Η ζωή και το έργο του χαρισματικού ηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, στη Βόρεια Εύβοια
«Όπως τον θυμάμαι» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ για τη ζωή και το έργο του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη, από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κοντά του, τον γνώρισαν, τον αγάπησαν.
Η πρόσφατη αγιοκατάταξη τού για πολλά χρόνια χαρισματικού ηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, στη Βόρεια Εύβοια, στις 27 Νοεμβρίου, από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ξυπνά μνήμες και γεννά δέος, καθότι οι μαρτυρίες είναι ζώσες.
Όλες ομολογούν την αγιοσύνη του, την ταπεινοφροσύνη, την αγάπη και τον σεβασμό του στον πλησίον.
* Η μνήμη του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη θα εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου.
«Λέγαμε όλοι ότι αυτός είναι ένας άγιος άνθρωπος»
Ο Χρήστος Καλυβιώτης, δήμαρχος Λίμνης Ευβοίας, αναφέρει ότι είχε «τη μεγάλη χαρά και την τιμή» να τον ζήσει από κοντά, όταν γινόταν η επέκταση του μοναστηριού του Οσίου Δαυίδ. «Ήμουν σε παιδική ηλικία και τον θυμάμαι με άλλους Γέροντες. Όταν τον γνωρίζαμε λέγαμε όλοι μας ότι αυτός είναι ένας άγιος άνθρωπος», υπογραμμίζει για να κάνει λόγο εν συνεχεία για τη σεμνότητά του και την αγάπη του που ήταν απερίγραπτες και συγκινητικές.
Τον περιγράφει ως ασκητική μορφή, σκελετωμένη, μορφή αγίου, όπως στις εικόνες. Τέλος, εκφράζει την εκτίμηση ότι «είναι μεγάλη ευλογία για τον τόπο μας και ευτυχία για όσους μπόρεσαν να τον ζήσουν από κοντά και τιμή. Υπάρχουν πολλές ζώσες μαρτυρίες για την αγιοσύνη του και τα θαύματά του ακόμη και όταν ήταν εν ζωή. Οι οδηγίες, οι συμβουλές του προς κάθε κατεύθυνση. Είμαστε πολύ τυχεροί που είχαμε την ευκαιρία στον τόπο μας να ζήσουμε αυτή τη σπάνια μορφή».
«Έπρεπε να γίνει άγιος»
Ο Παναγιώτης Σαλακίδης, ο οποίος τον γνώριζε παιδιόθεν, μιλά για έναν ευγενικό άνθρωπο, πράο, μειλίχιο, που «Έπρεπε να γίνει άγιος. Ήταν ηθικότατος, απέφευγε τις ακολασίες εντός και εκτός εισαγωγικών στις οποίες τις προέτρεπαν συνομήλικοί του».
«Τον π. Ιάκωβο τον είχε αγιοποιήσει η κοινωνία πολύ πριν πεθάνει»
Ο Γιάννης Φαφούτης, δημοσιογράφος-φωτορεπόρτερ, θυμάται ότι στα 40 χρόνια που έκανε ρεπορτάζ στη Βορειοκεντρική Εύβοια για το «Πανευβοϊκόν Βήμα» της Χαλκίδας, είχε την ευκαιρία να συναντήσει και να συνομιλήσει πολλές φορές με τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη.
«Τον θυμάμαι στα πέτρινα πεζούλια που βρίσκονται μπροστά στο καθολικό να κάθεται με τους επισκέπτες του μοναστηριού. Ο καθένας του έλεγε τα προβλήματά του κι αυτός του αφουγκραζόταν με προσοχή. Μεγάλο προσόν να ακούς τον συνομιλητή σου. Και ο π. Ιάκωβος το είχε αυτό το προσόν. Κι ύστερα, τον άκουγες να δίνει τις δικές του συμβουλές απλές, κατανοητές, χωρίς περιστροφές. Ένας λόγος που σε καθήλωνε. Είναι αυτό που καμία φορά δεν περιγράφεται με λόγια».
Επίσης, ανασύρει μνήμες από το 1981, στα μεγάλα χιόνια, όταν «μετά πολλών βασάνων και κόπων έφτασα με κάποιο στρατιωτικό όχημα στο μοναστήρι τον βρήκα μαζί με τους άλλους δύο καλόγερους του μοναστηριού (μόνο τρεις ήταν τότε) μπροστά από την είσοδο του καθολικού να ξεχιονίζουν με τα φτυάρια και να έχουν ανοίξει διάδρομο ύψους δύο περίπου μέτρων.
Θυμάμαι και την ημέρα της κηδείας του τον Νοέμβρη του 1991. Η κοσμοσυρροή από όλη την Ελλάδα ήταν τέτοια που δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα και έξω από το μοναστήρι. Ήταν η επιβεβαίωση της λαϊκής συνείδησης και της αποδοχής. Τον π. Ιάκωβο τον είχε αγιοποιήσει η κοινωνία πολύ πριν πεθάνει».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γέροντας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 και εγκατέλειψε την επίγεια πορεία του στις 21 Νοεμβρίου 1991.
Από το 1938 η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και εργαζόταν σκληρά.
Σε ηλικία 32 ετών, ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα.
Στις 25 Ιουνίου 1975, ανέλαβε το πηδάλιο της Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος.
