«Θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Ελλάδα, αλλά…»
Ο Ιμάν Μοαχαμαντί είναι 13 χρόνων. Και δηλώνει περήφανος που αύριο, 28 Οκτωβρίου θα παρελάσει με το σχολείο του, το 6ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης «για να τιμήσει τους Έλληνες που πολέμησαν το 1940 για την ελευθερία». Ο Ιμάν εκτιμά πολύ αυτούς που πολεμούν για την ελευθερία τους. Αγαπά και την Ελλάδα και κυρίως τους Έλληνες που τον υποδέχθηκαν και έκαναν τόσα πολλά για αυτόν σχεδόν ενάμιση χρόνο τώρα…
Ο Ιμάν είναι προσφυγάκι από το Αφγανιστάν, μιλά πολύ καλά ελληνικά και συγκινημένος λέει πως όταν θα έρθει η ώρα να φύγει από την Ελλάδα θα στεναχωρηθεί πολύ. «Θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Ελλάδα, αλλά…» δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Και να φαντασθεί κανείς ότι για τον Ιμάν που περήφανα φοράει στη ζακέτα του την κονκάρδα του σχολείου του και έμαθε καλά ελληνικά σε ένα σχεδόν χρόνο, δεν ήταν όλα εύκολα. Από τις 23 Μαΐου του 2016 που πέρασαν με τους γονείς του στη Λέσβο έμεινε αρχικά στον καταυλισμό της Μόριας. Με ό,τι σημαίνει αυτό… Ύστερα ήρθε η ώρα της διαμονής στη δομή του ΠΙΚΠΑ και εδώ και λίγους μήνες στο σπίτι που έχουν νοικιάσει καθώς η μητέρα δουλεύει ως γαζώτρια, φτιάχνοντας τσάντες από ανακυκλωμένα σωσίβια, τα γνωστά πορτοκαλί σωσίβια με τα οποία γέμισαν οι ακτές των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τα οποία αποτελούν πια το σήμα κατατεθέν της προσφυγικής κρίσης. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της παρουσίας του στη Λέσβο ο Ιμάν με τα περίεργα για Αφγανό ξανθά μαλλιά έδειξε πως ήθελε να γνωρίσει. Να μάθει. Ήταν από τα πρώτα προσφυγάκια που έσπευσαν στις ειδικές τάξεις του προσφυγικού 8ου δημοτικού σχολείου στο Συνοικισμό της Μυτιλήνης όπου κάποιοι γονείς μαθητών, παρά τη Μικρασιατική προσφυγική τους καταγωγή είχαν αντιδράσει στην παρουσία τους και μάλιστα είχαν προχωρήσει σε κλείσιμο του σχολείου. Ποιος τα θυμάται όμως όλα αυτά; Ο Ιμάν έχει μόνο καλά λόγια να πει για τους δασκάλους του στο σχολείο, για τους συμμαθητές του με τους οποίους έγινε φίλος. Καλά λόγια έχει να πει και για το χώρο προστασίας και πολιτισμού «Mozaik» στο οποίο συνέχισε τους καλοκαιρινούς μήνες να μαθαίνει ελληνικά από εθελοντές. Και τώρα μαθητής της Α’ Γυμνασίου. Έτοιμος να παρελάσει στην τρίτη σειρά του σχολείου του. Περήφανος, πολύ περήφανος για ότι κατάφερε… Περήφανος για τους φίλους του, τον συμμαθητή του το Θοδωρή που μοιράζεται το ίδιο θρανίο και ο οποίος τον βοηθάει οπότε αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Περήφανος και για τους καθηγητές του που έσπευσαν να πληρώσουν όλοι μαζί τη στολή με την οποία θα παρελάσει αύριο.
«Χρειαζόταν 50 ευρώ, οι γονείς μου βγάζουν 600 ευρώ από τη δουλειά τους, 300 δίνουμε για ενοίκιο δεν θα μπορούσα να κάνω παρέλαση. Οι καθηγητές μου μάζεψαν μεταξύ τους χρήματα και πλήρωσαν τη στολή μου. Τους ευχαριστώ πολύ» λέει.
Στην άκρη του τραπεζιού της συζήτησης με τον Ιμάν κάθεται και παρακολουθεί φανερά συγκινημένος ο πατέρας του ο Μαχντί. Ο Ιμάν είναι το μοναχοπαίδι του, αν και τούτο δεν θέλει να το παραδεχτεί. Πάνε χρόνια όταν συμμορίες απήγαγαν τον άλλο του το γιο τον Εχσάν. Αν ζει σήμερα θα είναι 17 χρόνων. Της απαγωγής ακολούθησαν διώξεις. Και η μοναχική διαδρομή της προσφυγιάς με την οικογένεια του. Από την πόλη του τη Χεράτ του Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Τουρκία όπου έμενε επί πολύ καιρό στον καταυλισμό του Βαν και τέλος το πέρασμα με την υπερπλήρη πλαστική βάρκα στη Μυτιλήνη. Το όνειρο του να καταλήξει στη Γερμανία όπου ζουν τα αδέλφια του. Αλλά έως τότε η Ελλάδα και προπάντων η Μυτιλήνη είναι ο τόπος του. «Είμαι καλά εδώ κι αν δεν είχα συγγενείς που θέλω να ζήσω μαζί τους θα έμενα εδώ» λέει.
Ο Ιμάν που παίζει τον ρόλο του μεταφραστή, φανερά δείχνει πως θα ήθελε τα πράγματα να είναι αλλιώς. «Να ζήσει εδώ που όλα είναι καλά», που νιώθει ότι τον αγαπούν, που ζει επιτέλους σε ένα σπίτι.
«Εδώ λέει, στη Μυτιλήνη θέλω να κάνω ότι όλοι οι Έλληνες. Για αυτό και θέλω να κάνω παρέλαση. Να δείξω την εκτίμηση μου στην πατρίδα που με φιλοξενείς και οι άνθρωποι της κάνουν για μένα όσα κάνουν».
Ο Ιμάν για όσο θα μείνει στην Ελλάδα θέλει δικαιώματα αλλά ξέρει καλά πως αυτά συνεπάγονται και υποχρεώσεις.
Το προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν στη Μυτιλήνη που αύριο θα παρελάσει τιμώντας τον αντιφασιστικό - αντιναζιστικό αγώνα των Ελλήνων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ίσως του χρόνου τέτοιον καιρό θα είναι στη Γερμανία. Θα είναι όμως πάντα ένας «Έλληνας» της διασποράς που θα αγαπά την Ελλάδα και τους πραγματικούς Έλληνες - ανθρώπους της.
