Συνέντευξη: Γιώργος Λαμπίρης - Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
«Δεν αρκεί να δώσεις ψάρι στους εργαζόμενούς σου, πρέπει να καθίσεις μαζί τους να το φας».
Με αυτόν τον απόλυτα σημειολογικό τρόπο, ο Πέτρος Οικονομίδης περιγράφει τη σχέση που πρέπει να διατηρεί ένας εργοδότης με τους υπαλλήλους του. Θέλοντας να δείξει ότι το κυρίαρχο στοιχείο είναι ο άνθρωπος και ότι παράλληλα το καπιταλιστικό μοντέλο των προηγούμενων ετών έχει αρχίσει να καταρρέει.
Στη θέση του, τουλάχιστον στις μεγάλες αγορές του πλανήτη, κυριαρχεί το μοντέλο που θέλει ακόμα και δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες να έχουν προσωπικές επαφές με τους εργαζομένους, θεωρώντας τους αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησής τους.
Ο ίδιος θυμάται την πρώτη συνάντηση που με τον Στηβ Τζομπς, όταν ξεκίνησε η συνεργασία μαζί του για την καμπάνια της Apple. Τότε που ο ισχυρός άνδρας της Apple εμφανίστηκε ξυπόλητος, με ένα σορτσάκι και ένα μπλουζάκι.
«Άνθρωπος», όπως λέει ο Οικονομίδης.
Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Πέτρος Οικονομίδης μάθαινε τους Νοτιοαφρικανούς στα γκέτο των μαύρων, να ξυρίζονται. Στοίχημά του ήταν τότε να προωθήσει τις ξυριστικές μηχανές της Gillette, ως μέλος της επικοινωνιακής ομάδας της εταιρείας. Αρκετά χρόνια αργότερα βρέθηκε στην Ελλάδα, κι αυτό που προσπαθεί να κάνει όπου και αν βρίσκεται είναι να πείσει πως η Ελλάδα μπορεί και έχει τον τρόπο να πετύχει.
Το όπλο του, αλλά και η συμβουλή δίνει πάντα είναι μία: Αυτοπεποίθηση.
Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Πέτρου Οικονομίδη στο news.gr:
Πόσο σημαντική είναι η δύναμη της εικόνας;
Η δύναμη της εικόνας από μόνη της δεν έχει καμία σημασία στις μέρες μας. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι η δύναμη της κουλτούρας που βγαίνει από το branding. Παλιά το branding σήμαινε, το όνομά σου, η εικόνα σου, το λογότυπό σου. ‘Αέρας’ γύρω από αυτό που έκανες.
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πια. Σημασία, ειδικά στον κόσμο των social media, έχει η ουσία σου.
Όταν γνώρισα τον Στιβ Τζομπς και δουλέψαμε μαζί, είχα μία κουβέντα μαζί του για τέσσερις ώρες.
Από αυτή την κουβέντα θυμάμαι δύο πράγματα που μου έλεγε. Το πρώτο ήταν να αφήσουμε ένα σημάδι στο σύμπαν. Το δεύτερο ήταν πως όταν κάνουμε κάτι αρκετά καλά, αυτό δεν είναι αρκετό.
Και τα δύο δείχνουν το εξής: Ότι πρέπει να έχεις όραμα, αλλά να καταλαβαίνεις ταυτόχρονα τι πρέπει να κάνεις για να φτάσεις σε αυτό.
Τότε η Apple ήταν έτοιμη να κλείσει το μαγαζί. Δεκαπέντε χρόνια μετά είναι η πιο μεγάλη - σε αξία - εταιρεία του κόσμου. Από τη φτώχεια έφτασε σε αυτό που είναι σήμερα. Κάτι που πέτυχε δημιουργώντας κουλτούρα.
Όταν ανέλαβε ο Τζομπς δεν είχαμε προϊόν να πουλήσουμε. Απευθυνόμαστε στους τρελούς. Αυτούς που νομίζουν πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Γιατί αυτοί είναι που μπορούν να τα καταφέρουν.
Λίγο πολύ αυτή είναι η ιστορία της Ελλάδας. Αρκεί να πιστεύουμε. Δεν είναι θέμα εικόνας, αλλά θέμα του πώς αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας.
Αυτοεκτίμηση λοιπόν…
Ακριβώς. Αυτοεκτίμηση. Πρέπει να πουλάς τον εαυτό σου σ’ εσένα. Όχι τον εαυτό σου στους άλλους. Αν καταφέρεις να έχεις αυτοεκτίμηση, ό,τι και αν κάνεις από εκεί και στο εξής, πουλάει τον εαυτό σου.
Δεν αρκεί μία ωραία εικόνα για ‘σένα. Αυτό που εκτιμούν οι άλλοι, είναι αυτό που μπορείς να καταφέρεις.
Αν δεν το πιστεύεις μην το κάνεις!
Πολλοί πιτσιρικάδες με πλησιάζουν και με ρωτούν τι να κάνουν. Και αυτό που εγώ τους απαντάω είναι να κάνουν αυτό που θέλουν. Αυτό που αγαπούν, αυτό να κάνουν. Και μάλλον εδώ τίθεται ένα μεγάλο ζήτημα. Επί χρόνια ήθελε κάθε πιτσιρικάς να μπει στην κυβέρνηση, να μπει στο Δημόσιο και να έχει μία ήσυχη ζωή. Συγνώμη, αλλά δεν πας μπροστά με αυτή τη νοοτροπία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξεις σε κρίση. Πώς θα μαζεύει το κράτος συνεχώς τα λεφτά για να μπορεί να σε πληρώνει; Αυτό ήταν το όνειρο του κάθε Έλληνα. Να έχει μία άνετη, ασφαλή δουλειά. Δεν γίνεται έτσι!
Πείτε μου λίγο για εσάς. Για τις εταιρείες με τις οποίες συνεργαστήκατε και τη μέχρι στιγμής επαγγελματική σας πορεία.
Έχω ένα βιογραφικό σημείωμα στο site μου. Και όταν το βλέπω αναρωτιέμαι αν εγώ τα έκανα όλα αυτά. Δούλεψα για κάθε μεγάλη φίρμα που μπορεί κάποιος να σκεφτεί στον πλανήτη.
Πιο σημαντική ήταν η συνεργασία μου με τη Gillette και τη L’Oreal στη Νότια Αφρική.
Δουλειά μου ήταν να μάθω τους μαύρους, πώς να ξυρίζονται σωστά. Ένας μαύρος έχει το εξής πρόβλημα: Αν δεν ξυρίζεται σε καθημερινή βάση, η τρίχα του γυρνάει και δημιουργεί ερεθισμό στο δέρμα.
Όταν λοιπόν πουλάς ένα προϊόν ξυρίσματος χωρίς αποτέλεσμα γι’ αυτόν που το χρησιμοποιεί, τότε έχεις πρόβλημα. Έπρεπε λοιπόν να τους μάθω, να ξυρίζονται καθημερινά. Φτιάξαμε λοιπόν ένα βίντεο με οδηγίες ξυρίσματος.
Σκεφθείτε ότι έπρεπε τότε να δουλεύω καθημερινά μέσα στο γκέτο. Επικίνδυνο μέρος. Πολύ επικίνδυνο. Έμοιαζα με μια σταγόνα γάλα σε μία τεράστια κούπα μαύρου καφέ.
Αργότερα πήγα στο Χονγκ Κονγκ. Τότε, η εικόνα που είχα για τον εαυτό του ήταν του πολύ πετυχημένου, έξυπνου Νοτιοαφρικάνου. Ένιωθα σαν κάποιος που τα ξέρει όλα. Κλασικό λάθος.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι δουλεύω σε μία κουλτούρα, από την οποία δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και πρέπει να γυρίσω και πάλι στην αφετηρία για να μάθω καινούργια πράγματα. Στη διάρκεια της παραμονής μου στο Χονγκ Κονγκ λανσάραμε τον Nescafe στην Κίνα. Σε μία χώρα που πίνει κατεξοχήν τσάι.
Μετά ήρθα στην Ελλάδα. Οι καμπάνιες που θυμάμαι πολύ έντονα είναι αυτές της Campari, του Λουμίδη «Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες», καθώς και η καμπάνια «Chosen by the Gods».
Ακολούθησε το Μεξικό. Εκεί είχα 400.000 Μεξικάνους και έπρεπε να αποδείξω πολύ γρήγορα ότι είμαι ηγέτης τους.
Αμέσως μετά το ταξίδι με οδήγησε στη Νέα Υόρκη όπου ήμουν υπεύθυνος διεθνώς για την καμπάνια της Coca Cola και η συνεργασία μου με τη διαφημιστική, TBWA. Εκεί είχαμε προϊόντα όπως η Absolut, το Chivas, η Apple. Μου έμεινε η συμμετοχή στην καμπάνια της Apple, μία μεγάλη στιγμή για ‘μενα.
Στην Ελλάδα έκανα μία πολύ πετυχημένη εκστρατεία, την Seychelles Tourism. Πολύ πετυχημένη. Επίσης δουλεύω για τη Heineken, την Ολυμπιακή Εκεχειρία και πολλά ακόμα.
Σήμερα έχω αναλάβει κάποια πλάνα στην Αμερική, την Αυστραλία, την Αγγλία, την Ουγγαρία, στο Ισραήλ, στη Τουρκία.
Λατρεύω τη δουλειά μου!
Είναι πολλές φορές, που σκέφτομαι αν θα πάω διακοπές και πού. Αμέσως μετά σκέφτομαι: ‘Δεν θα πάω διακοπές’.
Δεν νοιώθω πως πρέπει τώρα να διακόψω και να πάω διακοπές γιατί περνάω πάρα πολύ καλά με αυτό που κάνω.
Είναι λοιπόν μεγάλη υπόθεση να περνάει κανείς καλά στη δουλειά του…
Αν δεν περνάς καλά μην το κάνεις. Αποκλείεται να πετύχεις αν κάνεις κάτι βαρετό. Επίσης είμαι πολύ περήφανος, ως πρόεδρος του Make A Wish Foundation, και συνεργάζομαι με το μουσείο Μπενάκη, εθελοντικά.
Η Ελλάδα πρέπει να εξάγει πολιτισμό. Πρόσφατα φτιάχτηκε και ένα μουσείο Μπενάκη στην Αυστραλία, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις. Ένα μουσείο με 130 φανταστικά αντικείμενα. Πάνε οι ξένοι και μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν. Δεν πάνε οι Έλληνες.
Με τα Μάρμαρα τι θα γίνει;
Πρέπει να έρθουν πίσω, δεν το συζητώ.
Βέβαια αν το καλοσκεφτείτε και μόνο το γεγονός ότι ακουγόμαστε ως χώρα ακόμα και μέσω της… περιπέτειας με το Βρετανικό Μουσείο είναι κάτι.
Συμφωνώ μαζί σου. Είμαστε τόσο συχνά στα πρωτοσέλιδα όμως το τελευταίο διάστημα, που δεν έχουμε ανάγκη τη διαφήμιση αυτή. Ας τα φέρουμε πίσω λοιπόν. Έκανα μία καμπάνια γι’ αυτό το θέμα το 2000 με δική μου πρωτοβουλία. Πήραμε μοντέλα, τύπου Calvin Clein, κόψαμε τα χέρια τους, τα φωτογραφίσαμε και μιλήσαμε για «ελγινισμό».
Θυμάμαι τότε με είχε πάρει κάποιος τηλέφωνο από το TIMES του Λονδίνου και ήταν έξαλλος. Κάποιος άλλος από τον γαλλικό τύπο, γελούσε με την καρδιά του. Έτσι γνώρισα τον Αλιάγα τότε, όταν έκανε μία εκπομπή γύρω από αυτό το θέμα στο Παρίσι.
Πρέπει να γυρίσουν. Είναι ένα κομμάτι από εμάς. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε μουσείο του κόσμου θα έχει τεράστιο πρόβλημα. Μόλις γυρίσουν τα μάρμαρα στην Ελλάδα, θα βγει κάθε χώρα που έχει δικαιώματα σε ξένα μουσεία, διεκδικώντας την πολιτιστική της κληρονομιά.
Νομίζω τα Μάρμαρα λείπουν από αυτό το φανταστικό μουσείο που έχουμε φτιάξει.
Την επιλογή Αλαμουντίν πώς την βλέπετε επικοινωνιακά;
Τι να σου πω…
Κλούνει;
Ναι, οκ. Δουλεύει. Δεν είναι αυτό που θα ήθελα εγώ να δω, αλλά εντάξει. Δουλεύει.
Μήπως αγαπώντας πολύ τη δουλειά σας, αφήσατε λίγο στην άκρη την προσωπική σας ζωή;
Ποτέ! Γιατί συνδέεται με τη δουλειά μου. Οι πρώην γυναίκες μου όμως θα σου πουν πως τις παραμελούσα. Ωστόσο δεν αντέχω άλλο. Παντρεύτηκα δύο φορές.
Κάνατε παιδιά;
Όχι.
Δηλαδή έχω μία κόρη. Της πρώτης μου γυναίκας το παιδί, και τη θεωρώ παιδί μου.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, μάλλον άφησα την προσωπική μου ζωή στην άκρη.
Είμαι πολύ τυχερός όμως. Ταξίδεψα, γνώρισα πολλές και διαφορετικές κουλτούρες. Από την Αφρική έως την Κίνα. Πήγα παντού. Και από τα ταξίδια μου έχω μάθει πολλά πράγματα.
Άρα δεν μπορείτε να μείνετε κάπου σταθερά. Είστε νομάς.
Ναι. Δεν μπορώ να μείνω σε ένα μέρος. Διψάω για καινούργια πράγματα. Μάλλον γι’ αυτό, παρά την ηλικία μου - είμαι 62 χρονών - , καταλαβαίνω τα social media. Σίγουρα καλύτερα από κάποιους στην ηλικία μου. Όταν βγαίνει κάτι καινούργιο, για παράδειγμα ένα Playstation, το αγοράζω, το δοκιμάζω και στη συνέχεια το χαρίζω. Αλλά διψάω να ξέρω πώς λειτουργεί. Αν δεν το ξέρω αισθάνομαι πως είμαι ‘εκτός’.
Τι σας αρέσει να κάνετε;
Μ’ αρέσει πάρα πολύ να είμαι στη θάλασσα. Τη λατρεύω. Βασικός λόγος, για τον οποίο γύρισα εδώ, είναι η θάλασσα.
Μ’ αρέσουν τα ταξίδια. Επίσης μ’ αρέσει να αγοράζω πράγματα. Κάθε φορά που μετακομίζω πληρώνω ένα κάρο λεφτά για τα μεταφορικά.
Αλλάζετε συχνά σπίτια; Και μάλλον δεν σας αρέσει να αγοράζετε σπίτια…
Ούτε κατά διάνοια. Γιατί μετακομίζω συνέχεια. Δεν μπορώ να έχω υποχρεώσεις.
Παρόλ’ αυτά στα 22 μου στη Νότια Αφρική, αγόρασα μία ολόκληρη πολυκατοικία. Την έφτιαξα και την πούλησα. Το ίδιο και με τρία διαμερίσματα στη συνέχεια. Τα πούλησα κι εκείνα. Μόλις πήγα στο Χονγκ Κονγκ σταμάτησα πια να αγοράζω.
Δεν κάνατε λοιπόν περιουσία. Τα χαλάτε τα λεφτά.
Όχι. Δεν έκανα περιουσία. Η περιουσία μου είναι εδώ. (Δείχνει το μυαλό του).
Γιατί ο Έλληνας είναι της νοοτροπίας να φτιάξει περιουσία για να αφήσει στη γυναίκα και στα παιδιά του...
Κανείς τη στιγμή που πεθαίνει δεν σκέφτεται: ‘Μακάρι να είχα βγάλει περισσότερα λεφτά’.
Όλοι θα πουν: ‘μακάρι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο με αυτούς που ήθελα και μακάρι να είχα ταξιδέψει περισσότερο’. Τα δύο τελευταία τα έχω κάνει.
Σας λείπει ένα παιδί;
Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά. Και έχω πολλά παιδιά να σου πω την αλήθεια. Και πολλά παιδιά που με φωνάζουν ‘θείο’. Έχω έναν πολύ καλό Τούρκο φίλο. Τα δύο παιδιά του με φωνάζουν ‘θείο’.
Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά μάλλον επειδή διψάω συνεχώς να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Ποτέ δεν λέω ότι ‘ξέρω’. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μπορώ να καταλάβω κάτι πριν να το μάθω.
Για να γυρίσω όμως σε αυτό που με ρώτησες, το παιδί δεν χώρεσε στη ζωή μου. Δύο φορές κόντεψα να κάνω παιδί. Τη δεύτερη φορά ήμουν παντρεμένος με μια πολύ ωραία γυναίκα στη Νέα Υόρκη. Πολύ καλός άνθρωπος και ακόμα και σήμερα φίλη μου. Αυτή ήθελε να κάνει παιδιά κι εγώ τις έλεγα ‘δεν γίνεται’.
Σας χώρισε γι’ αυτό;
Ναι. Αλλά είμαστε και φίλοι!
Σας αρέσουν οι γυναίκες;
Πολύ!
Σε ποια χώρα συναντήσατε τις ωραιότερες;
Μου αρέσει πάρα πολύ η μεσογειακή ομορφιά των γυναικών στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία. Είμαι μεσογειακός τύπος. Δεν μου αρέσουν οι ξανθές, παρότι η πρώτη μου γυναίκα είναι ακριβώς αυτό. Πολύ ψηλή, πολύ όμορφη, ξανθιά. Ζει εδώ στην Ελλάδα. Ήταν μοντέλο. Με καθαρή ομορφιά. Αλλά μάλλον μου άρεσε ένας άλλος τύπος γυναίκας και το ανακάλυψα εκ των υστέρων.
Θέλει τελικά παραμύθι η ζωή ή θέλει μόνο ρεαλισμό;
Θέλει αφήγηση. Η ζωή δεν είναι η στιγμή ως στιγμή. Η ζωή είναι μία αφήγηση. Η αφήγηση φτιάχνει κουλτούρα. Αλλά και το branding είναι αφήγηση.
Πρέπει να επικοινωνείς τα δεδομένα που έχεις στα χέρια σου.
Όπως αυτό που λέμε ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις;
Όχι. Γιατί θέλει βάσεις για να το κάνεις. Χωρίς βάσεις δεν έχεις καλή αφήγηση. Πρέπει να σταθείς στην πραγματικότητα.
Στον αέρα δεν μπορείς να προχωρήσεις δηλαδή…
Όχι. Το ίδιο ισχύει και για μία μάρκα. Για τα πάντα. Χρειάζονται αφήγηση.
Η κρίση πέταξε πολλούς αεριτζήδες στην άκρη;
Σίγουρα. Σε αυτή την εποχή δεν γίνεται να ζεις πουλώντας αέρα. Δεν θα τον αγοράσει κανείς. Οι αξίες έχουν αλλάξει αρκετά και ο κόσμος δεν αγοράζει αέρα. Καθόλου.
Άρα η κρίση μας έκανε και λίγο καλό.
Θα μας κάνει πολύ καλό. Κάποιος θα μας πει ‘τι μπούρδες λέμε’. Εγώ δεν μιλάω με αυτούς. Μιλάω με αυτούς που καταλαβαίνουν τι είναι, και προσπαθούν να το πετύχουν. Κάποιος που νοιώθει κάτι και έχει ταλέντο, χρειάζεται βοήθεια.
Η κρίση όμως αύξησε τους άνεργους και τους φτωχούς στην Ελλάδα.
Δυστυχώς. Και αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Χρυσή Αυγή. Οι δυσαρεστημένοι πήγαν προς τα εκεί.
Ο Τσίπρας είπε ότι έχει ως προτεραιότητα να λύσει την ανθρωπιστική κρίση.
Έχει δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Αλλά αν δεν δώσει και χώρο σε αυτούς που θέλουν και νομίζουν πως μπορούν δεν θα κάνει τίποτα. Δεν μπορεί να δώσει προτεραιότητα σε κάτι, αλλά πρέπει να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Χρειάζεται και ελπίδα, αλλά και ανάπτυξη. Και ανάπτυξη δεν εννοώ μόνο οικονομική..
Ένα βασικό μήνυμά του είναι ότι η «ελπίδα έρχεται». Κι αυτό είναι το ουσιαστικό σημείο. Αν πάει μπροστά, λύνοντας μόνο τα οικονομικά προβλήματα, χωρίς να αφήσει το άτομο να αναπτυχθεί – κάτι που φοβάμαι λόγω ιδεολογίας – μάλλον τείνει προς το ένα και όχι προς το άλλο.
Είπε ότι θα κόψει τις ιδιωτικοποιήσεις.
Λάθος κατά τη γνώμη μου. Αν η ελπίδα είναι να φτιάξουμε πάλι ένα τεράστιο Δημόσιο, πάμε πίσω σε έναν άλλο δρόμο, δημιουργώντας πάλι κρίση.
Αυτό που χάρηκα πολύ είναι ότι στην ομιλία του δεν άκουσα ούτε μία φορά τη λέξη Αριστερά. Άκουσα τη λέξη ‘μπροστά’. Ας φτιάξουμε τα πράγματα από αυτή την πλευρά και ας πάμε μπροστά.
Γιατί να έρθει κάποιος να επενδύσει στην Ελλάδα τώρα;
Μόνο κάποιος έξυπνος θα το κάνει τώρα.
Ωστόσο ακούμε πολλές φωνές που λένε ότι οι επενδυτές φοβούνται να έρθουν στην Ελλάδα.
Βεβαίως και φοβούνται. Υπάρχουν όμως αυτοί που έχουν ελληνικές ρίζες και θέλουν να έρθουν πολύ να επενδύσουν στη χώρα μας. Αυτοί που έχουν και συναισθηματικούς λόγους να το κάνουν.
Θυμάμαι στην Αυστραλία, ένας πλούσιος Ελληνο-Αυστραλός μου έλεγε: ‘Τι μπορώ να κάνω εγώ για να βοηθήσω τον Έλληνα;’
‘Μη σκέφτεσαι έτσι’, του έλεγα εγώ. ‘Βρες μία ευκαιρία για τον εαυτό σου να συνεργαστείς με Έλληνες για να κάνεις κάτι’.
Άλλο είναι να δώσεις ψάρι σε κάποιον που δεν έχει να φάει και άλλο να πας να φας μαζί του. Αυτό το δρόμο προτιμώ εγώ.
Πρόσφατα είχα μία συνομιλία με τον Γιαννόπουλο της Fox Entertainment. Κι αυτό που μου είπε είναι ‘τι να έρθω να κάνω στην Ελλάδα;’.
Κατά πόσο ένας μεγάλος επιχειρηματίας οφείλει «να ψαρεύει μαζί με τους εργαζόμενους» ή μήπως να είναι κλεισμένος στον δικό του πύργο από ελεφαντοστό και να μη μιλάει σε κανέναν;
Σίγουρα πρέπει να «ψαρεύει» μαζί τους. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα κοινωνικοποίησης. Ο εργοδότης οφείλει να εμπνεύσει τους εργαζόμενούς του. Την ομάδα του. Χρειάζεται άλλο μοντέλο και διαφορετική αντίληψη. Κάποιοι λένε ότι ο καπιταλισμός, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα, έχει πεθάνει. Και μάλλον έχουν δίκιο. Θέλει περισσότερη συμμετοχή. Διάθεση να δημιουργήσεις με τους «από κάτω» και όχι μόνο να τους εκμεταλλεύεσαι. Και δεν είναι καθόλου σοσιαλιστικό αυτό που λέω, όσο και αν ακούγεται.
Στη Google για παράδειγμα δουλεύει κάποιος, αφιερώνοντας το 80% του χρόνου του σε project της Google. Το υπόλοιπο 20% έχει δικαίωμα να το διαθέσει για να αναπτύξει προσωπικές ιδέες. Έτσι γεννήθηκε το Gmail ή το AdSense. Σε υποχρεώνουν να δουλεύεις σε κάτι που σε ενδιαφέρει προσωπικά. Για ‘μένα αυτό είναι το καινούργιο μοντέλο. Και ο χώρος εργασίας είναι τέτοιος που σε κάνει να λες: ‘θέλω να είμαι στη δουλειά’. Περνάνε καλά εκεί. Δεν βάζουν τους εργαζόμενους σε ένα κλουβί να δουλεύουν.
Δεν μιλάμε για εργοστάσιο, για φάμπρικα. Αντιθέτως για μία δημιουργική επιχείρηση με ανθρώπινη επαφή. Όλες οι επιτυχημένες μεγάλες επιχειρήσεις έτσι δουλεύουν. Στα γραφεία της NIKE νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε ένα πανεπιστήμιο και όχι σε εργασιακό χώρο. Αθλούνται, περνάνε καλά. Το ίδιο και στη Google. Έχουν πέντε εστιατόρια με διαφορετικά μενού. Ακόμα και τα παιδιά του μπορεί να πάρει κανείς στη δουλειά.
Αν και για την Ελλάδα του 2015 ακούγεται λίγο ουτοπικό όλο αυτό.
Ναι. Είναι. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να πάμε μπροστά. Η νοοτροπία είναι αυτή που μετράει. Δεν μπορεί να τα ξέρει όλα κάποιος.
Κάποιος θα πει ότι ‘δεν γίνεται να γίνω και κολλητός με τον εργαζόμενό μου’.
Δεν υπάρχει ‘δεν γίνεται’. Από φόβο προέρχεται το ‘δεν γίνεται’. Από φόβο να μην με μάθει ο συνάνθρωπος. Βλακεία.
Όταν πρωτογνώρισα τον Τζομπς ήρθε με t-shirt, σορτσάκι και ξυπόλητος να με γνωρίσει. Άνθρωπος. Όχι αφεντικό. Ποιος Έλληνας θα το κάνει αυτό;
Τώρα που μιλήσατε για τον Τζομπς, πείτε μου λίγο για τη γραβάτα του Τσίπρα. Είναι σωστή επιλογή να μην φοράει γραβάτα;
Το παρακάνει λίγο. Αλλά εντάξει, δηλώνει κάτι με αυτό. Αν το πιστεύει καλά κάνει. Και αυτό είναι κομμάτι του image που θέλει να περάσει. Αν ξαφνικά βάλει γραβάτα, τι θα πουν όλοι; Ότι του πέρασαν τη θηλιά στο λαιμό.
*Ο Πέτρος Οικονομίδης είναι Brand Strategist, έχοντας θητεύσει στο πλευρό του Στιβ Τζομπς ως μέλος της ομάδας που έφερε στο φως την καμπάνια "Think Different" της Apple. Έχει συνεργαστεί κατά καιρούς με τις εξής εταιρείες: Coca Cola, Audi, TBWA, McCann Erickson Volkswagen, Heineken, Pepsi-Cola, International Olympic Committee, Seychelles Tourism, Antenna, Sigma, Τράπεζα Κύπρου.
