«Δεν αγχωνόμουν πολύ στη ζωή μου. Στο χωριό γλεντούσαμε, χορεύαμε, περνούσαμε καλά»
Τα πρώτα 100 χρόνια λένε πως είναι δύκολα. Για την κυρία Κατερίνα Λεπτίδου από τα Χανιά όμως, ο αιώνας είναι πλέον παρελθόν και, βαδίζοντας αισίως στα 105, βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι όπως αναφέρει το zarpanews.gr.
«Δεν αγχωνόμουν πολύ στη ζωή μου. Στο χωριό γλεντούσαμε, χορεύαμε, περνούσαμε καλά», λέει η υπεραιωνόβια Χανιώτισσα με καταγωγή από τα Πλεμενιανά Σελίνου για το μυστικό της μακροζωίας της.
«Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1917, αλλά τη δήλωσαν στις 15 Ιουνίου του 1917, γιατί προτεραιότητα είχαν οι αγροτικές δουλειές, όχι η γραφειοκρατία», λέει ο γιος της κυρίας Κατερίνας, Μανώλης Λεπτίδης. «Και τη δεκαετία του ’90, όταν είχε χάσει την ταυτότητά της, μας έδωσαν πιστοποιητικό γέννησης που αναφέρει αυτή την ημερομηνία».
Για του λόγου το αληθές, το πιστοποιητικό πράγματι αναφέρει ότι η Αικατερίνη Κωστάκη (το πατρικό της κας Λεπτίδου), γεννήθηκε το 1917. Πρόκειται για τη μόνη επιβεβαίωση που υπάρχει σήμερα για την ηλικία της:
Με τον σύζυγό της παντρεύτηκαν το 1945 και ήταν αξιωματικός στην Αστυνομία. Έζησαν μαζί 32 χρόνια. Η κυρία Κατερίνα είχε αναλάβει το σπίτι και την ανατροφή των παιδιών:
«Ήταν αυστηρή αλλά περάσαμε καλά μαζί της. Είχε δύο παιδιά και ευτύχησε να κάνει και τέσσερα εγγόνια και πέντε δισέγγονα. Και είμαστε όλοι μας καλά και αγαπημένοι», λέει ο γιος της.
Η οικογένεια έχει παράδοση μακροζωίας, καθώς η μητέρα της κυρίας Κατερίνας είχε ξεπεράσει κι εκείνη τα 100, αλλά δεν ήξερε κανείς πόσο ακριβώς.
Βαδίζοντας στο 105ο έτος, η κυρία Κατερίνα μπορεί να μην έχει τη σωματική δύναμη πια, το βλέμμα της όμως παραμένει ολοκάθαρο. Και μερικές φορές θυμάται μαντινάδες:
«Ευχή γονιού αγόραζε και στα βουνά περπάτειε,
Και να ραγίσουν τα βουνά, εσύ να μη φοβάσαι».
«Θα ‘ρθει καιρός που θα ‘ναι αργά, ήλιος βασιλεμένος.
Εσύ θα έρχεσαι εδώ, μα εγώ αλλού θα μένω».
