναι, όμως, το ψυχολογικό προφίλ των κατά συρροή δολοφόνων; Τι τους οδηγεί σε κατ' εξακολούθηση δολοφονίες;
"Αρχικά, οι κατ΄ εξακολούθηση δολοφονίες θεωρούνται προμελετημένες, περιλαμβάνοντας φαντασιώσεις σχετικά με το αδίκημα και λεπτομερή σχεδιασμό. Όταν ο χρόνος είναι κατάλληλος και ο δράστης - δολοφόνος έχει ηρεμήσει συναισθηματικά από την προηγούμενη ανθρωποκτονία, επιλέγει το επόμενο θύμα του και προχωρεί στην εκτέλεση του σχεδίου του", θα πει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο Χρήστος Παπαζαφείρης, διοικητής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής και εκ των εμπειροτέρων ανώτατων αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας.
"Χαρακτηριστικοί δράστες αυτού του είδους", αναφέρει, "είναι ο «δράκος του Σέιχ- Σου», ο H. L. Lucas στις ΗΠΑ, ο οποίος κατέθεσε ότι σκότωσε 350 ανθρώπους κατά την περίοδο 1975 - 1983 και το ζευγάρι των F. και R. West στο Hνωμένο Bασίλειο, το οποίο σε διάστημα 18 χρόνων κακοποίησε σεξουαλικά και σκότωσε 27 κοπέλες, συμπεριλαμβανόμενης και της μεγαλύτερης κόρης τους.
Ποιό είναι, όμως, το ψυχολογικό προφίλ των συγκεκριμένων δολοφόνων και κυρίως τι είναι αυτό που τους ωθεί στη διάπραξη επαναλαμβανόμενων και αποτρόπαιων εγκλημάτων; Οπως επισημαίνει ο κ.Παπαζαφείρης, "με βάση τις προηγούμενες παρατηρήσεις, εύκολα οδηγείται κανείς στη διαπίστωση ότι σημαντικό ρόλο στην τελική εκδήλωση της εγκληματικής πράξης έχουν οι φαντασιώσεις του δράστη. Για πολλά χρόνια οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν για να ερμηνεύσουν τις ενέργειες των δραστών αυτών, στηρίχθηκαν στην άποψη ότι υπάρχει για τον καθένα, κάποιος τύπος «ιδεατού» θύματος, το οποίο καταδιώκει. Η μελέτη, όμως, αυτών των περιπτώσεων, δείχνει ότι αυτό που συμβαίνει, είναι μία διαδικασία αποπροσωποποίησης αναφορικά με τα θύματα που επιλέγονται.
Στο πλαίσιο της παρόρμησης για την αφαίρεση της ζωής του θύματος, ένα περισσότερο κοινό άτομο καλύπτει τις φαντασιωσικές ανάγκες του δράστη. Στην πράξη, το θύμα πρέπει όχι μόνο να αποπροσωποποιείται, αλλά και να είναι τέτοιο, ώστε με τη συμπεριφορά του, όπως αυτή ερμηνεύεται από το δράστη, να δικαιολογεί τη χρήση της θανατηφόρας βίας".
Ένα από τα συνήθη χαρακτηριστικά των serial killers είναι ότι πιστεύουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συλληφθούν. Ο υποστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ. θα πει χαρακτηριστικά: "Ο κατ΄εξακολούθηση δολοφόνος συνήθως επιλέγει ένα είδος θύματος. Πιστεύει ότι δεν θα συλληφθεί ποτέ και μερικές φορές επιβεβαιώνεται. Ενας κατ΄ εξακολούθηση δολοφόνος ελέγχει προσεκτικά τη συμπεριφορά του για να αποφύγει τον εντοπισμό του, καθώς, επίσης, σχεδιάζει και επιλέγει το θύμα του και το χώρο, μερικές φορές διακόπτοντας τις δραστηριότητες του αν δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις του".
Μια κατηγορία κατά συρροή δολοφόνων έχουν σεξουαλικά κίνητρα, θα πει ο κ.Παπαζαφείρης. "Η ανθρωποκτονία κατά συρροή", υπογραμμίζει, "συχνά περιγράφεται στο πλαίσιο των ανθρωποκτονιών με σεξουαλικά κίνητρα. Οι δράστες που διαπράττουν ανθρωποκτονίες με σεξουαλικά κίνητρα, συχνά συνεχίζουν τη δράση τους μέχρι να συλληφθούν. Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι δράστες αυτής της ομάδας, που έχουν αναγνωρισθεί και συλληφθεί, έχουν ασκήσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας στα θύματά τους. 'Αλλωστε, είναι μάλλον συχνό φαινόμενο ο δράστης μιας σεξουαλικής επίθεσης να σκοτώνει το θύμα του, ώστε να αποφύγει τη σύλληψη του. Για μερικούς βιαστές, η χρήση βίας είναι συχνά αναγκαία για να έχουν σεξουαλική διέργεση, έτσι το θύμα μπορεί να θανατωθεί είτε ηθελημένα, είτε συμπτωματικά. Μια άλλη επιλογή του δράστη είναι η θανάτωση του θύματος, ώστε να έχει στην διάθεσή του ένα πτώμα για την ικανοποίηση νεκροφιλικής διαστροφής".
Ποιά είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας αυτών των δραστών; "Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει και να κατανοήσει κανένας τα χαρακτηριστικά αυτών των δραστών", υπογραμμίζει ο διοικητής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής. "Η πρώτη δυσκολία σχετίζεται με το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί συνήθως περιπλανώνται και σκοτώνουν τα θύματά τους, τα οποία πολύ συχνά είναι και αυτά περιπλανώμενα άτομα και όχι σταθερά μέλη μιας κοινωνίας. Τα θύματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άτομα, τα οποία ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, όπως αλκοολικοί, χρήστες παράνομων ουσιών, πόρνες ή έφηβοι και παιδιά που έχουν φύγει από το σπίτι τους. Τα χαρακτηριστικά αυτά των θυμάτων, δυσκολεύουν σημαντικά τη δυνατότητα που έχουν οι διωκτικές αρχές να συλλέξουν στοιχεία για την ταυτότητά τους. Συχνά το μόνο εργαλείο για την αναγνώριση,ανακάλυψη και σύλληψη του δράστη είναι η διενέργεια ψυχολογικής αυτοψίας, (δημιουργία προφίλ του δράστη)".
"Οι περισσότεροι από τους ερευνητές στον τομέα αυτό", προσθέτει ο κ.Παπαζαφείρης, "υποστηρίζουν ότι οι ανθρωποκτονίες αυτού του τύπου, δεν διαπράττονται για κάποιο υλικό όφελος, αλλά πιθανώς σχετίζονται με την επιθυμία του δράστη να αποκτήσει εξουσία έναντι του εκάστοτε θύματος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο δράστης παίρνει ικανοποίηση από την πράξη της ανθρωποκτονίας αυτής καθ΄ εαυτής, ενώ άλλοι μελετητές θεωρούν πιο σημαντική τη διαδικασία απογύμνωσης του θύματος από κάθε σύμβολο σταθερότητας και ισχύος ( απογύμνωση, κλείσιμο των ματιών κ.α.). Κάποιοι από τους δράστες βλέπουν τους εαυτούς τους ως «αποστόλους» που έχουν την εντολή να απαλλάξουν τον κόσμο από συγκεκριμένα άτομα, όπως είναι οι πόρνες και οι ομοφυλόφιλοι".
Μια κατηγορία κατά συρροή δολοφόνων είναι αυτή των σαδιστών. Ο κ.Παπαζαφείρης εξηγεί: «Οι σαδιστές δράστες των κατά συρροή ανθρωποκτονιών έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, όπου η ανθρωποκτονία συνδυάζεται με σεξουαλική δραστηριότητα, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και τεμαχισμούς του θύματος. Οι ανθρωποκτονίες αυτές δεν σχετίζονται στο σύνολό τους, με σεξουαλικές διαστροφές, αλλά η ηδονιστική ευχαρίστηση του δράστη προέρχεται από τη συνολική διαδικασία της απόλυτης εξουσίας επί του θύματος ζωντανού και νεκρού. Συχνά τέτοιες ανθρωποκτονίες αποτελούν μέρος του τελετουργικού παραθρησκευτικών τελετών".
Υποθέσεις ανθρωποκτονιών, κατά συρροή δολοφόνων, που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη:
Ο δολοφόνος των ιερόδουλων
Στις 29 Οκτωβρίου του 1995, κοντά στα διόδια της Τραγάνας, ανακαλύπτεται τυχαία το τεμαχισμένο πτώμα της 29χρονης ιερόδουλης Ελένης Παναγιωτοπούλου. Διασκορπισμένα μέλη της βρέθηκαν σε διάφορα σημεία της περιοχής. Αιτία θανάτου: στραγγαλισμός. Δύο μήνες μετά, σε ένα αδιέξοδο του Βοτανικού, περαστικοί ανακαλύπτουν το πτώμα της 26χρονης ιερόδουλης Αθηνάς Λαζάρου και αυτή στραγγαλισμένη.
Μετά από καταγγελίες ιερόδουλων στην αστυνομία, οι Αρχές ξεκινούν έρευνες για την ταυτότητα ενός αγνώστου νεαρού με λευκό φορτηγάκι, ο οποίος επιτίθεται σε ιερόδουλες προσπαθώντας να τις στραγγαλίσει. Όσες κατάφεραν να ξεφύγουν από τα χέρια του αναγνωρίζουν στις φωτογραφίες σεσημασμένων από την αστυνομία το πρόσωπό του.
Είναι ο 22χρονος Αντώνης Δαγκλής. Αφού στραγγάλισε την Παναγιωτοπούλου κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής, μετέφερε το πτώμα σε ερημική περιοχή και το τεμάχισε. Η απολογία του το 1996 συγκλονίζει με τη σκληρότητα της.
Η δεύτερη ιερόδουλη, η Λαζάρου, όπως είπε ο Δαγκλής, τον προσέβαλε για τον ανδρισμό του κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.Τη στραγγάλισε και τη λήστεψε.
Την ίδια περίοδο, οι αρχές ανέσυραν από το αρχείο μια παλαιότερη υπόθεση με τεμαχισμένο πτώμα. Ο Δαγκλής ομολογεί ότι ήταν πίσω και από αυτό το έγκλημα. Η αλλοδαπή ιερόδουλη με το όνομα «Καίτη» είχε ερωτική επαφή μαζί του κατά την διάρκεια της οποίας την στραγγάλισε με τα χέρια. Στην προσπάθεια του να εξαφανίσει το πτώμα, το τεμάχισε.
Στην απολογία του ο Δαγκλής δήλωσε ότι τις σκότωνε γιατί του θύμιζαν την μητέρα του. «Τη μητέρα μου την αγαπούσα, όμως ποτέ δεν της συγχώρεσα που δούλευε σε ύποπτα μπαρ και σε δουλειές που δεν ήταν ηθικές. Την ώρα που σκότωνα τις ιερόδουλες νόμιζα ότι σκότωνα τη μητέρα μου», δήλωσε, μεταξύ άλλων, στην απολογία του.
Τον Ιανουάριο του 1997 ο Δαγκλής καταδικάζεται σε δεκατρείς φορές ισόβια και φυλακίζεται. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου κρεμιέται από τα κάγκελα του κελιού του μαζί με έναν συγκρατούμενό του. Είναι ο μοναδικός Έλληνας ο οποίος αναγράφεται στις διεθνείς εγκυκλοπαίδειες με serial killers.
Ο Δράκος της Παραλίας
Δεύτερος σε… φήμη «Δράκος» είναι ο φυσιοθεραπευτής Σπύρος Μπέσκος, ο οποίος το 1983 καταδικάζεται σε δύο φορές ισόβια για τον βιασμό και στραγγαλισμό δύο γυναικών στην Πάρνηθα, αλλά και για δεκατέσσερις ακόμα απόπειρες.
Τα θύματά του τα αναζητούσε βραδινές ώρες στις παραλιακές περιοχές της Αττικής, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «Ο Δράκος της Παραλίας». Στις φυλακές Κορυδαλλού απολάμβανε το καθεστώς ελεύθερης διαβίωσης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως φυσιοθεραπευτής στο νοσοκομείο κρατουμένων. Αποφυλακίσθηκε το 2008 με περιοριστικούς όρους.
O πρώτος «serial killer» της Ελλάδας
Πέντε εν ψυχρώ δολοφονίες και έξι σοβαροί τραυματισμοί ήταν τα εγκλήματα που διέπραξε ο οδηγός ταξί, Δημήτρης Βακρινός, σε διάστημα ενός έτους (1995-1996) και χαρακτηρίστηκε ο πρώτος «serial killer» της Ελλάδας. Αν και τα εγκλήματα του Βακρινού δεν είναι όλα τοποθετημένα με χρονολογική ακρίβεια, η πρώτη του δολοφονική ενέργεια φαίνεται πως έγινε στις 21 Δεκεμβρίου του 1995, όταν σκότωσε εν ψυχρώ τον Κώστα και τον Αντώνη Σπυρόπουλο. Ο δολοφόνος ένιωσε πως αδικήθηκε οικονομικά από τα δύο αδέλφια, όταν τους πούλησε ένα αυτοκίνητο για 600.000 δραχμές έναντι 700.000 που ήταν η αρχική συμφωνία. Έτσι, αποφάσισε να πάρει πίσω το αυτοκίνητο με το αντικλείδι που είχε κρατήσει. Για κακή του τύχη την τελευταία στιγμή τον άκουσαν τα αδέλφια και άρχισαν να τον καταδιώκουν με άλλο αυτοκίνητο. Ο Βακρινός έμεινε από βενζίνη και αναγκάστηκε να σταματήσει σε ένα βενζινάδικο, όπου τον ακολούθησαν τα δύο αδέλφια.
Προσπάθησαν να τον ακινητοποιήσουν χωρίς να γνωρίζουν ότι κουβαλούσε πάνω του όπλα. Ο Βακρινός άνοιξε πυρ. Αφού άδειασε πάνω τους όλες τις σφαίρες, επέστρεψε στο αυτοκίνητό του. Πήρε ένα δεύτερο όπλο, έδωσε στα δύο αδέλφια τη χαριστική βολή και εξαφανίστηκε. Το Μάϊο του 1996 ο Βακρινός διέπραξε έναν ακόμη φόνο. Σκότωσε τον Σεραφείμ Αγιαννίδη, γιατί, όπως ισχυρίστηκε αργότερα στην αστυνομία, «του είχε χαλάσει ένα προξενιό με μια κοπέλα που ήταν ερωτευμένος και για αυτό έπρεπε να πεθάνει».
Ο Βακρινός επισκέφτηκε το σπίτι του θύματος στο Περιστέρι φορώντας μια μαύρη κουκούλα. Ψύχραιμα χτύπησε το κουδούνι. Την ώρα εκείνη ο Αγιαννίδης απουσίαζε και η μητέρα του που είδε τον κουκουλοφόρο από το ματάκι της πόρτας, ειδοποίησε την αστυνομία. Ο δολοφόνος κρύφτηκε και περίμενε μέχρι που εμφανίστηκε ο Αγιαννίδης, τον οποίο πυροβόλησε θανάσιμα. Από τα πυρά του δολοφόνου δεν γλίτωσαν ούτε οι αστυνομικοί που είχαν φτάσει για να διερευνήσουν την καταγγελία, ούτε ο πατέρας του θύματος, που τραυματίστηκαν σοβαρά.
Ο τραυματισμός του συναδέλφου τους πείσμωσε τους αστυνομικούς, που έβαλαν σκοπό να συλλάβουν το δράστη. Εκτός από δολοφονίες, ο Βακρινός έκλεβε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Παράλληλα εργαζόταν ως οδηγός ταξί. Η αστυνομία τον αναζητούσε παντού, αλλά δεν είχε καταφέρει να τον εντοπίσει. Η μαρτυρία μιας γυναίκας για μια από τις κλοπές του Βακρινού που ανέφερε ότι ο δράστης διέφυγε με ταξί, βοήθησε την έρευνα των αστυνομικών.
Το όνομα «Δημήτρης Βακρινός» προέκυπτε ήδη από τη δολοφονία των αδελφών Σπυρόπουλου. Οι αστυνομικοί σκέφτηκαν ότι αντικλείδι για το κλεμμένο αυτοκίνητο θα μπορούσε να έχει μόνο ο αρχικός ιδιοκτήτης του, δηλαδή ο Βακρινός.
Συνελήφθη στις 12 Μαΐου του 1997. Στην κατάθεση του ομολόγησε τις δύο δολοφονίες (η μία διπλή) και αποκάλυψε και άλλες τρεις.
Πρώτο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου ήταν ο συγκάτοικός του, Παναγιώτης Δαγλιάς, που τον είχε αδικήσει σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όταν του έκλεψε ένα κυνηγετικό όπλο. Επόμενο θύμα ήταν μια γυναίκα, η Αναστασία Σιμιτζή, που τον είχε προσβάλει αποκαλώντας τον «κοντό». Τρίτο θύμα ήταν ένας συνάδελφος του οδηγός ταξί, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης, που τον σκότωσε γιατί δεν τον είχε αφήσει να πάρει κάποιο πελάτη στο ταξί του.
Στις 25 Μαΐου ο Βακρινός βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο δολοφόνος είχε κρεμαστεί με τα κορδόνια των παπουτσιών του, προτού προλάβει να δικαστεί. Οι αστυνομικοί και οι ψυχολόγοι τον χαρακτήρισαν μανιακό δολοφόνο, παρόλο που η δράση του δεν ήταν ακριβώς ίδια με τους αντίστοιχους του εξωτερικού. Οι ειδικοί έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο που είχε τις ρίζες του στην τραυματική του παιδική ηλικία. Είχε μειωμένη αυτοεκτίμηση και συμπλεγματική συμπεριφορά, γεγονός που τον οδηγούσε στο να διαπράττει φόνους για ασήμαντους λόγους, απλά και μόνο επειδή θεωρούσε τον εαυτό του αδικημένο. Το χειρότερο που θα μπορούσε κάποιος να του πει, ήταν ότι ήταν κοντός. Αυτό ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, καθώς, όπως είπε σε μια αναπαράσταση, την ώρα της δολοφονίας… «ψήλωνε»....
«Να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο»
Το όνομα του Κυριάκου Παπαχρόνη, έγινε γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη το 1981, όταν συνδέθηκε με τη διάπραξη ανθρωποκτονιών και βιασμών σε βάρος γυναικών στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα και την Ξάνθη. Χαρακτηριστικό σημείο της δράσης του, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση της ιδιαίτερης σωματικής δύναμης που διέθετε, ήταν το ότι σε κάθε του επίθεση φορούσε τη στρατιωτική στολή, σαν να βρισκόταν σε υπηρεσία ή διατεταγμένη αποστολή!
Ο 22χρονος τότε Παπαχρόνης κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για σωρεία εγκλημάτων:
Τον βιασμό και την ανθρωποκτονία, με στιλέτο, της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στις 5-9-1981 στη Δράμα.
Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981 σε βάρος της Μ. Ποστιάδου στη Δράμα.
Την απόπειρα βιασμού και την ανθρωποκτονία της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στις 15-1-1982 στη Δράμα.
Τον βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της 20χρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στις 15-8-1982, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Τις απόπειρες βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της 30χρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου, στη Δράμα.
Την απόπειρα βιασμού και ανθρωποκτονίας σε βάρος της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου.
Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας, στην Ξάνθη.
Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και την Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας. Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας.
Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των παρ' ολίγο θυμάτων του έδωσαν στις διωκτικές Αρχές μια αρχική εικόνα του δράστη. Παράλληλα με την Αστυνομία, ενεργοποιήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας μια σειρά από ανακριτικές πράξεις σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, καθώς ο δράστης φορούσε στρατιωτική στολή κι οι αρχές πιθανολογούσαν ότι επρόκειτο για εν ενεργεία στρατιωτικό. Κάθε στρατόπεδο όρισε κάποιους επικεφαλής για να κάνουν τις έρευνες κι ένας από αυτούς χρίζεται ο ίδιος ο Παπαχρόνης.
Ο ίδιος ο δράστης είχε αποδώσει την εμμονή στη θυματοποίηση, που θεωρούσε ότι υπέστη από το γυναικείο φύλο, την πρώτη φορά που επισκέφθηκε με τους φίλους του έναν οίκο ανοχής, όταν ήταν περίπου 13 ετών. Κατά τον ίδιο, η ιερόδουλη προσέβαλε την ανδρική του υπόσταση, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί τόσο αρνητικά και σε τόσο απόλυτο βαθμό, ώστε αποφάσισε να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο.
Κατά την απολογία του είχε παραδεχθεί μεταξύ άλλων ότι αν δεν τον έπιαναν, θα συνέχιζε τη δράση του εναντίον των γυναικών, προς τις οποίες, έτρεφε ιδιαίτερο μίσος και γι' αυτό έλεγε ότι εισέπραττε ικανοποίηση όταν τις χτυπούσε.Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, όταν οδηγήθηκε στον ανακριτή, αμέσως μετά τη σύλληψή του, «έσπασε» και τα ομολόγησε όλα, όταν άκουσε τον ήχο των τακουνιών που φορούσε η γραμματέας!
Ο Παπαχρόνης τελικά αποφυλακίστηκε υπό όρους το 2004, έπειτα από 22 χρόνια εγκλεισμού και παρέδωσε μέσω της δικηγόρου του γραπτή δήλωση προς τους εκπροσώπους του τύπου που είχαν σπεύσει στην έξοδο της φυλακής της Λάρισας, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία, από την κοινή γνώμη συγγνώμη από "μέσης ψυχής" για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ "εν αγνεία και σεμνή πολιτεία..." »
