Η μεγάλη συμβολή του στην αντιμετώπιση της
Στα τέλη του 19ου αιώνα, σημειώθηκε πανδημία πανώλης η οποία έφτασε και στην Ελλάδα και θεωρείται ότι στον ελληνικό πληθυσμό η αρρώστια πέρασε αργότερα με την ανταλλαγή αιχμαλώτων.
Μια προσωπικότητα που ξεχώρισε εκείνη την περίοδο ήταν ένας ηπειρώτης ιατροφιλόσοφος του 19ου αιώνα ή αν μπορούμε να το πούμε έτσι σαν «λοιμωξιολόγος» της εποχής. Ο λόγος για τον Πέτρο Ηπίτη. Ο Πέτρος Ηπίτης γεννήθηκε στην Πάργα το 1795. Όταν ήταν μικρός είχε αναγκαστεί να καταφύγει στο Βουκουρέστι για να γλυτώσει από τον Αλή Πασά. Εκεί, λοιπόν, σπούδασε στην Ακαδημία τού Γιαννιώτη δασκάλου του έθνους Λάμπρου Φωτιάδη όπως αναφέρει το ipeirotika.gr.
Σε μεγαλύτερη ηλικία συνέχισε τις σπουδές του σε Ιατρική και Φιλοσοφία στη Βιέννη. Συγκρεκριμένα και μετά τις σπουδές, ασχολήθηκε με την Επιδημιολογία, κυρίως με την καταπολέμηση της πανώλης και της χολέρας. Το 1818 εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη όπου εργάσθηκε ως γιατρός ενώ έγινε και ο προσωπικός γιατρός του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Σημαντικός ο ρόλος του στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Το 1820 γνωρίστηκε με τον Εμμανουήλ Ξάνθο, ο οποίος βρισκόταν στην Πετρούπολη για να προτείνει στον Καποδίστρια την αρχηγία της Φιλικής Εταιρίας. Μετά τις επιφυλάξεις που είχε ο Καποδίστριας, η αρχηγία δόθηκε στον Υψηλάντη με τον οποίο ο Ηπίτης ήταν πλέον στενός φίλος ως προσωπικός γιατρός του. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε ειδικός απεσταλμένος του στην Ευρώπη, όπου και βοήθησε ουσιαστικά στη διάδοση του φιλελληνικού κινήματος, εκδίδοντας φυλλάδια με φιλελληνικό περιεχόμενο.
Η συμβολή του κατά της πανούκλας στον Πόρο
Ο Πέτρος Ηπίτης έφτασε στην Αθήνα το 1830, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού. Διορίστηκε μέλος του Ιατροσυνεδρίου. Ήταν λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1837 ‘οταν εμφανίστηκε επιδημία πανούκλας στον Πόρο. Έστειλαν, λοιπόν, τον Ηπίτη εκεί για να βοηθήσει στην αντιμετώπισή της.
Όταν αργότερα, μέσα στην ίδια χρονιά, ο αρχίατρος του βασιλιά Όθωνα και πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου Βίπμερ δημοσίευσε το έργο «Ιστορική Έκθεσις περί της εν Πόρω πανώλους», ενοχλημένος ο Ηπίτης απάντησε με τη μελέτη «Η πανώλης εν Πόρω κ.λπ.» Σ’ αυτή αναφερόταν ειρωνικά στα σπασμωδικά μέτρα που είχαν πάρει οι αρχές, για να αντιμετωπίσουν την επιδημία, καθώς και στη δράση του Γάλλου γιατρού Δουμόν, που είχε επίσης σταλεί στον Πόρο. Του προσφέρθηκε έδρα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά δεν την δέχτηκε. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την μελέτη και την καταπολέμηση της πανούκλας.
Ο Ηπίτης ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1836). Ως γιατρός προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του και στο Σχολείο και το Οικοτροφείο. Ο ίδιος μεταξύ άλλων είχε ως σκοπό αυτό ακριβώς, να προωθήσει τον Φιλελληνισμό. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 29 Ιουνίου 1861 σε ηλικία 66 ετών. Στο σπίτι του στην Πλάκα στην οδό Ηπίτου 15 που έχει πάρει και το όνομά του στεγάζεται το 1 Πειραματικό Λύκειο Αθηνών από το 1960.
