Σε έναν τόπο με πολλούς συμβολισμούς, το παλιό τελωνείο της Πλάκας, δίπλα στα απομεινάρια του ιστορικού γεφυριού, το οποίο πριν από ένα χρόνο κατέρρευσε, τις τελευταίες ημέρες, οι μαθητές του Σχολείου δεύτερης ευκαιρίας, ασχολούνται με εργασίες για την ανάδειξης του χώρου.
Είναι η δράση «ανοικτές πόρτες», γιατί οι μαθητές, που έχουν ηλικία από 16 έως 24 χρόνων, δημοσιοποιούν την προσπάθεια τους, στους τοπικούς φορείς και στους κατοίκους.
Θέλουν να δείξουν, ότι αποφάσισαν να επιστρέψουν στο σχολείο, για να μπορέσουν να φανούν χρήσιμοι στην κοινωνία, αλλά παράλληλα, να κινητοποιήσουν τους νέους του τόπου, να τους προτείνουν τον δρόμο για μάθηση και ζωή, μέσα από ένα ιστορικό έργο .
«Αυτή η γέφυρα, ήταν η ζωή μας», είναι τα λόγια μίας ηλικιωμένης γυναίκας, της 83χρονης κ. Γεωργίας που πλησιάζει τα παιδιά, για να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσπάθεια.
Η δράση αυτή γίνεται στo πλαίσιο του προγράμματος «Erasmus+», με την σύμπραξη φορέων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Η πρακτική εξάσκηση στο εργοτάξιο, είναι μια ουσιαστική πρόταση του προγράμματος, που δίνει διέξοδο στους μαθητές του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας, αφού τους εκπαιδεύει σε κάποια τέχνη, η οποία μπορεί στη συνέχεια να τους δώσει δουλειά, επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Νίκος Δέσκας, πολιτικός επιστήμων και εκπαιδευτής ενηλίκων.
Σκοπός όπως αναφέρει, είναι η αντιμετώπιση της «σχολικής διαρροής» στην περιοχή, δηλαδή, της εγκατάλειψης της εκπαίδευσης και η προσπάθεια για μια επαγγελματική διέξοδο.
Δυο ξαδέλφια 21 χρόνων που καθαρίζουν την όχθη του Άραχθου, μετά το δημοτικό, εγκατέλειψαν το σχολείο για να ασχοληθούν με την μουσική και το τραγούδι. Μέχρι το περασμένο καλοκαίρι γύριζαν στα πανηγύρια, όπως λένε, όμως άλλαξαν γνώμη για το μέλλον τους. «Συνειδητοποιήσαμε, πως η μουσική και το τραγούδι, δεν επαρκούν για το μέλλον που οραματιστήκαμε. Έτσι, αποφασίσαμε να φοιτήσουμε στο Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Μαθαίνουμε, προβληματιζόμαστε, παίρνουμε εμπειρία σε πράγματα που θα μας φανούν χρήσιμα».
Η αρχιτέκτων Ελένη Παγκρατίου, που βρίσκεται μαζί με τους μαθητές στο εργοτάξιο , τονίζει, ότι το εγχείρημα είναι ένας πειραματισμός, σε συνεργασία με την διεύθυνση του σχολειού, ώστε να βγουν συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα, που μπορεί να έχει αυτή η μέθοδος της εκπαίδευσης. «Στόχος είναι, οι μαθητές να κινητοποιηθούν, να αποκτήσουν ενδιαφέροντα, συμμετοχή σε ένα έργο σημαντικό, στο οποίο συμμετέχουν εκτός από την τοπική αυτοδιοίκηση και οι ντόπιοι. Δημιουργείται έτσι, ένα πνεύμα ομαδικό που τους αφορά όλους, το οποίο μπορούν να αξιοποιήσουν στην καθημερινότητα».
Μαζί με τους μαθητές εργάζονται τεχνίτες και μαστόροι από την περιοχή, που τους μεταφέρουν την εμπειρία και τα μυστικά για τις πέτρινες κατασκευές. Για παράδειγμα, ο μάστορας της πέτρας Δημήτρης Λαγός, από το χωριό Μιχαλίτσι, τους δίνει χρήσιμες πληροφορίες για την τέχνη της ξερολιθιάς.
Η εκπαίδευση των μαθητών, έγινε αρχικά στην σχολική αίθουσα και τώρα γίνεται η πρακτική άσκηση, «σε ένα τόπο που δεν επελέγη καθόλου τυχαία, είναι τόπος με συμβολισμούς», όπως επισημαίνει η κ. Παγκρατίου.
