Του Γιώργου Λαμπίρη
"Γεια σας. Με λένε Λουκάνικο. Τα καλύτερα μου χρόνια τα πέρασα να παρακολουθώ από κοντά όλες τις μεγάλες πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Από εδώ και στο εξής θα βλέπω όλα όσα γίνονται από το δικό μου μπαλκονάκι. Πιο ανάλαφρος, μακριά από τα δικά σας τα καθημερινά, τις δικές σας ανθρώπινες αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες, αγωνίες των θνητών"
"Σας ασπάζομαι, για πάντα δικός σας, ο πιστός σύντροφος Λουκάνικος".
Κάπως έτσι, το αλανιάρικο σκυλί της πλατείας Συντάγματος, θα έλεγε το δικό του "αντίο". Έγινε πρωταγωνιστής. Αυτός που παρακολούθησε τις οδομαχίες για το ασφαλιστικό, τις αντιδράσεις κάθε φορά που η τρόικα έκανε την εμφάνισή της στο υπουργείο Οικονομικών. Ίσως δεν τους ήθελε αυτούς τους τροικανούς. Του φαίνονταν κάπως ψυχροί και απόμακροι, σαν να ήθελαν κάτι που εμείς δεν το θέλαμε. Γνώρισε την άνοδο και την πτώση του Γιώργου Παπανδρέου, την πρόταση για δημοψήφισμα, τον Παπαδήμο, τον ερχομό Σαμαρά στην κυβέρνηση και τις διαμαρτυρίες των δημοσίων υπαλλήλων για τη διαθεσιμότητα. Και τόσα άλλα...
Έγινε μάρτυρας των μεγάλων γεγονότων στην Ελλάδα της κρίσης.
Σήμερα όμως δεν είναι πια εδώ. Κατάφερε κάτι που ελάχιστα σκυλιά στη θέση του έχουν καταφέρει. Να γίνει διάσημος. Ως σκύλος αντιστάρ και όχι ως τηλεοπτικός σταρ. Μπορεί η διάσημη τηλεοπτική Λάσυ, να γύριζε το κεφάλι της με περιφρόνηση, αν ζούσε και μάθαινε ότι ο Λουκάνικος ή Θόδωρος στην αρχή, ήταν εκείνος που γάβγιζε στην αστυνομία και συμμετείχε σε πορείες διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Κι όμως στην εποχή μας οι αντιστάρ μπορεί να κερδίσουν την υστεροφημία τους ευκολότερα. Ίσως γιατί ο κόσμος βαρέθηκε τους διάττοντες περίλαμπρους αστέρες. Ο Λουκάνικος αλήτευε στα στενά των Εξαρχείων. Είχε πάρε - δώσε με περιθώριους και παραπεριθώριους, όπως θα 'λεγε κι ο Άσιμος. Με διαδηλωτές και κουκουλοφόρους. Με απλούς πολίτες, και όλους όσους πολεμούν και πολέμησαν. Για μια ιδέα, για ένα "πιστεύω", για ένα δικαίωμα.
Δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι για να γίνει γνωστός. Εκείνοι ήρθαν σ' εκείνον. Δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ τον φωτογράφιζαν. Να μπλέκεται ανάμεσα σε σκισμένα τζιν και αρβύλες. Σε σακίδια και μαντίλια για το πρόσωπο. Σε maalox, κράνη και δάκρυα από χημικά. Σ' εκείνον αφιέρωσαν πολλά περισσότερα από τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Warhol, το Time, το BBC, το CNN, το Al Jazeera.
Διάδοχος του επίσης κανελή σκύλου του Συντάγματος, Κανέλου, διέγραψε την πορεία του προς τη διασημότητα γιατί εκτός των άλλων είχε το πρέπον ψευδώνυμο για σκύλο: "Λουκάνικος".
Κι ας προσπάθησε αυτός που τον πρωτοεντόπισε στα πέριξ της πλατείας να τον βαφτίσει Θοδωρή.
Από τούδε και στο εξής, ο Λουκάνικος αποφάσισε να αποσυρθεί. Κουράστηκε από τις πορείες και τα δακρυγόνα. Βαρέθηκε τους ανθρώπινους τσακωμούς. Θα μας παρακολουθεί από ψηλά. Όχι αδιάφορος για τα όσα συμβαίνουν. Δεν ήταν ποτέ άλλωστε. Αλλά πιο ανάλαφρος, αποστασιοποιημένος, έχοντας όλο το χρόνο να κρίνει. Όλους εμάς που παλεύουμε για τα ασήμαντα και τα σημαντικά μας, για τα καθημερινά, τα χθεσινά και τα επόμενα. Για όλα όσα μας κάνουν τη ζωή άλλοτε δύσκολη και άλλοτε εύκολη. Άλλοτε χαμογελαστή και άλλοτε λυπημένη.
(φωτογραφίες από το ΤΙΜΕ)
