Ο Billy Gee είναι καλλιτέχνης. Μίας τέχνης κατά καιρούς παρεξηγημένης. Έκανε τα πρώτα του βήματα κινούμενος εκτός νόμου και ζωγραφίζοντας … απαγορευμένους τοίχους της πόλης, όπως όλοι οι καλλιτέχνες του graffiti. Κατάφερε μέσα από τη δουλεία του να πληρώνεται και να ζει από αυτήν. Κι ας αισθάνεται κάποιες φορές σκλάβος των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει, όπως παραδέχεται. Στο μυαλό κάθε στιγμή που περνάει υπάρχει μία και μοναδική επιθυμία: Να βγει στο δρόμο και να φτιάξει κάτι που εμπνέει τον ίδιο και όχι κατά παραγγελία από κάποιον πελάτη του.
Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη - Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Μιλάει για το graffiti στο Πολυτεχνείο, που έγινε το θέμα συζήτησης της περασμένης εβδομάδας σε τηλεοπτικά... έδρανα και τίτλους εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων. Εκτιμά πως αυτοί που το έκαναν ήθελαν να περάσουν ένα μήνυμα για την Ελλάδα της κρίσης. Βάφοντας το Πολυτεχνείο που κουβαλάει τη δική του ιστορική βαρύτητα, εκεί όπου κάποιοι όπως λέει «πουλάνε θάνατο κάθε μέρα».
Όταν τον ρωτάει κανείς να περιγράψει τα συναισθήματα του όταν προσπαθεί να κρυφτεί από τις αρχές, βάφοντας έναν τοίχο, απαντάει ότι είναι κάτι σαν αρρώστια. Μια μορφή αδρεναλίνης, που προσφέρει συγκίνηση μεγαλύτερη από αυτή που προσφέρει "ένα βράδυ με μία πολύ ωραία γκόμενα".
Διάσημος στην κοινότητα των skaters και graffiti artists, τον έμαθαν πολλοί περισσότεροι εκτός χώρου, όταν δημιούργησε σε έναν από τους τοίχους του Ψυρρή, το σκύλο – επαναστάτη, Λουκάνικο, και το σχέδιό του έκανε μέσω των social media το γύρο του κόσμου.
H συνέντευξη του Billy Gee στο news.gr:
Με λίγα λόγια θα ήθελα να μου πεις πώς ξεκίνησες και πώς έφτασες να είσαι αυτός που είσαι σήμερα…
Ξεκίνησα τον Οκτώβριο του ’92 να εμπλέκομαι με τη σκηνή του skateboarding. Το Μάρτιο του ’93 έκανα skate στην παλιά πλατεία της Αγίας Παρασκευής και γνώρισα – τότε που ακόμα ήμαστε μία παρέα – τρεις Ελληνογάλλους γκραφιτάδες. Ήταν από τα πιο μεγάλα ονόματα τότε, κι εκείνοι μου έδειξαν κάποια βασικά πράγματα γύρω από τη συγκεκριμένη τέχνη. Ήδη ζωγράφιζα, και το graffiti μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Άλλωστε όλα είχαν μία σύνδεση μεταξύ τους, το skate με το graffiti. Ακολούθησαν οι συναυλίες με τους Terror X Crew στη σκηνή του “Αν Club”. Μιλάμε ουσιαστικά για τα πρώτα βήματα της hip-hop στην Ελλάδα. Μέσα σε όλο αυτό το κίνημα που διαρκώς εξελισσόταν, βρέθηκα κι εγώ. Χωρίς κανένα στόχο, χωρίς πρόγραμμα, έκανα αυτό που ήθελα με τους φίλους μου. Tο μόνο που ήθελα τότε ήταν να βελτιώνομαι διαρκώς. Κάτι σαν ένα μικρό στοίχημα με τον εαυτό μου.
Ξεκίνησε ως μόδα και κατέληξε να γίνει επάγγελμα;
Τότε δεν ήταν μόδα. Σίγουρα αυτή η κατάσταση ήταν κάτι καινούργιο και έφερε μαζί της αρκετούς υποστηρικτές. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν μόδα. Όσοι το έκαναν, τότε τουλάχιστον, το πίστευαν. Και ήταν όλοι αγαπημένοι μεταξύ τους. Δεν υπήρχε έχθρα ή ανταγωνισμός, όπως υπάρχει σήμερα.
Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Σε ό,τι με αφορά, άρχισαν να με πλησιάζουν χορηγοί, στο επίπεδο του skate. Έκανα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, συμμετείχα σε διαγωνισμούς. Από το πουθενά μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδεύω με τη βοήθεια χορηγών στο εξωτερικό για να κάνω αυτό που γούσταρα. Τότε όταν έλεγα σε κάποιον ότι θα ταξιδέψω για έναν παγκόσμιο διαγωνισμό skate στη Γερμανία, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται να με πληρώνει κάποιος για να πάω εκεί και να εκπροσωπήσω την Ελλάδα.
Πέρασες και από φάσεις παρανομίας κάνοντας graffiti στους δρόμους;
Σίγουρα. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην περνάει από την παρανομία κάνοντας graffiti. Όταν δεν είσαι ακόμα τόσο γνωστός, και θέλεις να σε μάθει η πιάτσα, συνηθίζεται να βγαίνει κάποιος στον δρόμο και να δημιουργεί πράγματα. Έτσι ώστε να τον δουν οι άλλοι και να πουν: ‘Α! Είναι και αυτός!’.
Το graffiti έχει πολλά πρόσωπα. Και νόμιμο και παράνομο πρόσωπο. Είναι όμως και η πιο πρόσφατη μορφή τέχνης που εμφανίστηκε. Όταν οι γκαλερί άρχισαν σε παγκόσμιο επίπεδο να θέλουν να βάλουν κάτι πιο φρέσκο στους χώρους τους, άρχισαν να επιλέγουν άτομα που έκαναν graffiti και το βάφτισαν street artμ για να ακούγεται λίγο πιο ωραία στους πελάτες τους. Όλοι αυτοί που σήμερα λέγονται street artists ουσιαστικά ξεκίνησαν κάνοντας graffiti.
Αυτό είναι που δίνει το όραμα και τη δυνατότητα να δημιουργεί κάποιος σε μεγάλη διάσταση, κάτι που δεν έχει την ευκαιρία να το κάνει ο καθένας. Είναι μεγάλη υπόθεση να σχεδιάζεις κάτι σε μία κόλλα χαρτί Α4 και στη συνέχεια να το αποτυπώνεις σε έναν τοίχο.
Είναι μία μορφή ελευθερίας, μία πρόταση σ’ αυτή την πόλη που ζούμε.
Κάποια στιγμή άρχισαν να σου ζητάνε και δουλειές και όλο αυτό έγινε πιο επαγγελματικό;
Όταν γύρισα στην Ελλάδα είδα να υπάρχει ήδη ένα διαφορετικό ρεύμα γύρω απ’ όλο αυτό. Μέσω ίντερνετ ο κόσμος έβλεπε τι συνέβαινε και έξω από τα σύνορά του. Έτσι άρχισε να υπάρχει ζήτηση γι’ αυτό το είδος τέχνης. Σίγουρα επωφελήθηκαν πολλοί άνθρωποι που είχαν τη δυνατότητα να υπογράψουν κάποιες συμφωνίες. Ορισμένοι είχαν τη δυνατότητα να υλοποιούν μία συγκεκριμένη πρόταση σε παραλλαγές, και άλλοι να υλοποιούν συνθέσεις διαφορετικού χαρακτήρα κάθε φορά. Αυτό έχει να κάνει με την ικανότητα του καλλιτέχνη και το πόσο έχει δουλέψει και τι θέλει να παρουσιάσει.
Πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα σχέδιο που είναι αναγνωρίσιμο; Για παράδειγμα ο Λουκάνικος που έφτιαξες πριν από λίγους μήνες.
Ο Λουκάνικος ήταν ομαδική δουλειά. Μαζί με δύο φίλους, τον Martinez που κάναμε τον σκύλο και τον Ngram που βοήθησε στο φόντο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κυριακάτικο βάψιμο με καφέ και την παρέα μου.
Αυτός ο σκύλος καθόταν 8 χρόνια στα πόδια μου. Στο Σύνταγμα, όπου κάναμε skate. Τον τάιζα, μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε. Άσχετα από το κομμάτι που είχε να κάνει με τις πορείες και όλα αυτά. Όταν έμαθα ότι χάθηκε, ήθελα πάρα πολύ να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Έκατσε το timing και το όλο θέμα πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Ήταν πολύ καλά εκτελεσμένο το εικαστικό κομμάτι και το αποτέλεσμα έδειξε ότι υπάρχει μία δυναμική στη συγκεκριμένη τέχνη και τράβηξε.
Αν βάλεις έναν μεγάλο καλλιτέχνη να φτιάξει ένα τέτοιο πορτραίτο, τόσο μεγάλης διάστασης, σίγουρα δεν θα το κάνει μέσα σε έξι ώρες. Αυτή είναι η δυναμική του graffiti. Ταχύτητα, ποιότητα και γρήγορες λύσεις για να υλοποιήσει κανείς το εικαστικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι το graffiti.
Είναι ένα μήνυμα, τρόπος έκφρασης;
Είναι ένας τρόπος έκφρασης στο αστικό περιβάλλον, στο οποίο ζούμε. Ο κάθε καλλιτέχνης κάνει τη δική του πρόταση με τα δικά του υλικά, γιατί δεν παύει να είναι ένα ελεύθερο πράγμα.
Οι γκραφιτάδες είναι κάτι σαν τον νέο Μιχαήλ Άγγελο. Όπως οι… δεινόσαυροι της τέχνης έφτιαχναν τις δικές τους τοιχογραφίες, έτσι και οι γκραφιτάδες. Οι Αιγύπτιοι έφτιαχναν επίσης τοιχογραφίες, ενώ όλο αυτό έχει ρίζες και στην αρχαία Ελλάδα.
Έχει λοιπόν και κοινωνικό μήνυμα;
Και βέβαια. Αυτή είναι και η δυναμική του. Κάποιος θα πει ότι βανδαλίζουμε. Ωστόσο βανδαλισμός είναι πολλά πράγματα που βλέπουμε γύρω μας. Όπως παλαιότερα βανδαλισμός ήταν οι χιλιάδες διαφημιστικές πινακίδες σε κάθε σημείο της Αθήνας. Βανδαλισμός όμως δεν είναι μόνο όταν χαλάμε κάτι.
Από τη στιγμή που ζούμε σε αυτό το αστικό τοπίο και έχουμε μπροστά μας το παιχνίδι της κρίσης, όλα τα παιδιά που έχουν καλλιτεχνικά ένστικτα, μεγαλώνοντας ζουν τα δικά τους πράγματα και έχουν τις δικές τους αναζητήσεις.
Άρα λοιπόν ένας γκραφιτάς δεν είναι ένας τύπος, ο οποίος δεν έχει τι να κάνει και πάει και βάφει έναν τοίχο. Ούτε αυτό που λένε κάποιο ότι «α τα κωλόπαιδα πήγαν κι έβαψαν τον τοίχο». Αντιθέτως οι περισσότεροι είναι σκεπτόμενοι…
Υπάρχουν πολλές διαστάσεις σε όλο αυτό. Βλέπουμε ότι ο κόσμος είναι προκατειλημμένος. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα. Ο καθένας μπορεί ωστόσο να κάνει ό, τι θέλει. Τους πειράζουν τα graffiti, όταν ολόκληρη η Αθήνα είναι γεμάτη από συνθήματα ομάδων ποδοσφαίρου και οτιδήποτε άλλο;
Δεν θεωρώ ότι είναι κακό το γεγονός, όταν κάποιος με έξοδα από την τσέπη του πηγαίνει και παρεμβαίνει εικαστικά σε κάποιο σημείο της πόλης. Και έτσι παρουσιάζει μία συγκεκριμένη πρόταση, είτε έχει προσωπικό, είτε πολιτικό, είτε κάποιο άλλο μήνυμα.
Θέλεις να μου πεις για το μήνυμα που είχε το graffiti στο Πολυτεχνείο; Τι ήθελαν να πουν αυτοί οι άνθρωποι που το έφτιαξαν;
Δεν θα ήθελα να πάρω θέση σε αυτό το πράγμα. Ωστόσο το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η πράξη μιλάει από μόνη της και έχει κάποια μηνύματα. Η νέα γενιά που ζει σε αυτή τη χώρα και γνωρίζει την κρίση και τις δυσκολίες της, αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση αυτή μας επηρεάζει και κάποιοι μπορεί να βγάλουν αυτό που έχουν μέσα τους με αυτόν τον τρόπο. Είτε είναι βίαιο, είτε είναι βανδαλιστικό, είτε κάτι άλλο.
Ουσιαστικά είναι ένας τρόπος αντίδρασης;
Έτσι ακριβώς είναι. Μία μορφή αντίδρασης. Ας μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο σημείο δεν είναι και το καλύτερο της Αθήνας. Γύρω από το Πολυτεχνείο, κάποιοι πουλάνε θάνατο. Υπάρχουν νέοι που κυκλοφορούν σαν ζόμπι. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται περίθαλψη και μπορεί να γίνουν και επικίνδυνοι. Επίσης το Πολυτεχνείο είναι ένα μνημείο με τη δική του καλλιτεχνική ιστορία.
Υπάρχουν σχολές τάσεις στο graffiti όπως και σε άλλες μορφές τέχνης; Για παράδειγμα στην περίπτωση του Πολυτεχνείου ακούστηκε ότι το έργο ανήκει στη σχολή του Βερολίνου.
Υπάρχουν σχολές. Το ευρωπαϊκό στιλ αλλά και το αμερικανικό. Ωστόσο το ευρωπαϊκό έχει μεγάλες διαφορές από το αμερικανικό.
Είναι πιο λιτό δηλαδή το στιλ των Ευρωπαίων;
Είναι πιο λιτό και πιο αυστηρό. Πιο γραφιστικό. Την εποχή του 2001, μία μεγάλη ομάδα που υπήρχε στην Ελλάδα, οι Super Heroes, αντλούσε έντονες επιρροές από το ευρωπαϊκό στιλ. Ένα στιλ μοναδικό, χωρίς αντιγραφή, αγνό, το οποίο είχε επηρεάσει πολύ κόσμο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο ανταγωνισμός είναι υπαρκτός; Έρχεται κάποιος και βάζει την υπογραφή σου πάνω, καλύπτοντάς τη;
Αυτό δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Να έρθει δηλαδή κάποιος και να υπογράψει πάνω από εσένα. Γιατί λίγο πολύ γνωρίζουμε τι κάνει ο καθένας σε αυτό το χώρο. Και από την άλλη υπάρχει ένας άγραφος κανόνας σεβασμού.
Παρόλ’ αυτά κάποιοι μπορεί να έρθουν και να βάψουν πάνω από το δικό σου έργο. Γιατί;
Είναι γεγονός ότι αυτό συμβαίνει. Από τη στιγμή που η τέχνη σημείωσε ραγδαία εξέλιξη και σε ένα βράδυ όλοι βαφτίστηκαν street artists όλα παίζουν. Η Ελλάδα όμως δεν έχει να ζηλέψει κάτι από το εξωτερικό. Έχει να παρουσιάσει ανθρώπους με πολλά χρόνια δουλειάς στο και ιδιαίτερες δεξιότητες. Πολλά χέρια που μπορούν να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Ερχόμενος τώρα σε αυτό που με ρώτησες, σου απαντάω, πως όλα τα περιμένουμε. Μπορεί να φτιάξω κάτι και να έρθει κάποιος να γράψει από πάνω. Επομένως ο ανταγωνισμός είναι παρών. Και λόγω των social media, κάποιοι καλλιτέχνες με ικανότητες έχουν την ευκαιρία να προβάλλουν τη δουλειά τους. Όλοι έχουν μία άποψη μέσω διαδικτύου και θέλουν να την εκφράσουν. Ο κόσμος μάλλον διψάει πολύ να δείξει ότι είναι κάποιος.
Είναι μία μορφή αδρεναλίνης να κινείσαι στην παρανομία φτιάχνοντας graffiti σε κάποιον τοίχο της Αθήνας με το φόβο ότι μπορεί να σε πιάσουν;
Είναι αδρεναλίνη. Είναι κάτι σαν αρρώστια με την καλή έννοια. Βγαίνω να δημιουργήσω στο αστικό τοπίο, το οποίο ζω, επειδή αυτός ο χώρος δεν μου αρέσει θέλω να τον ξαναφτιάξω με το δικό μου τρόπο.
Πόσο σε φτιάχνει να πεις ότι τελικά τα κατάφερες και δεν σε πήρε χαμπάρι κανείς;
Απίστευτα. Πιο πολύ με φτιάχνει αυτό, παρά το να πάω με μία πολύ ωραία γκόμενα για ένα ολόκληρο βράδυ. Η ολοκλήρωση που μου προσφέρει αυτό που κάνω είναι μοναδική. Όταν υλοποιώ κάτι και έχει βγει εικαστικά σωστό με ανεβάζει για πάρα πολύ καιρό και μου δίνει τη δύναμη για να προχωρήσω στο επόμενό μου κομμάτι.
Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες, δρώντας στην παρανομία;
Πάντα. Γιατί κάθε εποχή είναι διαφορετική. Να σου πω την αλήθεια παλαιότερα, ενώ φοβόμουν το ίδιο, μπορεί και περισσότερο, σκέφτομαι πια ότι δεν θα έπρεπε να φοβόμουν τόσο. Συγκρίνοντας τουλάχιστον τα πράγματα με το σήμερα.
Έχουν αγριέψει τα πράγματα τώρα δηλαδή; Ή έχουν μάθει τον τρόπο που λειτουργείτε και τα στέκια σας;
Στην πραγματικότητα έχουν όλοι ενημερωθεί γι’ αυτό που γίνεται. Παλαιότερα όταν κάποιος σε σταματούσε και αντιμετώπιζες κάποια εμπλοκή με το νόμο, μπορεί να σου φόρτωναν τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό. Πλέον όμως, που αυτό το είδος τέχνης έχει λάβει τόσο μεγάλη αναγνωσιμότητα, ο κόσμος καταλαβαίνει τι ακριβώς κάνουμε. Όταν κάποιος δημιουργεί στην πρόσοψη ενός κτιρίου, κάτι με το οποίο έχει πράγματα να πει, δεν νομίζω να μην το αντιληφθεί το ευρύ κοινό. Και πλέον έχει γίνει περισσότερο αποδεκτό στον πολύ κόσμο το graffiti.
Έρχονται άτομα από το εξωτερικό για να κάνουν graffiti στην Ελλάδα;
Έρχονται διαρκώς. Γιατί νομίζω ότι πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει τόσο έντονη δημιουργικότητα στην πόλη όπως εδώ. Παίζει επίσης ρόλο το γεγονός ότι υπάρχει κρίση και ο άλλος θα βρει και φθηνές πτήσεις για να ταξιδέψει στην Ελλάδα.
Σε έχουν πιάσει ποτέ;
Και βέβαια. Με έχουν πιάσει, αλλά έμειναν μόνο στο να ελέγξουν εάν έχω άδεια για το κτίριο που έβαφα. Άλλη μια φορά την ώρα που γύριζα στο σπίτι μου, κουβαλούσα κάποια από τα σύνεργα της δουλειάς και με είχαν σταματήσει πάλι, χωρίς να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό.
Σίγουρα όμως πριν από μερικά χρόνια ήταν καλύτερα τα πράγματα στο χώρο. Υπήρχε αγάπη και λιγότερη μυστικοπάθεια. Ο ανταγωνισμός, αυτός ο ηλίθιος ανταγωνισμός που υπάρχει σήμερα, δεν υπήρχε τότε. Όταν ο άλλος είναι περισσότερα χρόνια από ‘σένα στη γη και στο χώρο, πρέπει να υπάρχει σεβασμός.
Γιατί κρύβεστε πίσω από ένα ψευδώνυμο;
Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα ψευδώνυμο, ένα nickname σε όλα. Είναι αυτό το μυστήριο που αποπνέει. Κάποιος όμως μπορεί να γράφει και το όνομά του. Σίγουρα το graffiti είναι μία ταλαιπωρημένη τέχνη. Για ‘μένα θα ήταν καλύτερα να γίνει η χώρα μας σαν το Βερολίνο και όλες οι προσόψεις των κτιρίων να είναι βαμμένες. Να βγουν κάποια κονδύλια από το κράτος και να δοθεί η ευκαιρία και σ’ εμάς να παρουσιάσουμε το έργο μας.
Αυτή τη στιγμή ο πιο φιλόξενος δήμος για το graffiti είναι ο δήμος Νίκαιας. Έχει προσφέρει πολλούς τοίχους σχολείων και πληρώνει τα υλικά για να αλλάζει η πρόσοψη ή το προαύλιο ενός σχολείου.
Βλέπουμε πολλές φορές τρένα ή μέσα μεταφοράς βαμμένα, γεμάτα graffiti. Πόσο εύκολο είναι να τα πιάσεις και να τα βάψεις;
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Το λεωφορείο είναι πιο δύσκολο σε σχέση με ένα τρένο για να το πετύχεις. Η τάση αυτή προήλθε από τη Νέα Υόρκη. Κάποιος για παράδειγμα που έμενε στο Μπρούκλιν ήθελε με αυτόν τον τρόπο να ταξιδέψει παντού το όνομά του και να γίνει γνωστό. Να φανεί η δουλειά του έως και τη Νέα Υόρκη. Κάτι σαν κινούμενος τοίχος.
Χάνεις μέρος της ελευθερίας του ένας γκραφιτάς που συνεργάζεται με μία γκαλερί;
Θίγεις μία μεγάλη πληγή αυτή τη στιγμή. Για να μπει κάποιος σε αυτό το τριπάκι σημαίνει ότι είναι επαγγελματίας και ικανός σε αυτό που κάνει. Όλο αυτό το πράγμα έχει τεράστιο όγκο δουλειάς σε καθημερινή βάση. Δεν είναι ότι μου ήρθε κάτι στο κεφάλι και το έκανα. Το ταλέντο καλλιεργείται με τη δουλειά. Η δημιουργία λοιπόν δεν προκύπτει μία φορά το χρόνο. Είναι μία μορφή καθημερινής ψυχολογικής άσκησης και μία πρόκληση για τον εαυτό σου.
Μεγάλωσες στα Πετράλωνα… Και μένεις στα Πετράλωνα.
Ναι. Κι εκεί θα μείνω. Εκεί θα πεθάνω.
Γιατί;
Γιατί είναι η καλύτερη περιοχή. Εκεί θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί έχω δίπλα μου τον Φιλοπάππου, έχω δίπλα μου τα πάντα. Είναι μία γειτονιά που παραμένει γειτονιά. Δεν υπάρχει φόβος, είναι ασφαλής, ενώ υπάρχει τα τελευταία χρόνια και μία πολύ ωραία ανάπτυξη καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Δεν βρίσκω και δεν μπορώ να βρω λόγο γιατί να αλλάξω γειτονιά. Είναι μία περιοχή ή οποία με αντιπροσωπεύει.
Δηλαδή αν πιάσεις κάποια στιγμή πολλά λεφτά δεν θα πας να μείνεις στην Εκάλη;
Δεν έχω τέτοια όνειρα στη ζωή μου. Δεν είχα ποτέ όνειρο να πάρω ένα ακριβό σπίτι ή ένα καλό αμάξι. Με ενδιαφέρει να μπορώ να ζω σαν άνθρωπος και να τα βγάζω πέρα με αξιοπρέπεια.
Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι όποιος ασχολείται με αυτό το πράγμα έχει υποχρεώσεις όπως όλοι μας. Νομίζουν ότι είμαστε παιδάκια και ότι αν μας δώσουν πέντε σπρέι θα είμαστε εντάξει.
Ένιωσες κάποια στιγμή ότι ήσουν σκλάβος των υποχρεώσεών σου ή κάποιων συμβολαίων που υπέγραφες;
Πολλές φορές το νοιώθω αυτό το πράγμα. Γιατί όταν κάνω μία συμφωνία στην πραγματικότητα είναι μία πληρωμένη δουλειά, μία παραγγελία. Ανάλογα με το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται κανείς είναι από εκεί και πέρα στο χέρι του να καθοδηγήσει τον πελάτη του. Έτσι ώστε το σχέδιο που θα κάνει να είναι μία καθαρά δική του πρόταση.
Πολλές φορές βέβαια μπουχτίζω. Δημιουργώ, δημιουργώ, δημιουργώ, αλλά σκέφτομαι ότι θέλω να βγω και πάλι στο δρόμο να κάνω κάτι δικό μου.
Σ’ αρέσει η Αθήνα έτσι όπως είναι ή σκέφτεσαι να τη γκρεμίσεις και να την ξαναφτιάξεις; Θα ήθελες να πας να ζήσεις στον τόπο καταγωγής σου τη Σέριφο;
Είμαι άρρωστος με την πόλη και δεν μπορώ να φύγω. Κι αυτό γιατί λόγω του skate μεγάλωσα μέσα σ’ αυτήν, έζησα εμπειρίες και έμαθα αρκετά πράγματα. Δεν ξέρω στο μέλλον. Σίγουρα η Σέριφος είναι ένα καλό μέρος για αποτοξίνωση από την καθημερινότητα.
Όσο για την Αθήνα, ούτε μπορώ να τη γκρεμίσω, ούτε θέλω. Αν μπορούσα όμως θα προσπαθούσα να δώσω σε όλους όσους έχουν ταλέντο, τη δυνατότητα να διακοσμούν κτίρια, κάνοντας την πιο ωραία και ευχάριστη. Να την βλέπει ο περαστικός και να χαμογελάει…
Graffiti ή Skate;
Για ‘μένα πρώτο έρχεται το Skate. Γιατί αυτό είναι που μου γνώρισε το graffiti.
Πώς σου φαίνεται η Ελλάδα της κρίσης;
Πολύ μπερδεμένη. Έσκασε η φούσκα, μέσα στην οποία ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί άνθρωποι έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να μάθουμε ότι η χώρα μας ζούσε με δανεικά.
Νομίζαμε ότι είχαμε προηγμένη βιομηχανική ανάπτυξη, η οποία μας έδινε πόρους και λεφτά. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Το μόνο που νιώθω είναι ότι η χώρα μου ιστορικά δεν ήταν η χώρα που ενοχλούσε και έκανε κακό σε άλλες χώρες. Πάντα μας πείραζαν και πάντα στεκόμαστε στα πόδια μας. Ζήλευαν και ζηλεύουν όλοι τη γεωγραφική μας θέση. Ζούμε στην καλύτερη χώρα. Έχουμε ήλιο, τέλειες παραλίες, τα πιο όμορφα νησιά. Και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα από εδώ που βρισκόμαστε.
Απλά κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια που μεγαλώναμε, κάποιοι πατούσαν στην πλάτη μας με αποτέλεσμα η νέα γενιά να πρέπει να δουλεύει πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες για να τα βγάζει πέρα. Έχω όνειρα και φτάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι: ‘Τα κάνω ή δεν τα κάνω’. Πρέπει λοιπόν να έχουμε συνεχώς τα μάτια ανοιχτά.
Η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά το μαύρο πρόβατο. Και κάποιοι δείχνοντας εμάς λένε: ‘Κοιτάξτε τι έπαθε η Ελλάδα, θα πάθετε κι εσείς τα ίδια’. Όπως ξέρεις άλλωστε, δεν είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη που αντιμετωπίζουμε πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε. Αν διεκδικήσουμε αποζημιώσεις, μπορούμε να καταστρέψουμε ακόμα και ολόκληρα κράτη. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι τα πάντα ξεκίνησαν από την Ελλάδα. Η δημοκρατία, η φιλοσοφία, τα γράμματα.
Χαίρομαι που έτυχε να είμαι Έλληνας, παρά την όλη κατάσταση. Όλοι βρίζουμε καμιά φορά, αλλά βρίζουμε γιατί αγαπάμε τη χώρα μας. Επειδή όμως έχω ζήσει και στο εξωτερικό, πιστεύω πως όσοι δεν έχουν ζήσει εκεί, δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει. Το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος ως ο πρόσφυγας, ο Έλληνας….
Στο τέλος όμως θα τα καταφέρουμε. Το πιστεύω. Έχουμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας… Δεν απογοητεύομαι.
Γισ περισσότερες πληροφορίες δείτε στο billygee.gr
