Αφιέρωμα στον μεγάλο κεντρικό αμυντικό
Του Γιώργου Λαμπίρη
Ήταν την ποδοσφαιρική χρονιά 1949 - 1950. Όταν ο Παναθηναϊκός αποκτά τον Βαγγέλη Πανάκη και τον Κώστα Λινοξυλάκη, χτίζοντας ουσιαστικά την αξιόλογη ομάδα των επόμενων δύο δεκαετιών. Λίγο μετά, κερδίζει το πρωτάθλημα - το 1953 - έχοντας προπονητή στον πάγκο του τον Χάρι Γκέιμ.
O Aριστείδης Καμάρας, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και δικηγόρος σήμερα, γνώριζε καλά τον Λινοξυλάκη. Έναν από τους παίκτες που άφησαν το προσωπικό τους αποτύπωμα στις μεγάλες στιγμές του Παναθηναϊκού κατά τη δεκαετία του '50 και του '60.
Το ταξίδι που δεν έγινε ποτέ
Ο Καμάρας, θυμάται τον ταλαντούχο σέντερ μπακ, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών.
"Τον Κώστα τον πρόλαβα και τον θυμάμαι από τη στιγμή που μεταγράφηκε από την Ένωση Αμπελοκήπων στον Παναθηναϊκό. Έγινε πολύ γρήγορα ο μεγάλος σέντερ μπακ της δεκαετίας '50 - '60. Ποδοσφαιριστής θεσμός, ο οποίος σημάδεψε την περίοδο εκείνη, με τη στόφα ενός πολύ μεγάλου κεντρικού οπισθοφύλακα. Μάλιστα, τον είχαν ζητήσει ομάδες από την Ιταλία, όπου είχε προσπαθήσει να μεταγραφεί και ο Νίκος ο Πετζαρόπουλος, ο περίφημος ήρωας του Τάμπερε".
"Ο Λίνος", όπως τον φώναζαν τότε, "είχε δέσιμο με την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό", λέει ο Αριστείδης Καμάρας. "Οι σπουδές του - γιατί ήταν φοιτητήτς στην Ανωτάτη Εμπορική - δεν του επέττρεψαν να φύγει τότε. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι όταν ένας παίκτης υπέγραφε τότε, υπήρχε μόνο η συναίνεση του σωματείου ή τιμωρούταν με δύο χρόνια αποκλεισμό.
Έτσι, ο Λινοξυλάκης δεν έφυγε ποτέ για το μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία.
Γνωριμία εξ αποστάσεως και ο... Μουράτ Ασλάν
Η πρώτη γνωριμία Λινοξυλάκη Καμάρα έγινε εξ αποστάσεως. Σε αυτό έπαιξε το δικό του ρόλο και ο Τύπος της εποχής.
"Τον "γνώρισα" μέσα από την Αθλητική Ηχώ μετά το περίφημο 1 - 0 της Εθνικής στην Κωνσταντινούπολη με αντίπαλο στην Τουρκία. Εκείνος ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Θυμάμαι ότι σε μία φάση ήταν μισό σώμα πάνω από τους αντιπάλους, προσπαθώντας να αποκρούσει, ενώ ο Μουράτης είχε ονομαστεί τότε, Μουράτ Ασλάν".
Φίλοι και αντίπαλοι
"Αργότερα βρεθήκαμε αντίπαλοι το 1957 όταν πρωτόπαιξε στον Απόλλωνα Σμύρνης. Ήμαστε πολύ συνδεδεμένοι, ενώ βρεθήκαμε και στην Εθνική Ομάδα πριν εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Θυμάμαι το 1960, στο Ελλάδα - Ισραήλ στο Τελ Αβίβ, μπροστά σε 60.000 άτομα, την Εθνική να προηγείται με δικό του γκόλ. Με βολέ - απόκρουση κάτω από τη σέντρα. Η μπάλα πήρε ύψος και μετά από κακή έξοδο του αντίπαλου τερματοφύλακα, η μπάλα γκέλαρε και πέρασε από πάνω του. Αν και προηγηθήκαμε 1 - 0 με αυτό το γκολ, τελικά οι Ισραηλινοί έφυγαν νικητές με 2 - 1" .
Οι δύο παίκτες βρέθηκαν μαζί στον Παναθηναϊκό, όταν ο Καμάρας μεταγράφηκε στους πράσινους από τον Απόλλωνα. "Ο Κώστας ήταν ο αρχηγός. Εγώ έπαιζα δεξιά και αριστερά ο Ανδρέου. Ήταν η μεγάλη ομάδα του 1962 - 1963. Ο Λίνος εγκατέλειψε το 1963. Οι υποχρεώσεις του δεν του άφηναν χρόνο για τη μπάλα. Είχε ήδη ασχοληθεί με τα δημοτικά και παράλληλα εργαζόταν ως βοηθός προσωπάρχη στα ναυπηγεία".
Το τελευταίο παιχνίδι
Ο Λινοξυλάκης όμως δεν σταμάτησε αμέσως το ποδόσφαιρο. Θα έπαιζε ένα ακόμα παιχνίδι, πριν κρεμάσει για πάντα τα παπούτσια του.
"Τον επιστράτευσε ο Παναθηναϊκός σε αγώνα μπαράζ του 3 -3 με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Επειδή είχε πρόβλημα τιμωριών και κενών, ο μεγάλος Απόστολος Νικολαΐδης τον επανέφερε μόνο γι' αυτό το παιχνίδι".
"Ο Λίνος έπαιξε στη γνωστή του θέση στο κέντρο της άμυνας, εγώ πέρασα δεξί μπακ, καθώς είχε τιμωρηθεί ο Αγγελόπουλος και μάλιστα έβαλε και γκολ με κεφαλιά από κόρνερ. Ήταν το παιχνίδι, στο οποίο μας ακύρωσε ο διαιτητής το τέταρτο γκολ που έβαλε ο Πανάκης. Έτσι, χάσαμε το πρωτάθλημα στο μπαράζ. Αυτή ήταν και η τελευταία εμφάνισή του με τον Παναθηναϊκό. Τα δύο χρονια που παίξαμε μαζί ήταν πραγματικός στιλοβάτης. Έκανε μεγάλα παιχνίδια στη μεγάλη τουρνέ του Παναθηναϊκόυ στην Αμερική το 1962, μετά τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος με τον Ολυμπιακό που διεκόπη, και έφυγε ο Καραμανλής από το γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός τότε έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις. Παίξαμε με μεγάλες ομάδες τόσο στο Μόντρεαλ, όσο και στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο είχαμε κάνει σπουδαία παιχνίδια. Ήταν αξιολάτρευτος και είχε πολλούς φίλους. Ο κόσμος εκτιμούσε όχι μόνο την ποδοσφαιρική του αξία, αλλά κυρίως το αθλητικό ήθος, το οποίο διέθετε", λέει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.
"Ένας Λινοξυλάκης δεν πετάει ποτέ τη μπάλα κόρνερ"
"Θυμάμαι μία φάση που δείχνει τη νοοτροπία και την αντίληψή του για τα πράγματα. Σε κάποια φάση μας με αντίπαλο τον Απόλλωνα, και ενώ μπορούσε να απομακρύνει, επιχείρησε κάτι δύσκολο. Έχασε τη μπάλα, και φάγαμε γκολ. Ο Νεμπίδης του έκανε παράπονα. Κι ο Κώστας του απάντησε: 'Ένας Λινοξυλάκης δεν πετάει ποτέ τη μπάλα κόρνερ. Δεν είναι ηττοπαθής'.
"Πρότυπο μαχητή"
Παροιμιώδης υπήρξε και η αγωνιστικότητά του, όπως την περιγράφει ο Αριστείδης Καμάρας... "Ήταν πρότυπο μαχητή. Τότε υπήρχαν οι ποδοσφαιρικές μπάλες με το κορδόνι. Έτσι και έτρωγε κάποιος τη μπάλα στο κεφάλι, είχε πρόβλημα. Σε ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα στη λεωφόρο κάνεμε φάουλ έξω από την περιοχή και έπρεπε να στήσουμε το τείχος. Έβρεχε πολύ και η μπάλα ήταν πολύ βαριά. Θα το χτυπούσε ο αδελφός μου, ο Γιώργος ο Καμάρας, ο οποίος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αμυντικών με τις δυνατές και ευθύβολες εκτελέσεις του. Κανείς όμως δεν δεχόταν να κάτσει στο τείχος, εκτός από τον Λινοξυλάκη. Ο Κώστας δέχτηκε τη μπάλα στο κεφάλι, έτσι όπως ήταν λασπωμένη και βαριά, έπεσε στο έδαφος, και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με φορείο".
Οι φίλαθλοι τον κράτησαν στη μνήμη τους, μετά από μία περίφημη απόκρουση με ανάποδο ψαλίδι στον Αγώνα Εθνικής - Ισπανίας, βγάζοντας τη μπάλα μέσα από το τέρμα της ελληνικής ομάδας.
"Μετά από αυτό το παιχνίδι και επειδή πρόσεχε τη δημόσια εικόνα και το προφίλ του και απαντούσε στα γράμματα των φιλάθλων ο ίδιος, τύπωσε το περίφημο ανάποδο ψαλίδι και όταν πηγαίναμε να παίξουμε, μαζευόταν ο κόσμος γύρω του. Εκείνος μοίραζε αυτόγραφα με τη φωτογραφία του. Την εκτίμηση που του είχε ο κόσμος την απέδειξε με το να τον εκλέγει δημοστικό σύμβουλο και αντιδήμαρχο στην Αθήνα".
Προβλήματα αλλά, επιτυχίες και το ατύχημα με τη βέσπα
Ο Λινοξυλάκης είχε όμως εκτός από πολλές επιτυχίες και πολλά προβλήματα στη ζωή του, όπως λέει ο Αριστείδης Καμάρας.
"Η βέσπα ήταν το αγαπημένο του 'εργαλείο'. Ήταν ο πρώτος που είχε πάρει βέσπα. Ένα βράδυ βρισκόταν στην πλατεία Μαβίλη με τη βέσπα του, όπου είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό και σώθηκε την τελευταία στιγμή. Ακολούθησε το ιατρικό λάθος στη διάρκεια της επέμβασης, που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή του. Τον μεταφέραμε στο Υγεία και τελικά προλάβαμε την τελευταία στιγμή το κακό. Στη συνέχεια αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας".
Οι γυναίκες στη ζωή του
Όπως τον θυμάται ο συμπαίκτης και φίλος του, ήταν ένας άνθρωπος με αίσθηση του χιούμορ, προσηνής και γλεντζές. Αλλά και μεγάλος γυναικοκατακτητής στην εποχή του. "Είχε σχέσεις κυρίως με καλλιτέχνιδες. Γνωστός ήταν άλλωστε ο πολυτετής δεσμός του με τη τραγουδίστρια της εποχής, Λάουρα, αλλά και πολλές ακόμα περιπέτειες. Συναγωνιζόταν τον Πετρόπουλο και τον Πανάκη, στο ποιος θα 'ρίξει' τις περισσότερες. Ο θεός να τον αναπαύσει γιατί προσέφερε πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχει συνδέσει τον εαυτό του με το κομμάτι της αθλητικής ιστορίας".
Οικονομόπουλος: Με φώναζε πάντα 'μικρό'
Τον Κώστα Λινοξυλάκη, θυμάται καλά, αν και νεότερός του και ο επίσης παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της αθηναϊκής ομάδας, Τάκης Οικονομόπουλος.
"Με τον Κώστα γνωριστήκαμε ως αντίπαλοι. Μου φώναζε συνέχεια 'μικρέ, μικρέ'. Ήταν καλό παιδί και καλός άνθρωπος. Τον γνώρισα όταν ήμουν στην Προοδευτική, αλλά και στον Απόλλωνα. Εκείνος έπαιζε ήδη στον Παναθηναϊκό", λέει ο Τάκης Οικονομόπουλος.
Ο Οικονομόπουλος, αντιπρόεδρος σήμερα της Παναθηναϊκής Συμμαχίας δεν εγκατέλειψε ποτέ το ποδόσφαιρο και την αγαπημένη του ομάδα. Στην πορεία όμως γνώρισε και μία μεγάλη αγάπη. Τη ζωγραφική. Συμμετέχοντας αρκετές φορές στη Μπιενάλε της Βαρκελώνης, αλλά και με ατομικές εκθέσεις, τις οποίες κάνει κατά καιρούς.
"Ο Λινοξυλάκης ήταν από τα καλύτερα σέντερ μπακ. Τον γνώρισα καλύτερα όταν κι εκείνος όπως κι εγώ διατελέσαμε δημοτικοί σύμβουλοι στο δήμο Αθηναίων".
Τα χρόνια των τίτλων
"Ο Παναθηναικος μετά το '59 - '60 έκανε σχεδόν δύο δεκαετίες γεμάτες με τίτλους. Μέλος αυτής της ομάδας ήταν και ο Κώστας. Αρκεί να σας πω ότι εγώ κέρδισα 7 τίτλους ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Στα χρόνια που αγωνιστήκαμε και εκείνος, αλλά και εγώ κερδίσαμε πολλές διακρίσεις. Αναλογιστείτε ότι άλλοι παίζουν χρόνια και δεν καταφέρνουν τίποτα. Ήταν χρυσή αυτή η εποχή".
Ο Λινοξυλάκης είχε πολλά προβλήματα υγείας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πρόσφατα μάλιστα είχε πέσει σε κώμα. Όσοι τον θυμούνται θα έχουν στο μυαλό τους την εικόνα, του παίκτη που αγαπήθηκε πολύ. Από τον κόσμο και όχι μόνο. Ένας ποδοσφαιριστής, επαγγελματίας, σε εποχές που το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμα επαγγελματικό. Παρόλ' αυτά ο ίδιος ήθελε να είναι πάντα πρώτος σε ό,τι έκανε. Γι' αυτό και έφυγε στα τριάντα του από την ενεργό δράση. Θέλοντας να αφήσει πίσω του την εικόνα του ανθρώπου που ήταν πάντα πρώτος και δεν λύγιζε ποτέ.
H ομάδα του 1957
Όρθιοι: Σωτήρης Αγγελόπουλος, Λάκης Πετρόπουλος, Γιώργος Φωτεινός, Στέλιος Σοφιανός, Κώστας Γεωργούλης, Βαγγέλης Πανάκης
Καθιστοί: Γιάννης Σαραντάκης, Γιάννης Παπαντωνίου, Γιώργος Κουρτζίδης, Κώστας Λινοξυλάκης, Θόδωρος Αλούπης
