Πριν κατηγορήσεις τον κολλητό σου, σκέψου αυτό...
Μπορεί η φιλία ως έννοια να είναι κάτι μεγαλειώδες, όμως οι φίλοι δεν παύουν να είναι άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Άνθρωποι με διαφορετικότητες, με ελαττώματα, δικαιώματα, προσωπική στάση ζωής κι ιδέες διαμορφωμένες σύμφωνα με τη δική τους ιδιοσυγκρασία. Άνθρωποι με δική τους ζωή.
Πολλές φορές, από την ανάγκη μας να καταπολεμήσουμε δικά μας κενά και την εσωτερική μας μοναξιά η οποία ομολογουμένως μπορεί να γίνει αδυσώπητη όσο δεν καταφέρνουμε να εστιάσουμε στις αιτίες της, αδικούμε τους φίλους μας περιμένοντας από εκείνους να παίξουν δεκάδες ρόλους προκειμένου να γεμίσουν τα άδεια εκείνα σημεία που κατατρώνε την ψυχή μας. Κάπως έτσι, αν δεν καταφέρουν οι φίλοι ως άλλοι θεοί να δηλώσουν πανταχού παρόντες, μας απογοητεύουν θαρρείς και φταίνε εκείνοι πιο πολύ από τα πραγματικά άλυτα θέματά μας όπως αναφέρει το enallaktikidrasi.com.
Όταν η ζωή μας φαντάζει αδιέξοδο και κάθε τομέας της μοιάζει να οδηγεί σε μονοπάτια ματαιότητας, δεν είναι ο φίλος η αιτία ούτε η λύση. Σχεδόν σε όλα όσα ταλανίζουν το μυαλό μας, η απάντηση είναι ο εαυτός μας, ίσως σε συνδυασμό πολλές φορές με εξωγενείς παράγοντες που διαμορφώνουν πρακτικά τις συνθήκες. Ωστόσο ο εαυτός μας είναι κυρίως εκείνος που ουσιαστικά κρύβεται πίσω από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή.
Ο φίλος θα ακούσει τα ψυχολογικά προβλήματά μας όμως δεν είναι και δε θα έπρεπε να είναι δουλειά του να τα λύσει. Αν δεν καταφέρνουμε οι ίδιοι να κουμαντάρουμε, να κατανοήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε, να αποδεχτούμε, να καταπολεμήσουμε τις σκέψεις μας, τους φόβους, τα κατάλοιπα, τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μας, το πλασματικό δεκανίκι της φιλίας δεν θα αποτελέσει ποτέ αληθινή βοήθεια. Ίσως μόνο έναν τρόπο μέσω του οποίου θα ξεχνιόμαστε πάντα προσωρινά.
Ο φίλος δεν είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Είναι ο άνθρωπος που θα μας προσφέρει ένα αφτί κι έναν ώμο, μια καλή κουβέντα ή ένα προσωρινό ντοπάρισμα μα είναι άδικο να περιμένουμε από εκείνον να μένει πάντα απίκο απέναντι στα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε από πάντα αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε βρει ή δε θέλουμε να βρούμε τρόπο να προσπαθήσουμε να τα λύσουμε.
Ο φίλος δεν είναι ούτε γονιός μας ούτε ερωτικός μας σύντροφος. Αν νιώθουμε πως κάτι μας λείπει σε αυτούς τους τομείς, είναι άδικο να έχουμε την απαίτηση από τον φίλο να καλύψει συναισθηματικά κενά που δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει. Είναι επίσης άδικο να κατηγορούμε τον φίλο που έχει προσωπική ζωή και θέλει να αφιερώσει χρόνο σε εκείνη όταν εμείς δεν έχουμε σαν να φταίει εκείνος και για το ότι έχει σύντροφο και που δεν έχουμε εμείς.
Ας μην ξεχνάμε πως η καθημερινότητά μας αποτελείται από ανάγκες όπως η εργασία, ο προσωπικός μας χρόνος, ο χρόνος για ξεκούραση, ο χρόνος που θα αφιερώσουμε στη σχέση μας -ώστε να διατηρηθεί και να μη γίνει άλλη μια ανούσια συνήθεια, ο χρόνος που θα βρεθούμε με φίλους οι οποίοι πολλές φορές δε συνδυάζονται μεταξύ τους και θα πρέπει ακόμη κι εκεί οι ώρες να μοιραστούν. Όσο προγραμματισμένο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο δεν παύει να ισχύει και το αντιλαμβάνεται κανείς μόνο κατά της διάρκεια που όλα αυτά του συμβαίνουν.
Είναι άδικο, λοιπόν, να κατηγορούμε τον φίλο όταν δεν έχει τον χρόνο που εμείς έχουμε στο μυαλό μας ως ιδανικό εφόσον οι δραστηριότητές του μέσα στη μέρα διαφέρουν από τις δικές μας. Το να μη βγαίνει κάποιος κάθε μέρα μαζί μας δεν τον καθιστά λιγότερο φίλο ούτε είναι καλό για εμάς να εξαρτόμαστε μόνο από έναν άνθρωπο κι ας τον έχουμε ξεχωρίσει μέσα μας για διάφορους λόγους. Υγιής κοινωνικοποίηση δε σημαίνει απαραιτήτως να έχει κανείς χιλιάδες γνωστούς ή δεκάδες φίλους. Ωστόσο κι η προσκόλληση σε ένα ή δύο μόνο άτομα περιορίζει πρώτα και πάνω από όλα κι εμάς τους ίδιους από τη στιγμή που δεν μπορούν ούτε οι απαιτήσεις ούτε οι ανάγκες μας να ταυτίζονται πάντα με τις δικές τους.
Ο φίλος δεν είναι εκεί για να προσαρμόζεται συνεχώς στα δικά μας θέλω μην τυχόν και τον παρεξηγήσουμε. Είναι εκεί για να μας σέβεται και να τον σεβόμαστε παρά τα διαφορετικά μας θέλω, παρά τα διαφορετικά μας προγράμματα, παρά τις διαφορετικότητες του χαρακτήρα μας. Κι αν νιώσουμε τελικά πως μετά από καιρό ο άνθρωπος αυτός δε μας καλύπτει είτε επειδή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει νωρίτερα πόσο διαφορετικοί είμαστε είτε επειδή άλλαξαν οι προτεραιότητές μας πράττουμε αναλόγως και του μιλάμε ξεκάθαρα πριν αποχωρήσουμε από τη ζωή του. Δεν έχουμε όμως δικαίωμα να τον κατηγορούμε γι’ αυτό.
Η φιλία δεν είναι ντάντεμα. Δεν είναι εξάρτηση. Δεν είναι πανάκεια. Δεν είναι τρόπος επίλυσης ψυχολογικών προβλημάτων. Δεν υπάρχει για να καλύπτει θέσεις κι ιδιότητες άλλων. Δεν είναι κυμματοθραύστης για να ρίχνουμε πάνω της όλα τα στραβά που μας φταίνε και δε θέλουμε να παραδεχτούμε. Είναι συνύπαρξη διαφορετικοτήτων και ταίριασμα ομοιοτήτων κι είναι μεγαλειώδης μόνο αν αντιμετωπιστεί σαν υγιές κι απαραίτητο συμπλήρωμα στην ήδη συνειδητοποιημένη μας προσωπικότητα και κατάσταση.
Αν ζητάμε έναν φίλο για να μας κάνει να νιώθουμε συνεχώς σημαντικοί επειδή εμείς οι ίδιοι δεν αισθανόμαστε έτσι τότε δε χρειαζόμαστε φίλο αλλά ψυχολόγο. Αν θέλουμε έναν φίλο κολλημένο πάνω μας επειδή στις διαπροσωπικές μας σχέσεις δεν τα πηγαίνουμε και πολύ καλά τότε δε χρειαζόμαστε φίλο αλλά σύντροφο κι ίσως ξανά ψυχολόγο αν βλέπουμε πως κάτι μέσα μας μάς μπλοκάρει. Αν ζητάμε έναν φίλο για να αντλούμε διαρκώς συναισθηματική επιβεβαίωση επειδή ίσως να μας έλειψε ως παιδιά τότε δε χρειαζόμαστε φίλο αλλά γονιό και σίγουρα ψυχολόγο για να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο κατάλοιπό μας.
Πριν κατηγορήσουμε, λοιπόν, τον φίλο πως δε στέκεται για εμάς αρκετός ας αντικρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας ώστε να δούμε αν είμαστε εμείς αρκετοί για εμάς. Πολλές φορές οι άνθρωποι όντως μας απογοητεύουν δικαίως. Δεν είναι κρίμα να απογοητευόμαστε κι αδίκως αδικώντας τελικά άλλους εμείς;
Εξάλλου, όταν διαρκώς παραπονιόμαστε για τα πάντα κάνοντας τους γύρω μας να νιώθουν ανεπαρκείς δημιουργούμε μόνοι μας έναν φαύλο κύκλο αληθινής απομάκρυνσης και κάπως έτσι εκεί που νομίζαμε πως είχαν απομακρυνθεί τους κάνουμε τελικά όντως να απομακρύνονται μην ξέροντας ούτε πώς να μας αντιμετωπίσουν ούτε πώς θα έπρεπε να είναι για να νιώσουμε εμείς κάποτε πλήρως ευχαριστημένοι.
