Απευθυνόμενη στην κατηγορούμενη: «Τι κοιτάς;»
Την κατάθεση της ξεκίνησε λίγο πριν τις 10 το πρωί η Ιωάννα Παλιοσπύρου. Η πρόεδρος του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου ήταν εκείνη που της είπε: «Αν αισθανθείτε δυσκολία, δυσφορία ενημερώστε με».
Την ώρα που άλλαξε θέση η Ιωάννα απευθύνθηκε στην κατηγορούμενη λέγοντας της: «τι κοιτάς;»
Η συγκλονιστική κατάθεση της
Η Ιωάννα ξεκίνησε να αφηγείται τα γεγονότα της μοιραίας ημέρας λέγοντας:
«Σηκώθηκα για να πάω στη δουλειά μου και ήμουν στην είσοδο της πολυκατοικίας των γραφείων. Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ και περίμενα να κατέβει. Κοιτούσα προς το κάτω περιμένοντας. Άκουσα κάποιους θορύβους. Δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι η καθαρίστρια ή κάποιος άστεγος. Καθώς περίμενα το ασανσέρ εμφανίστηκε μπροστά μου μια γυναίκα, σήκωσα το βλέμμα και με κοίταξε στα ,μάτια. Μου έριξε το βιτριόλι που εκείνη τη στίγμα δεν κατάλαβα τι ήταν και έφυγε τρέχοντας.» είπε και συνέχισε απευθυνόμενη στο δικαστήριο «Θέλω να σας πω ότι λούστηκα με αυτό το υγρό, το ένιωσα παντού πάνω μου.
Ήμουν παντού στο σώμα μου λουσμένη και κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά. Το πρώτο πράγμα ήταν να τρέξω για κάποιο βοήθεια. Θυμήθηκα ότι είχε φαρμακείο δίπλα και έτρεξα προς το φαρμακείο. Οι πόνοι ήταν φρικτοί, δεν έβλεπα καθόλου από το ένα μάτι. Μπήκα μέσα στο φαρμακείο ουρλιάζοντας οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγα πανικοβλήθηκαν. Τους έλεγα δώστε μου λίγο νερό πεθαίνω βοήθεια φώναζα. Πήγα στο νιπτήρα έριχνα νερό. Τα μαλλιά μου πέφτανε μέσα στο νιπτήρα. Έπιανα το πρόσωπο μου και καταλάβαινα ότι καιγόμουν, λιώνω. Φώναζα για βοήθεια, οι άνθρωποι τρόμαζαν. Καταλάβαινα ότι εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω. …Κάλεσαν σε βοήθεια το 166. Μου είπανε να βγάλω τα ρούχα μου γιατί λιώνανε πάνω μου. Εγώ το μόνο που σκεπτόμουν ήταν να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Γιατί καταλάβαινα ότι μόνο εγώ μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου. Φώναζα θεέ μου βοήθησε με γιατί μόνο εσύ μπορείς».
Στη συνέχεια η Ιωάννα αναφέρθηκε στα δραματικά εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν της επίθεσης. «Θυμάμαι απλά να με βρέχουν να ουρλιάζω να πονάω να ξανακοιμάμαι να ξανά ξυπνάω, μου έκαναν τομές στο μάτι και στο αυτί. Αυτά δεν θυμάμαι παραπάνω… Προσπαθούσα απλά να αντέχω για να μην πονάω».
«Την επόμενη μέρα με ενημέρωσαν ότι θα διακομιστώ στο Θριάσιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη διακομιδή μου, επειδή δεν μπορούσα να δω, μπορούσα μόνο να ακούω. Θυμάμαι την ώρα που περνούσαν τα φορεία στους διαδρόμους. Μια κυρία αναφώνησε «θεέ μου» και κατάλαβα ότι το είπε για μένα κατάλαβα ότι η κατάσταση δεν είναι καλή.» είπε κλαίγοντας και συνέχισε:
«Κατάλαβα ότι έχω σοβαρά εγκαύματα και απλά παρακαλούσα να επιβιώσω. Μέσα στο νοσοκομείο ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου, έκανα επτά χειρουργεία. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα το φως στα μάτια μου ήταν τραυματισμένα. Ακόμα και το φως του δωματίου ήταν επίπονο».
