Πολλές φορές θα έχετε αναρωτηθεί γιατί οι φρέσκες ιδέες, που έχουν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν παραμένουν στο ράφι κάποιας δημόσιας υπηρεσίας μέσα σε σκονισμένα και πολυκαιρισμένα ντοσιέ. Ιδέες που γεννήθηκαν, μέσα από την ελπίδα κάποιων ανθρώπων ότι μπορούν και έχουν τη δύναμη να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό. Και τελικά είχαν την ίδια τύχη με πολλές πολλές άλλες.
Το εργαστήριο ευφυών συστημάτων και ρομποτικής και το διατμηματικό εργαστήριο εργαλειομηχανών του Πολυτεχνείου Κρήτης οραματίστηκαν τη δημιουργία ενός αυτοκινήτου πόλης. Και κατάφεραν να το ολοκληρώσουν. Τουλάχιστον για να μπορούν να πειραματίζονται οι φοιτητές του Πανεπιστημίου και να εξελίσσουν ή να μετατρέπουν το συγκεκριμένο μοντέλο από καιρού εις καιρόν.
Το eco racer, όπως ονομάστηκε το πρότυπο αυτοκίνητο, έκανε τα πρώτα του βήματα σε δοκιμές, σε πίστες αυτοκινήτου και βραβεύτηκε δύο φορές σε διαγωνισμό καινοτομίας για τον σχεδιασμό αυτοκινήτου και την οικονομία στα καύσιμα. Χειροποίητο 100%, καταναλώνει υδρογόνο και έχει αυτονομία 434 χιλιόμετρα ανά λίτρο καυσίμου. Ζυγίζει 81 κιλά και είναι κατασκευασμένο από ανθρακόνημα και αλουμίνιο.
Όλα έδειχναν ότι το εγχείρημα είχε τις καλύτερες προοπτικές για να προχωρήσει και να γίνει ένα όχημα που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή στους ελληνικούς δρόμους και όχι μόνο.
Το news.gr μίλησε με τον υπεύθυνο ανάπτυξης της ομάδας Πολυχρόνη Σπανουδάκη, που μας είπε ότι η προσπάθεια που είχαν κάνει για να πιστοποιήσουν το μοντέλο στο υπουργείο Μεταφορών πριν από τρία χρόνια έπεσε στο κενό. “Για να ολοκληρωθεί ο τεχνικός έλεγχος και η αδειοδότηση ενός μοντέλου πρέπει να καταφύγουμε είτε στη Γερμανία, είτε σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Μέχρι στιγμής η προσπάθεια στηρίζεται κυρίως σε ιδιώτες χορηγούς και ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου στη στήριξη της επίσημης πολιτείας.
Σε επικοινωνία που είχαμε με τον προϊστάμενο της διεύθυνσης τεχνολογίας οχημάτων του υπουργείου Μεταφορών, για να μας περιγράψει τη διαδικασία που χρειάζεται για να λάβει ένα καινούργιο όχημα, πιστοποιητικό κυκλοφορίας. Ο κύριος Βερόγκος, επικεφαλής της υπηρεσίας αναφέρει χαρακτηριστικά: “Τα ιδρύματα δεν είναι κατασκευαστές. Προωθούν τεχνογνωσία και πρέπει να βρουν τρόπο είτε να την πουλήσουν σε βιομηχανίες αυτοκινήτου είτε να βρουν χορηγούς για να προχωρήσει το εγχείρημα”.
Τονίζει μάλιστα ότι για να μπορέσει να κατασκευάζει κάποιος ένα αυτοκίνητο πρέπει να είναι βιομηχανική μονάδα για να στηρίξει την παραγωγή ενός αυτοκινήτου που θα βγει στην κυκλοφορία και οικονομικά και σε επίπεδο τεχνογνωσίας. “Ο νόμος υπάρχει και προβλέπεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία η πιστοποίηση στην Ελλάδα, αλλά θα ήταν τουλάχιστον παράξενο αν έμπαιναν αυτοκίνητα χωρίς έλεγχο στην αγορά”
Κανείς δεν αμβισβητεί ότι στην περίπτωση που κάτι καινούργιο και ειδικά όταν πρόκειται για αυτοκίνητο που μεταφέρει ανθρώπινα όντα βγαίνει στην αγορά, πρέπει να είναι ασφαλές. Από την άλλη είναι γεγονός ότι πολλές προσπάθειες που έγιναν μέχρι σήμερα, είτε πρόχειρες ήταν είτε δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια και τη στήριξη που τους άξιζε. Κι αν στη χώρα μας δεν υπάρχει γραμμή παραγωγής αυτοκινήτου σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι εκάστοτε “εφευρέτες” νέων μοντέλων με ελληνική ταυτότητα. Κάπου έχει βάλει το χεράκι της και η αθάνατη ελληνική πολιτεία που κλείνει πολλές φορές τα μάτια σε προσπάθειες που έστω και λίγο θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα ύδατα της βιομηχανικής καινοτομίας και παραγωγής.
Γιώργος Λαμπίρης
