«Ο σωματικός πόνος πάντα ξεχνιέται, οι πόνοι είναι αφόρητοι κάθε φορά που είναι να κάνω θεραπεία, χειρουργείο ή κάτι ενέσιμο»
Στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου μίλησε η Ιωάννα Παλιοσπύρου για την επίθεση που δέχθηκε με βιτριόλι.
«Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα με το χειρουργείο», είπε χαρακτηριστικά η Ιωάννα. «Είσαι στο χειρότερο σημείο, είναι σαν να έχεις πεθάνει», είπε για τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά την επίθεση.
«Θέλω η κατηγορούμενη να έρθει στο δικαστήριο και να πει την αλήθεια. Είχα ερωτηματικά γιατί να μου κάνει κάποιος αυτή την επίθεση», πρόσθεσε.
«Δεν γνωρίζω αν θα παρευρεθεί στο δικαστήριο», είπε για την κατηγορούμενη η Ιωάννα αλλά όπως τόνισε «έχει μία στάση που δε δείχνει ίχνος μεταμέλειας, δεν έχει κατανοήσει τι έχει κάνει».
«Από την πρώτη μέρα ήταν το ερωτηματικό, το “γιατί”. Ήταν μεγάλη προσβολή και απογοήτευση. Μαζί με μένα ταλαιπωρείται και η οικογένειά μου. Ενώ ήμασταν όλοι εκεί εκείνη επέλεξε να μην έρθει. Έχει μια στάση που δεν δείχνει ίχνος μεταμέλειας, δεν έχει κατανοήσει τι έχει κάνει και πόσο σοβαρό είναι αυτό. Κρατάει μια απόσταση, σαν να μην την αφορά. Για μένα ήταν μονόδρομος, το οφείλω στον εαυτό μου, θεωρώ ότι θα με βοηθήσει να καταλάβω και να ξεπεράσω σιγά σιγά όλο αυτό το σοκ που έχω υποστεί και να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω» είπε.
«Έτσι και αλλιώς ήταν για μένα δύσκολο, είμαι για μήνες στην απομόνωση, ήταν σοκ να βρεθώ με τόσο πολύ κόσμο, πόσω μάλλον όταν ξέρω ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μου. Με σόκαρε, δεν με τρόμαξε, ήξερα τι θα συμβεί, προσπάθησαν να το διαχειριστώ με ψυχραιμία» ανέφερε.
«Θα είμαι εκεί σε κάθε δίκη, λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες της, μόνο τη θέση της επιβαρύνει με αυτή τη συμπεριφορά. Κάθε φορά που δεν θα έρχεται θα αποδεικνύειο ότι είναι αμετανότητα. Δέχομαι πολλά μηνύματα από τον κόσμο. Συνέχεια με ρωτάνει πώς είναι η υγεία μου».
Η αντίδραση όταν αντίκρισε την εικόνα της
Για την πρώτη στιγμή που είδε τις φωτογραφίες της που είχε καεί είπε: «Ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις. Κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για τη γιατρό να μου δείξει το μέγεθος της ζημιάς και την προσπάθεια που έπρεπε να κάνει για να αποκαταστήσει τη βλάβη. Αυτές τις εικόνες η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος να τις αντιμετωπίζει, εκείνη το ήξερε, εγώ όχι. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω να είμαι όπως ήμουν. Δεν είχα δει την εικόνα μου, γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη».
«Ο σωματικός πόνος πάντα ξεχνιέται, οι πόνοι είναι αφόρητοι κάθε φορά που είναι να κάνω θεραπεία, χειρουργείο ή κάτι ενέσιμο. Είχα περάσει μια πολύ δύσκολη περίοδο στο νοσοκομείο. Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα. Στα πρώτα χειρουργεία ήμουν σε σοκ, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω, να μιλήσω. Δεν ρωτούσα τη γιατρό, φοβόμουν. Σκεφτόμουν “κορίτσι μου δεν έχεις κάτι να φοβάσαι, το χειρότερο είναι να πεθάνεις. Είναι το ίδιο για σένα με την κατάσταση με την οποία βρίσκεσαι”. Σκεφτόμουν ότι μονο καλύτερα θα μπορούσε να πάει».
