Ήταν στο νοσοκομείο «Αττικόν» χτυπημένη από τον κορονοϊό
Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση, που είχε αίσιο τέλος. Τα λόγια της 34χρονης Δήμητρας, που έφερε στο κόσμο το παιδί της, ενώ νοσηλευόταν διασωληνωμένη με κορονοϊό στο νοσοκομείο «Αττικόν», είναι συγκλονιστικά.
Σχεδόν δύο μήνες μετά την περιπέτεια που άλλαξε, όπως η ίδια λέει, τον τρόπο που βλέπει πια τη ζωή, μίλησε στο LIVE NEWS του Mega και περιέγραψε τα όσα έζησε από τα μέσα Φεβρουαρίου, όταν εμφάνισε για πρώτη φορά τα έντονα συμπτώματα της νόσου.
«Μέχρι ένα σημείο θυμάμαι πράγματα, από εκεί και πέρα… Γιατί στην ουσία εμείς με τον άντρα μου στην προσπάθειά μας να φέρουμε μια νέα ζωή στον κόσμο, η ίδια η ζωή μας δοκίμασε. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω εδώ στο σπίτι μου που ήμουνα, άρχισα να πονάω πολύ. Ένιωθα ότι μου τελείωνε το οξυγόνο μου, ότι ήμουν κλεισμένη κάπου και μου τελείωνε το οξυγόνο μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ένιωθα ότι απλά θα τελειώσει η ζωή μου, δεν μπορώ να το περιγράψω κάπως διαφορετικά. Φοβόμουν πολύ, και για εμένα, και για το παιδί» σημείωσε.
Το ζευγάρι αποφάσισε ότι η κατάσταση ήταν πλέον αδύνατο να αντιμετωπιστεί στο σπίτι, κι έτσι πήραν την απόφαση να πάνε στο νοσοκομείο. Τρεις ημέρες μετά και ενώ η υγεία της χειροτέρευε, έπρεπε να ληφθεί η γενναία απόφαση.
«Με μετέφερε ο άντρας μου. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω, εκεί πέρα είχα πολλή δύσπνοια, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Και μου είπανε ότι πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις για να κάνουμε μία καισαρική να πάρουμε το παιδί. Φοβήθηκα, νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι θα χάσω το μωρό, ότι ήταν πολύ νωρίς για να γεννήσω, για να μου πάρουν το παιδάκι μου με καισαρική. Απλά στο τέλος εμπιστεύτηκα τους γιατρούς, τους το είπα, είπα ότι «Αφήνομαι στα χέρια σας. Σας εμπιστεύομαι, κάντε ό,τι καλύτερο νομίζετε και σώστε αν μπορείτε και το παιδί μου» πρόσθεσε η 34χρονη.
Κοιμήθηκα με κοιλίτσα, ξύπνησα χωρίς...
Το αγοράκι τους γεννήθηκε μόλις 1.300 γραμμάρια Η μαμά του όμως, παρέμεινε διασωληνωμένη δίχως να ξέρει ότι έχει γεννήσει, άλλες σχεδόν 20 ημέρες.
«Κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ με κοιλίτσα, ξύπνησα χωρίς κοιλίτσα, ήταν πολλές μέρες αργότερα, ήταν όμως σίγουρα δύο εβδομάδες. Σοκαρίστηκα γιατί βρέθηκα σε έναν χώρο άγνωστο με πολλά καλώδια και εξαρτήματα πάνω μου, δεν γνώριζα τι ήταν, δεν μπορούσα να μιλήσω λόγω της τραχειοτομής, ήμουν διασωληνωμένη, βρέθηκα σε πανικό, φοβόμουν ότι έχω χάσει το παιδί…
«Μέχρι που με καθησύχασαν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό της εντατικής. Με καθησύχασαν ότι το παιδί είναι καλά, ότι είναι ζωντανό, ότι είναι σε θερμοκοιτίδα. Έκλαιγα και δεν τους πίστευα, ήμουν δύσπιστη. «Σίγουρα τα έχει καταφέρει;», ρωτούσα τη γιατρό, μέχρι που μου έφεραν τις φωτογραφίες να μου δείξουν και το βίντεο. Θέλω να τους ευχαριστήσω πολύ γιατί είναι πραγματικά ο λόγος που είμαι ζωντανή αυτή τη στιγμή, και εγώ και το παιδί μου. Σε αυτούς τους οφείλω» υπογράμμισε.
