Ρεπορτάζ: Γιώργος Λαμπίρης
O πολύς σερ Λώρενς Ολίβιε είχε πει κάποτε ότι "στον κινηματογράφο δεν υπάρχει παράσταση. Αυτό που γίνεται είναι ότι κινηματογραφούμε πολλές πρόβες και στο τέλος διαλέγουμε την καλύτερη". Συμπυκνώνοντας ίσως έτσι πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Μιας τέχνης που ενέπνευσε και εμπνέει. Που κάποιοι μεγάλοι του καμβά απογείωσαν και την έφεραν κοντά μας. Προσιτή στον καθένα. Προσφιλής λαϊκή διασκέδαση με πολλές ιδιοτροπίες αλλά και εξαίρετη ομορφία, όταν το αποτέλεσμα καταφέρνει να κλέψει ένα χαμόγελο από το θεατή.
Πρόσωπα αντισυμβατικά, κάποιες φορές με την ικανότητα να προκαλούν, άλλοτε αυτοκαταστροφικοί και άλλοτε όχι. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί έδιναν και δίνουν ζωή σε εκατομμύρια καρέ, αρμονικά ταιριασμένα το ένα μετά το άλλο, αφιερώνοντας το "είναι" τους στον κινηματογράφο. Κι αν κανείς μιλήσει για αντισυμβατικότητα, ίσως δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως είναι όταν ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, αγαπάει την τέχνη της εικονας. Σκηνοθετεί και γράφει σενάρια, ενώ κατά στο παρελθόν πάτησε αρκετές φορές το θεατρικό σανίδι, ως ηθοποιός.
Τον πατέρα Παύλο, τον συναντάει κανείς στον άμβωνα του Αγίου Φωτίου, της Μητρόπολης Κατερίνης. Ο ίδιος έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Αγαπάει τον κινηματογράφο. Όταν βρίσκεται μακριά από τα ιερατικά το καθήκοντα, οργανώνει την επόμενη παραγωγή σε συνεργασία με το πνευματικό κέντρο της ενορίας του. "Έχουμε κάνει κατά το παρελθόν μία παραγωγή μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ με θέμα τα Άχραντα Πάθη του Χρηστού, στην οποία παρουσιάζονται οι πασχαλινές ακολουθίες που τελούνται στα Ιεροσόλυμα".
Ταξίδι στη "Χώρα τον Μοιρολάτρων"
Η επόμενη ταινία του πατέρα Παύλου, μας ταξιδεύει στη φανταστική "Χώρα των Μοιρολάτρων", στις περιπέτειες του βασιλιά Αστόχαστου και της βασίλισσας Παλάβως. Δεν είναι άλλο από το γνωστό βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, Παραμύθι Χωρίς Όνομα.
"Στο πνευματικό κέντρο του Αγίου Φωτίου μία από τις δραστηριότητες της Μητροπόλεως είναι να κάνουμε παραγωγές. Γίνεται με υποτυπώδη οικονομικά μέσα και δυνατότητες, προσπαθούμε όμως να παράγουμε ένα αποτέλεσμα αρκετά αξιόλογο. Αξιοποιούμε τον κόσμο που έχουμε στο πνευματικό κέντρο και προσφέρεται να οργανώσει την παραγωγή ή να ερμηνεύσει τους ρόλους εθελοντικά", λέει ο ίδιος.
Ο παπάς, λάτρης της έβδομης τέχνης, κατάγεται από το χωριό Ράχη της Πιερίας. Η ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο μόνο τυχαία δεν είναι όπως εξηγεί. "Στον τόπο καταγωγής μου είχαμε μία άρτια οργανωμένη θεατρική ομάδα. Από τότε είχαμε τη δίψα, τη λαχτάρα να δημιουργήσουμε. Εγώ ο ίδιος ήθελα να δημιουργήσω μία ταινία με επίκεντρο το Έθνος και τη θρησκεία. Αυτό καλλιεργήθηκε με τα χρόνια, μπήκα στον κλήρο, έγινα διευθυντής του πνευματικού κέντρου του Αγίου Φωτίου. Ωρίμασαν τα πράγματα και αυτό που κάποτε ήταν όνειρο, έγινε πραγματικότητα. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα είναι μια τέλεια ταινία. Ωστόσο προσπαθούμε όλοι για το καλύτερο αποτέλεσμα".
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
"Σκεφτήκαμε να συμμετάσχουμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την προηγούμενη ταινία μας. Οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ όμως, μας είπαν ότι ήδη είχε εξαντληθεί η προθεσμία συμμετοχής. Παρόλ' αυτά είναι ένα βήμα που θέλουμε να κάνουμε και έτσι το Παραμύθι Χωρίς Όνομα θα ταξιδέψει στο επόμενο Φεστιβάλ της συμπρωτεύουσας".
Ο πατέρας Παύλος στη νέα ταινία της ενορίας του Αγίου Φωτίου έχει αναλάβει τη συγγραφή του διασκευασμένου σεναρίου, την οργάνωση παραγωγής, ενώ σκηνοθετεί ο Κώστας Καλπατσίδης.
"Κοστούμια και σκηνογραφικά μέρη τα καλύπτουμε εμείς από τον Άγιο Φώτιο, καθώς έχουμε ένα πλούσιο θεατρικό βεστιάριο στη διάθεσή μας. Οι κάμερες και ο λοιπός εξοπλισμός υπάρχουν, τόσο επειδή έχω εγώ κάποια από τα απαραίτητα, ενώ κάποια από τα χρειαζούμενα διαθέτει και ένας ακόμα συνεργάτης στην παραγωγή", εξηγεί ο Αρχιμανδρίτης.
Σπούδασε φιλόλογος, αποφάσισε να βρεθεί "κοντά στο Θεό"
Ο πατέρας Παύλος αν και τελείωσε φιλόλογος, πήρε την απόφαση να βρεθεί, όπως λέει "κοντά στο Θεό". "Παλεύουμε να πλησιάσουμε προς Εκείνον. Μία διαρκής πάλη προς αυτή την κατεύθυνση. Εγώ ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά Του. Είχα μέσα μου αυτή την κλίση προς τον μοναχισμό και τον κλήρο, όταν ήμουν σε ηλικία ώριμη για να το αποφασίσω. Κάτι που συνέβη στα 30 μου μετά από προϋπηρεσία σε αρκετά σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης. Ήθελα να αναλάβω ένα πιο ουσιαστικό, πιο πνευματικό έργο. Ήταν η ζύμωση της ψυχής που συντελούταν όλα αυτά τα χρόνια...", εξομολογείται.
