Του Γιώργου Λαμπίρη
Η Ελένη Σταμέλου ακούγοντας το τηλέφωνο να χτυπάει, πλησίαζει, φωνάζοντας: «Καλές γιορτές να έχετε παιδιά μου!». Στα 108 της, ήταν το πρόσωπο των περασμένων ημερών. Όχι τόσο γιατί ακούστηκε ότι έλαβε την ευχετήρια κάρτα της βασίλισσας Ελισσάβετ της Αγγλίας, όσο γιατί παραδέχτηκε ότι δεν την έλαβε ποτέ!
Είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία Ελληνίδα της Δυτικής Αυστραλίας και το μόνο που δεν θέλει είναι να γυρίσει - όπως πολλοί θα περίμεναν - στην Ελλάδα.
"Αποφάσισα να ζήσω μια δεύτερη ζωή στην Αυστραλία"
«Γεννήθηκα στους Ανδρονιάνους Ευβοίας, ένα χωριό κοντά στην Κύμη. Τα πράγματα ήρθαν έτσι, και στα 62 μου, έχοντας ήδη ζήσει μια ολόκληρη ζωή εκεί, και αποφάσισα να ζήσω μια δεύτερη στην Αυστραλία», λέει η υπεραιωνόβια Ελληνίδα στο news.gr.
Η Ελλάδα δεν της λείπει, πέρασαν άλλωστε πολλά χρόνια από τότε που έφυγε. Όταν ακούει τα παιδιά και τα εγγόνια της να λένε ότι θέλουν να γυρίσουν εδώ, τους φωνάζει: «Τι θέλετε μωρέ και φεύγετε, εδώ είναι το σπίτι σας!».
Το μικρόβιο της μετανάστευσης
«Το μικρόβιο της μετανάστευσης ήρθε όταν η μεγάλη μου κόρη παντρεύτηκε στην Αυστραλία ένα παλικάρι από τους Ανδρονιάνους. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω κι εγώ. Ζούσε ο πατέρας του γαμπρού στην Ελλάδα και αφού το ζευγάρι αντάλλαξε φωτογραφίες με το ταχυδρομείο, το συνοικέσιο έγινε και σμίξανε τα παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε τον ίδιο δρόμο και ο μικρός μου γιος», περιγράφει η κυρία Ελένη.
Από το 1968 στην Αυστραλία
Τα τελευταία 46 χρόνια ζει στο Περθ της Δυτικής Αυστραλίας. Μαζί με την κόρη της. Από το 1968 έως και σήμερα εκεί. Με ένα παράπονο: «Το όνειρό μου ήταν να δημιουργήσω δικό μου σπίτι τόσο στην Ελλάδα, όσο κι εδώ. Τελικά δεν έγινε ποτέ. Έφυγα από την Ελλάδα και τα άφησα όλα πίσω. Ήρθα στην Αυστραλία και έμεινα με την κόρη μου. Έτσι το όνειρο, έμεινε απλά όνειρο».
«Έλεγα πως θα ‘ναι για λίγο όταν ήρθα στο Περθ. Λίγο – λίγο όμως και το 'λίγο' έγινε μία ζωή. Έχασα τον άνδρα μου, είχα παρέα όμως τα παιδιά μου, ότι πιο σημαντικό απέκτησα στην πορεία του βίου μου. Οι γιατροί πίστευαν μάλιστα ότι εγώ θα έφευγα πρώτη. Όταν το 1990 είχα έντονους πόνους στο στομάχι, ένας γιατρός, Έλληνας, μου ‘χάριζε’ έξι – το πολύ – μήνες ζωής. Πίστευε πως είχα καρκίνο και δεν θα την έβγαζα. Έκανα εξετάσεις, δεν μου βρήκαν τίποτα τελικά. Ούτε χοληστερίνη ούτε ζάχαρο, ούτε τίποτα. Έζησα άλλα 24 χρόνια. Μέχρι στιγμής…».
Κλείνοντας το μάτι στη ζωή
Κλείνοντας το μάτι στη ζωή, η Ελένη Σταμέλου, τρέφεται με τα χόρτα που μαζεύει από το μποστάνι του σπιτιού της. Δεν πάει ποτέ σε γιατρούς, ίσως επειδή δεν τους εμπιστεύεται, αλλά επειδή δεν χρειάζεται. Παραπονιέται ότι έχει αϋπνίες ή απλά κοιμάται και δεν καταλαβαίνει ότι την παίρνει ο ύπνος. «Νιώθω μονίμως άρρωστη», λέει και η νύφη της που την ακούει, παρούσα στη συζήτηση, γελάει όταν ακούει την τόσο τετριμμένη αυτή φράση από τα χείλη της.
«Βγαίνω στη βεράντα και χαζεύω τους περαστικούς. Ή πηγαίνω από το σπίτι της κόρης μου στο σπίτι του γιου μου».
Η νύφη της, Σούλα Σταμέλου φτιάχνει με τη σειρά της το πορτραίτο της γιαγιάς: «Ήταν πάντοτε αφοσιωμένη στην οικογένεια. Δεν δούλεψε ποτέ εκτός σπιτιού. Κύρια ασχολία της ήταν το κέντημα. Ήταν κεντήστρα της εποχής. Έχοντας ζήσει πολέμους, ζητούσε πάντα από τα παιδιά τους να μην σκορπάνε τα χρήματα, αλλά να τα κρατάνε για μια δύσκολη στιγμή».
Η κάρτα της βασίλισσας δεν ήρθε ποτέ...
«Να μην ξεχάσω να σας πω…: η κάρτα της βασίλισσας δεν ήρθε ποτέ. Είχαμε στείλει mail όταν έκλεισε η γιαγιά τα 100. Από τότε όμως δεν μας απάντησε κανείς, παρά το γεγονός ότι η Ελισάβετ είχε καλέσει τις αιωνόβιες να τις στέλνουν γράμματα για να τους απαντάει στις γιορτές».
Η γιαγιά Ελένη, στο άκουσμα της λέξης «γηροκομείο», αρρωσταίνει. Κι όταν κάποτε τα παιδιά της προσπάθησαν να την αφήσουν για λίγες ημέρες, εκείνη, αφού επισκέφθηκε μια πατριώτισσά της από τους Ανδρονιάνους,το έσκασε και πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Μόλις μπήκε και αντίκρισε τα παιδιά της, τους πέταξε δυο κουβέντες και το θέμα έκλεισε εκεί: «Δεν ξαναπατάω, είναι όλοι γέροι». Και ίσως να ‘χει δίκιο. Όσο κουραστικό και συνηθισμένο αν ακούγεται, γέρος δεν είσαι, γέρος νιώθεις. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην ψυχή…
