«Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη. Αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα»
Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών με τους 57 νεκρούς, ο Γεράσιμος Γεωργιάδης, ο μοναδικός επιζών του πρώτου βαγονιού, «παλεύει» να παραμείνει στη ζωή.
Ο Γεράσιμος μετά την πολύμηνη νοσηλεία του σε θεραπευτήρια του εξωτερικού, μέσα στις επόμενες ημέρες αναμένεται να επιστρέψει στη Λάρισα, για να νοσηλευτεί σε ειδικό δωμάτιο θεραπείας. Η μητέρα του, που είναι διαρκώς στο πλευρό του, μίλησε στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» για την περιπέτεια του παιδιού της και τις θεραπείες που έχει κάνει μέχρι σήμερα σε Ελλάδα και εξωτερικό και τα λόγια της προκαλούν ανατριχίλα.
«Αυτό που νιώθω, με πολύ απλά λόγια. Δύο χρόνια τώρα, πενθώ τους 57 λαμπρούς συνανθρώπους μου. Τις χαρές και τις διακρίσεις τους, τους γάμους και τους απογόνους τους που δεν θα έρθουνε ποτέ. Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη. Αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα. Παγκόσμιο ρεζίλι. Τρίζουν τα κόκαλα των 57 και των αρχαίων προγόνων. Για νομοθέτες που ευλογούν τα γένια τους και για το πώς έχει καταντήσει η Δικαιοσύνη. Μαριονέτα...», ανέφερε αρχικά.
«Κάθε βράδυ λοιπόν, που με μια αγκαλιά καληνυχτίζουν τα παιδιά τους, να σκέφτονται και να στοιχειώνουν πόσες αγκαλιές είναι κενές την ίδια ώρα. Και πως η δική μου αναρωτιέται αν θα υπάρχει και αύριο. Δύο χρόνια τώρα. Που δεν προσομοιώνονται, δεν περιγράφονται με λόγια. Πόσο αντέχει ο άνθρωπος, να βλέπει ό,τι αγαπάει να υποφέρει; 58 είναι τα θύματα. Και βάλτε τα στη νιοστή. Για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Και τα παιδιά τους. Για όλους τους αγαπημένους τους και τους συντρόφους τους, τους φίλους τους, τους κολλητούς. Και όλους τους τραυματίες. Για όσους δε θα μάθουμε ποτέ...» συνέχισε.
Μιλώντας για το παιδί της, είπε: «Κι ακόμα ανασαίνει. Αλλά, όπως εγώ τον ήξερα, όπως τον ανάθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δε θα γυρίσει πια, ποτέ ξανά! Τώρα εγώ έχω ένα άλλο παιδί για να λατρεύω. Τον Γεράσιμό μου, τον έχω μόνο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μόλις τον αντίκρισα διασωληνωμένο, χωρίς τα μακριά μαλλιά του, έχοντας την αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι αλήθεια, του υποσχέθηκα πως θα του προσφέρω ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στον πλανητη. Είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια των γιατρών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και να χειρουργηθεί από τον Δρα Μπρότη, τον εξαίρετο νευροχειρουργό της ομάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου.
Το σώμα του δεν είχε ούτε μία γρατζουνιά. Αν εκτοξεύτηκε, θα πρέπει να έσκασε με το πόδι. Η αριστερή κνήμη είχε σπάσει στα δύο, αλλά δε φαινόταν. Λίγο καιρό μετά, βρήκα τους ανθρώπους από το ΕΚΑΒ της Λάρισας που τον σήκωσαν από το έδαφος και τους νοσηλευτές των επειγόντων που του ξύρισαν το κεφάλι. Ούτε μία σταγόνα αίμα. Αργότερα, μου είπαν οι γιατροί πως η ζημιά έγινε από το ωστικό κύμα της έκρηξης. Είναι σαν έσκασε πυρηνική βόμβα μέσα στο κεφάλι του. Εξαγγειώθηκαν τα υγρά των κυττάρων του εγκεφάλου. Κάτι που απέχει πολύ από ένα τραύμα».
