Του Γιώργου Λαμπίρη
"Mε λένε Γιάννη Ζαμπέλη. Είμαι από το Νημποριό της Σαντορίνης. Η ηλικία μου; 107 ετών. Ή σχεδόν τόσο. Το Δεκέμβριο όμως τα κλείνω και επισήμως..."
Κάπως έτσι θα μας συστηνόταν ένας από τους γηραιότερους Έλληνες εν ζωή. Ο κυρ Γιάννης, ο οποίος έζησε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τον εμφύλιο, τη δικτατορία στην Ελλάδα και όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης έως και σήμερα, γεννήθηκε το 1908.
Αγαπάει το κρασί και τις γυναίκες...
Το τσιγάρο δεν το αγάπησε ποτέ του. Ίσως επειδή ο πατέρας του, όταν ήταν ναύτης ακόμα, τον έκανε να το μισήσει. Όταν τον έπιασε να φουμάρει και του έριξε ένα χαστούκι από αυτά που δεν ξεχνιούνται.
Έτρωγε και τρώει τα πάντα. Τηγανιτά, πολλά τηγανιτά, κρέας και ό,τι άλλο έχει η κουζίνα του. Αλάτι με το τσουβάλι. Πάνω απ' όλα όμως αγαπάει το κρασί. Το κόκκινο το σαντορινιό. Και τις γυναίκες.
75 χρόνια παντρεμένος
Με τη γυναίκα του ήταν παντρεμένος 75 χρόνια. Πέθανε πριν από δεκατρία χρόνια, στα 91 της, κουβαλώντας κι εκείνη μέσα της το ελιξήριο της... αιώνιας νεότητας. Ίσως όχι τόσο ισχυρό όπως του κυρ Γιάννη, σίγουρα όμως αρκετά δυνατό.
Μαζί της έκανε μια μεγάλη οικογένεια. Όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα...
"Έκανα έντεκα παιδιά. Έχω δεκαπέντε εγγόνια, δεκαοκτώ δισέγγονα και πέντε τρισέγγονα. Από τα έντεκα παιδιά μου, σήμερα βρίσκονται στη ζωή τα επτά", περιγράφει.
Μιλώντας για το αγαπημένο του νησί, την πατρίδα του τη Σαντορίνη αναπολεί...
"Ήμουν ψαράς στο νησί. Κάποια στιγμή όμως όταν έφυγε η γυναίκα μου, ήρθα στην Αθήνα για να ζήσω με τα παιδιά μου. Εκεί στη Σαντορίνη δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τουλάχιστον πέντε παιδιά. Αν δεν είχα τα παιδιά μου θα έμενα στο νησί. Μου άρεσε καλύτερα εκεί. Πήγαινα στο καφενείο, έβρισκα τις παρέες μου και περνούσε η ώρα. Παίζαμε το χαρτάκι μας. Μου άρεσε πάντα το χαρτί. Φανταστείτε ότι μια φορά του Άη Γιάννη η γυναίκα μου δεν είχε λεφτά να πάρει γλυκά και φαγητά για τη γιορτή μου. Κέρδισα κάποια χρήματα στα χαρτιά και της τα έδωσα να ψωνίσει. Δεν γινόταν να γιορτάσουμε χωρίς τα απαραίτητα κεράσματα".
Η ζωή στην Αθήνα
Η ζωή του στην Αθήνα σήμερα είναι κάπως διαφορετική. Μπορεί να βρίσκεται κοντά στα παιδιά του, όμως τίποτα δεν είναι όπως στη Σαντορίνη. "Πηγαίνω στο ΚΑΠΗ στα Καμίνια. Εκεί έχω τις παρέες μου. Κουβεντιάζω και περνάει λίγο η ώρα. Δεν κάνω και πολλά πράγματα πια μεγάλωσα", λέει με νόημα. "Ακόμα και το καλοκαίρι που πήγαινα για έξι μήνες στο νησί, το έκοψα κι αυτό. Έχω να πάω τρία χρόνια και να μείνω για τόσο πολύ μόνος μου. Ο χρόνος μου περιορίστηκε μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές του Αυγούστου".
Αν και 107 καλεί τις γυναίκες να... πλαγιάσουν μαζί του
Μεγάλη του αδυναμία οι γυναίκες. Αγαπημένη του συνήθεια να καλεί τη γειτόνισσα, την κυρία Αναστασία, τώρα που εκείνη χήρεψε, να πλαγιάσει μαζί του. Το ίδιο και τη γυναίκα που τον φροντίζει. "Έρχονται και με φιλούνε", λέει χαμογελώντας πονηρά και αυτάρεσκα. "Αν έρθει καμία και πέσει στο κρεβάτι θα την αφήσω;", συνεχίζει εκείνος το "παιχνίδι" του.
Το γονίδιο της 'αιωνοβιότητας'
Πρόσφατα ο τρισέγγονός του παρουσίασε χοληστερίνη. Στις εξετάσεις που έκανε σε ιδιωτικό νοσοκομείο αποκαλύφθηκε ότι έχει ένα ειδικό γονίδιο που χαρίζει μακροζωία. "Οι γιατροί έψαχναν το γονίδιο, και ποιος το κληροδότησε στο παιδί". Η απάντηση που δόθηκε, έλυσε αμέσως την απορία των γιατρών: "Αφού είναι ο παππούς ο Γιάννης...".
Δεν πάει ποτέ στον γιατρό
Δεν πάει ποτέ στον γιατρό. Δεν παίρνει χάπια. Δύο φορές μάλιστα πήγε να κάνει εξετάσεις στο νοσοκομείο και οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτα. Τόσο που σχεδόν τον έδιωξαν λέγοντας χαρακτηριστικά: "Δεν έχει τίποτα ο παππούς. Πάρτε τον...".
Αγαπημένη παράδοση που κρατάει από γενιά σε γενιά και κρατάει μέχρι και σήμερα είναι ο εορτασμός της οικογενειακής εκκλησίας. Ένα έθιμο που παραμένει ζωντανό στα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων. Κάθε χρόνο την επέτειο της Αγίας Ειρήνης, ο κυρ Γιάννης και οι συγγενείς του κάνουν πανηγύρι στο χωριό, τιμώντας τη μνήμη της.
Μέχρι πρόσφατα ο κυρ Γιάννης έμενε μόνος του. Αυτάρκης και δυνατός ήξερε να μαγειρεύει και να φροντίζει τον εαυτό του.
Στα 107 του χρόνια έχει ζήσει σχεδόν... (τα) πάντα. Μια γυναικεία παρουσία στο πλάι του, του είναι απαραίτητη, όπως λέει ο ίδιος. Συνήθισε άλλωστε. Εβδομηνταπέντε χρόνια ήταν με τη γυναίκα του. Κι αν έχει ένα παράπονο, ο άνθρωπος που ζει σχεδόν δύο ζωές - σε αντιστοιχία με έναν κοινό θνητό - είναι ένα. Ότι η γυναίκα του τον άφησε νωρίς. Δίνοντάς του το δικαίωμα να σκεφτεί και άλλες μετά από κείνη...
H ταυτότητα του Γιάννη Ζαμπέλη
(Σήμερα 1 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας)
