«Φάγαμε νύχτες με πυρετό, κλάματα, αναγούλες»
Τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε όταν προσβλήθηκε από κορονοϊό και παρουσίασε επιπλοκές περιέγραψε η Ζωή Παντζαρτζή. Η 29χρονη πάλεψε 10 μέρες στο νοσοκομείο με τη μάχη να συνεχίζεται και στο σπίτι όπου προσπαθεί να αναρρώσει.
«Έπαθα πνευμονική εμβολή από τον κορονοϊό. Δεν θυμάμαι καμιά γρίπη να προκαλεί πνευμονικές εμβολές ή θρομβώσεις.Και ούτε θυμάμαι να φορούσαμε κάλτσες. Ούτε μετρούσαμε το οξυγόνο μην έχει πέσει, ούτε να πίνουμε σιρόπια, ούτε να βαράμε τέτοιες ενέσεις. «Δεν υπάρχει κορονοϊός και κοντέψαμε να μη γυρίσουμε σπίτι μας. Φάγαμε νύχτες με πυρετό, κλάματα, αναγούλες. Δεν μπορούσα να πιω ούτε μια γουλιά νερό», είπε μιλώντας στην εκπομπή Live News με τον Νίκο Ευαγγελάτο.
Στα διπλανά κρεβάτια του νοσοκομείου, δεν είχε ηλικιωμένους με υποκείμενα νοσήματα αλλά δύο εξίσου νέες γυναίκες. «Δύο κοπέλες δίπλα μου. Είναι 40 ετών και έχει πνευμονία 70% και παλεύει η κοπέλα κάθε μέρα».
«Έπαθα πνευμονική εμβολή από τον κορονοϊό. Δεν θυμάμαι καμιά γρίπη να προκαλεί πνευμονικές εμβολές ή θρομβώσεις. Και ούτε θυμάμαι να φορούσαμε κάλτσες. Ούτε μετρούσαμε το οξυγόνο μην έχει πέσει, ούτε να πίνουμε σιρόπια, ούτε να βαράμε τέτοιες ενέσεις. «Δεν υπάρχει κορονοϊός και κοντέψαμε να μη γυρίσουμε σπίτι μας. «Δεν μπορούσα να πιω ούτε μια γουλιά νερό», είπε μιλώντας στην εκπομπή Live News με τον Νίκο Ευαγγελάτο.
Στα διπλανά κρεβάτια του νοσοκομείου, ήταν άλλες δύο νέες γυναίκες. «Δύο κοπέλες δίπλα μου. Είναι 40 ετών και έχει πνευμονία 70% και παλεύει η κοπέλα κάθε μέρα».
Η πνευμονική εμβολή που της προκάλεσε ο κορονοϊός ίσως να είχε αποτραπεί αν είχε εμβολιαστεί με την ίδια πάντως ακόμη και τώρα να εκφράζει τις επιφυλάξεις της.
«Ακόμη κι εγώ που το πέρασα θέλω να το κάνω αλλά φοβάμαι. Εσύ γιατί με βρίζεις που πέρασα κορονοϊό; Mάλλον δεν χτύπησε τη δικιά σου πόρτα ακόμη».
Με το βίντεο που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η 29χρονη Ζωή επιχείρησε να ευαισθητοποιήσει όσους συνομήλικους της αρνούνται μέχρι και σήμερα την ύπαρξη του ιού. «Ρωτούσα αν θα ζούσα και δε μου απατούσαν, μου έλεγαν ‘κάνε λίγο υπομονή θα το περάσουμε μαζί».
