Τι λέει το ζευγάρι για την δικτατορία, το Τσέρνομπιλ και την σημερινή πανδημία
Το Πάσχα του 1955 ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία στη ζωή και 65 χρόνια μετά, το κοινό τους «καλεντάρι» περιλαμβάνει μνήμες από δύσκολες περιόδους, όχι μόνο της οικογενειακής τους ζωής, αλλά και ιστορικές, όπως της δικτατορίας των συνταγματαρχών, του μεγάλου σεισμού της Θεσσαλονίκης αλλά και του παγκόσμιου σοκ λόγω Τσέρνομπιλ. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά όλες αυτές τις δεκαετίες που θα ...σβήσουν κερί επετείου σε πρωτόγνωρες συνθήκες, όπως αυτές που έχει φέρει στη ζωή όλων ο κοροναϊός. Ενενήντα ενός ετών ο Νίκος Τελίδης και 85 η σύζυγός του Αφροδίτη, έζησαν μια ζωή γεμάτη χαρές, λύπες, έντονες στιγμές και με «όπλα» την υπομονή και τον σεβασμό κατάφεραν να βγουν νικητές από όλες τις δοκιμασίες.
Υπομονή και πειθαρχία συστήνει το αγαπημένο ζευγάρι στους νεότερους, προκειμένου να περάσει αυτή η δύσκολη περίοδος. Οι ίδιοι, στον «αδαμάντινο» γάμο τους δεν έχουν μαλώσει, όπως λένε, ούτε μια φορά και υπόσχονται να μην το κάνουν ούτε και τώρα, που είναι μαζί όλη μέρα και ακολουθούν πιστά τις υποδείξεις των ειδικών όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Πειθαρχούμε», λέει ο κ. Τελίδης και συμπληρώνει: «Καταλαβαίνουμε πως έτσι πρέπει να γίνει, πως είναι για το καλό όλων μας, για το καλό της κοινωνίας. Θα κάνουμε υπομονή για να έχουμε θετικό αποτέλεσμα. Μη νομίζετε πως δεν μου λείπει να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους, η καθημερινή βόλτα με τα πόδια προς το καφενείο, το τάβλι με τους φίλους, οι κουβέντες στο ΚΑΠΗ, αλλά θα τα έχω και πάλι, όπως και οι υπόλοιποι, εφόσον τηρούμε όσα λένε οι ειδικοί».
«Είναι ένα εμπόδιο, δεν πρέπει να αφήσουμε τον εχθρό να νικήσει», αναφέρει, από την πλευρά της, η σύζυγός του, η οποία, την τελευταία τριετία, δεν μπορεί να μετακινηθεί, λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου που υπέστη. «Η ζωή είναι μια διαρκής μάχη. Εμείς οι δύο είμαστε δυνατή ομάδα, περάσαμε πολύ πιο δύσκολα πράγματα και βάζουμε τα δυνατά μας να κερδίζουμε ξανά!», τονίζει.
Τις μέρες αυτές, η απόλαυσή τους είναι να ακούνε παρέα ποντιακά τραγούδια, να διαβάζουν για την ιστορία του Πόντου, την προσφυγιά και να «σκαλίζουν» τη μνήμη τους, βλέποντας ξανά και ξανά εικόνες από τα ταξίδια που έκαναν σε όλο τον κόσμο. «Ξεφυλλίζοντας» το άλμπουμ της ζωής τους, μιλούν για τα μεγάλα γεγονότα που άλλαξαν την καθημερινότητά τους και τις άλλες «καραντίνες», στις οποίες χρειάστηκε να μπουν- αν και για πολύ διαφορετικούς λόγους από τον σημερινό...
«Έτυχε, κατά σύμπτωση, να είμαστε στο Μιλάνο τη μέρα που έγινε το πραξικόπημα. Μείναμε εκεί τρεις μέρες, κοντά στον σταθμό. Μαζευτήκαμε σε μια πανσιόν και περιμέναμε. Δεν ξέραμε τι ακριβώς έχει γίνει. Επιστέψαμε στην Ελλάδα και ήμασταν οι πρώτοι που πέρασαν από τα σύνορα! Δεν θα ξεχάσω τον οδηγό ταξί στη χώρα μας, ο οποίος μας εξιστορούσε τι είχε γίνει και πόσο τρόμαξε ο κόσμος. Ήταν και τότε σαν καραντίνα. Δύσκολες καταστάσεις», θυμάται ο κ. Τελίδης.
Από τη μνήμη της, η Αφροδίτη Τελίδου ανασύρει και την περίοδο του μεγάλου σεισμού στη Θεσσαλονίκη. «Το 1978 ήμασταν στο σπίτι, στο κέντρο της πόλης. Τότε και ήταν και ο γιος μας μαζί μας. Νιώσαμε τη γη να τρέμει. Καταλάβαμε αμέσως τον σεισμό. Την έντασή του δεν τη ξεχνώ ούτε σήμερα. Θυμάμαι πως κοιτάξαμε και οι δύο, με την ίδια αγωνία, το παιδί μας. Για πολλές μέρες ο κόσμος έμεινε... καραντίνα εκτός σπιτιού», λέει.
Ένα άλλο γεγονός που «σημάδεψε» την κοινή τους μνήμη είναι το Τσέρνομπιλ, το οποίο, όπως λένε με μια φωνή, «άλλαξε την ιστορία σε πολλές περιοχές της γης, έβαλε και τη δική μας ζωή σε περιορισμό καθώς η είδηση μας τρόμαξε και αποφεύγαμε κάθε προϊόν εισαγωγής, πλέναμε ξανά και ξανά ό,τι έμπαινε στο σπίτι, είχαμε μια καθημερινή ανησυχία, παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις. Αλλαξε τότε η καθημερινότητά για πολύ καιρό».
Το ζευγάρι γνωρίστηκε το 1950. Βαθμοφόρος λοχίας, υπηρετώντας τη στρατιωτική θητεία του στην Αθήνα ο κ. Τελίδης, μαθήτρια στην τετάρτη γυμνασίου η μετέπειτα σύζυγός του. «Ήταν η γυναίκα της ζωής μου και το ήξερα από τότε που την πρωτοείδα», εξιστορεί, με τρυφερότητα, ο κ. Τελίδης, ο οποίος κατάφερε να κερδίσει τη συγκατάθεση των γονιών της νεαρής (τότε) Αφροδίτης και να την παντρευτεί λίγα χρόνια αργότερα.
Από τους πρώτους στην Ελλάδα που είχε εργοστάσιο κουμπιών, πρώτος πρόεδρος σε πολιτιστικό σύλλογο το 1953 και ο παλαιότερος κοινοτικός σύμβουλος, με ενασχόληση στα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα της εποχής, ο κ. Τελίδης και η επίσης δραστήρια σύζυγός του, που ήταν επί 25 χρόνια πρόεδρος του συλλόγου γυναικών Πανοράματος, με χιλιάδες εκδηλώσεις, εκπαιδευτικές εκδρομές, επιμορφωτικά σεμινάρια στο ενεργητικό της, έζησαν (και ζουν) μια ζωή «γεμάτη». Κατόρθωσαν, μάλιστα, να αντέξουν ακόμα και στη μεγαλύτερη «τρικυμία» που μπορεί να βιώσει ένας γονιός, αυτή της απώλειας του παιδιού του, παίρνοντας, όπως λένε, δύναμη ο ένας από τον άλλον. Αυτό, όπως τονίζουν, είναι και το «μυστικό» για να αντέξει κάποιος σε συνθήκες δύσκολες: μαζί με την υπομονή και την επιβεβλημένη -ιδιαίτερα σε συνθήκες κορονοϊού- πειθαρχία στα μέτρα που λαμβάνονται αυτό τον καιρό για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κοροναϊό
